เล่นเกมเพราะอยากเจอเพือนใหม่ๆ ทำไมมองเป็นเด็กติดเกม ?

ผมเป็นคนไปโรงเรียนแล้วไม่มีความสุข เพราะเพือนเห็นผมเป็นแค่เครืองมือที่ใช้ได้ตลอดเวลา เมือตอนเรียนสมัยม.ต้น ผมเป็นคนแบบว่าติดเพือนมากกว่าเล่นเกม หัวเราะ เล่นด้วยกันทำการบ้านด้วย มีปัญหาก็คุยกัน เป็นช่วงเวลาที่มีความสุข เมือเรียนจบ ม.3 พวกผมก็แยกย้ายเรียนต่อ ผมคนเดี่ยวที่เลือกเรียนที่เดิม เพราะมันทำให้รู้สึกดีตอนเรียนที่นี้ แต่ผมคิดผิด เพือนที่รร เริ่มสั่งทำอย่างสิ่งที่ตัวเองไม่ทำ ไปโรงอาหารก็ฝากซื้อของ ตอนผมบอกไม่รับฝากก็เริ่มบ่น ถึงโทรไปบอกแม่ผมอย่างนี้ ตอนกลับบ้านก็โดนด่า ผมเริ่มรู้สึกแย่ ไม่สบายตัว ผมเริ่มไม่เรียน ติดเกม เพราะมันทำให้รู้สึกดี แต่ก็รู้ว่ามันเป็นสิ่งไม่ดี แต่ต้องทำใจ เพราะแม่ไม่เคยรู้เลยว่าที่รรผมต้องเจออะไร เพือนก็บอกเรื่องพฤติกรรมผม ผมเริ่มติดเกมมากขึ้น จนเล่นไปเรือยๆ ก็เจอคนคุยในเกม เขาเริ่มคุยกับผม ผมก็เริ่มคุยกับเขา จนสนิทกันผมมีเรื่องอะไรก็บอกเขาหมด เขาฟังและบอกผมว่าอย่าเสียใจ อย่างน้อยผมก็มีเขาที่คุยกับผมดีๆ ต่อให้ผมจะไม่เจอเขาตัวจริงๆ แต่ผมก็รู้ได้ว่าเขาคือเพือนจริงๆ ผมก็เริ่มได้เพือนมากขึ้น จากเกมออนไล ที่แม่ผมคิดว่ามันบ้า เพราะแม่ไม่เคยเชื่อใจลูกชายเลย
ผมแค่อยากมีเพือนที่คุยแล้วสนุกแค่เท่านั้นเองไม่ใช้เล่นแล้วบ้า เพราะที่รร ผมไม่มีเพือนสนิท ผมเริ่มกลัวตอนไปรร ผมแค่อยากมีเพือนดีๆสักคนที่คุย ปรึกษากันเท่านั้นเอง ไม่ใช้ สั่งทำอย่างนู๊ด อย่างนี้ เกมออนไล เริ่มให้เพือน เริ่มมีคำว่าพี่น้องในเกม มีพี่ที่ให้คำปรึกษา มีเพือนที่คุยตอนเหงา มีน้องที่ชมตลอด เริ่มมีความสุขกับมัน ผมแค่อยากทำสิ่งที่เพือนที่รร ไม่ทำกัน คือ คนที่รู้ใจสึงกันและกัน ผมเคยคิดที่อยากหนี้ไปพ้นจากที่นี้ อยากตาย แต่เพือนในเกม ให้ข้อคิดต่างๆ เกมในสายตาผมคือ การเจอเพือน แต่ในสายตาแม่คือเกมบ้าๆ ทำร้ายชีวิต เกมก็ให้ข้อคิดต่างๆเหมือนกัน เขาทำมาเพือความสุขไมใช้สร้างมาแล้วดุแย่เสมอไป ผมต้องทำไงต่อดีคับ ช่วยผมด้วย ผมต้องทำไงต่อดี ผมเริ่มคิดมาก ช่วยทีเถอะคับ