คือเราเป็นแฟนคนแรกของเขา เดทครั้งแรกคือเขาค่อนข้างขี้อาย เราก็เข้าใจนะคะ คือเราก็อายแต่พอเขาอายเราก็อายมันเข้าหากันยากมากเราเลยทำตัวเฉยๆเวลาอยู่กับเขาชวนคุย ชวนพูดนู้นพูดนี่ ถ้าเราไม่พูดเขาก็จะเงียบไปเลย เดทวันนั้นก็จบแบบงงๆ แล้วเราก็ไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันเลย และแย่สุดคือโรงเรียนเราตั้งอยู่ตรงข้ามกันคะ แค่ข้ามถนนก็มาหากันได้แล้ว แต่ไม่มาคะกลุ้ม โมเมนไปส่งบ้าน ไปกินขนม เดินไปส่งป้ายรถเมล์ไม่มีเลยคะ จืดจางมาก แรกๆก็โอเคแหละคะ แต่พอคบไปเรื่อยๆ เรารู้สึกไม่โอเคเลยเหมือนเวลาในแต่ละวันของเขาคือให้เพื่อนให้เกมให้บาสให้ครอบครัวให้ตัวเองหมดเลยไม่เหลือที่ว่างให้เราเข้าแทรกเลย เหมือนเราแค่คบอะคะคบเป็นแฟนพอให้มีสถานะ อึดอัดมาก เราอยากเลิกมากเลยแต่ก็รักเขา พยายามปรับตัวเข้าหาเขา แบบเวลาที่โรงเรียนจะไม่มีการคุยแชทหากันคือให้อิสระอ่ะเราโอเครับได้ หลังเลิกเรียนเขาจะเล่นบาสกับเพื่อน อ่ะเราจะกลับบ้านจะขอให้ไปส่งก็ไม่ทันละก็โอเคให้เขาได้เล่นกับพื่อนสนุกๆ พอถึงบ้านเข้าจะไปออกกำลังกาย กลับมาอาบน้ำกินข้าว คุยแชทสักพักเล่นเกม แล้วก็นอนชีวิตเขาอยู่แค่นี้คะ วันไหนมีการบ้านก็ทำการบ้าน เขาจะชอบบอกว่าขอโทษที่ม่มีเวลาให้ เขาก็พูดแค่นี้แต่ก็ไม่ปรับปรุง เราใจดีเกินไปรึป่าวเขาถึงไม่เคยปรับปรุงเพื่อเราเลย เราควรพอรึป่าวค่ะ?