เราเป็นคนเชื่อเรื่องพรหมลิขิตและบุพเพสันนิวาสค่ะ เชื่อว่าถ้าคู่กันโลกจะเหวี่ยงคนที่เหมาะสมมาให้เราเจอกันในเวลาและสถานการณ์ที่เหมาะสม  แต่จนแล้วจนเล่าผ่านมาจนอายุเกือบ ๓๐ ปี ยังไม่เจอสักคนเลยค่ะ  ไม่มีที่จะเรียกว่าเป็นแฟนได้เลย โสดนานมาก  ทั้ง ๆที่เราก็ไม่ได้ขี้เหร่ และนิสัยก็ดีในระดับหนึ่ง หน้าที่การงานดี พูดเพราะ  ฐานะทางบ้านอยู่ในระดับดี เท่าที่คนอื่นบอกจะไม่ค่อยเชื่อว่าเราโสด ไม่เคยมีแฟน แต่มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆค่ะ ก็ได้แต่ตอบขำๆว่ารอคนที่ศีลเสมอกันอยู่ค่ะ

ทีนี้ได้คุยกับพี่ผู้หญิงคนนึงอายุมากกว่าเรา 2 ปี  เค้ามีสามีและท้องตั้งแต่อายุ 20 จนตอนนี้ลูก 10 กว่าขวบแล้วเพิ่งเลิกกับสามีมา 2 ปี หลังจากเลิกเค้าเล่าว่าคุยแชทกับผู้ชายเป็นร้อยคน ส่วนใหญ่เป็นต่างชาติเพื่อหาสามีใหม่ ตอนนี้มึที่คุย ๆ อยู่ 2-3 คน

เราก็มานั่งคิดว่า เออกว่าเค้าจะได้  เค้าต้องลงทุนพยายามมากที่จะไขว่คว้าหาสามี  ผิดกันเราไม่มีความพยายามในเรื่องนี้ใด ๆ ทั้งสิ้นอาศัยโชคชะตาอย่างเดียว  ถ้าเป็นเรื่องอื่นไม่ว่าจะเป็นการเรียน  การทำงาน การใช้ชีวิต เราใช้ความพยายามในทุก ๆ เรื่องและประสบความสำเร็จทุกอย่าง หรือเราจะพยายามน้อยไป  ??

เลยจะมาถามความเห็นในนี้ค่ะ ตรรกกะที่ว่า ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั้น ใช้ได้กับเรื่องของความรักไหมคะ หรือเป็นเรื่องของบุญวาสนาล้วน ๆ เราจะได้วางแผนถูกค่ะ