สวัสดี เราแค่อยากระบาย เพราะ ในีวิตจริงเราไม่สามรถพูดระบายออกไปได้
เราเบื่อโลกที่หมุนไปแบบนี้แล้ว เบื่อการวนลูป ชีวิตเราวนเวียนอยู่แค่การไปเรียน
กลับหออ่านหนังสือ ฝึกงาน สอบที่มีแทบทุกสองอาทิตย์ เวลาว่างก็หาเงินเล็กๆน้อยๆ
เราเกลียดที่ตัวเองที่จน เราอยากทำชีวิตให้ดีกว่านี้
เราอยากทำให้ที่บ้านภูมิใจ
จนบางทีเราเองก็ลืมความฝันจริงๆของเราไป สมเพชตัวเอง ผิดเองที่ตะเกียกตะกาย
เราไม่มีเงินแม้แต่จะจ่ายค่าชั้นปีคณะ แค่ค่ากินแต่ละวันยังไม่พอ
ตอนที่จบ ม.6 เพื่อนๆในห้องก็คิดที่จะเรียนในสิ่งที่อยากเป็น แต่เราคิดว่าเราจะหาทุนเรียนที่ไหน
ให้ได้เรียนต่อและไม่เดือดร้อนที่บ้าน จบมามีงานที่สามารถดูแลคนที่บ้านได้
เราละทิ้งความฝัน ชีวิตวัยรุ่น จนบางทีเราก็ถามตัวเองว่าเรากำลังทำอะไรอยู่
เราล้มเหลวเรื่องการมีปฎิสัมพันธ์กับคนรอบข้าง เราไม่เคยคบเพื่อนกลุ่มไหนนานเกิน 1 ปี
ผิดที่เราเอง อย่าถามว่าทำไม เราเหงามากเลย อ่อนแอมาก แต่ไม่สามารถแสดงออกได้ทั้งที่บ้าน
และ ก็ที่ ม. รวมถึงที่หอ ไม่มีที่ที่จะให้เราเป็นตัวเอง อย่าใช้คำว่าเรามีเวลา 24 hr เท่ากัน
เราเรียนเช้า-เย็น อ่านหนังสือ ทำการบ้าน ในเมื่อเราด้อยกว่าคนอื่นเราก็ต้องพยายามมากกว่า
เหมือนไม่มีที่สำหรับเรา ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน เกิดมาท่ามกลางคนหน้าตาดีแต่เราขี้เหร่ บ้านจน
เคยคิดว่าตัวเองฉลาดมากมาย สุดท้ายก็สมองปลายแถว เคยคิดว่าาตัวเองจะผ่านทุกอย่างไปได้
จินตนาการถึงชีวิตที่ดี แต่สุดท้ายความจริงไม่เคยเปลี่ยน
ขอบคุณพันทิปที่ทำให้เราได้ระบายซึ่งในชีวิตเราไม่มีสิทธิ์ได้ทำ เรามีความสุขน้อยกว่าความทุกข์
เราไม่อยากทำอะไร แต่เราก็ต้องฝืน เราอยากพัก เราเหนื่อยกับการทะเยอทะยาน เราเกลียดตัวเอง
เราเกลียดการคลุมโปงร้องไห้คนเดียว เราไม่อยากสู้อีกแล้ว เราไม่รู้ว่าต้องสู้กับอะไรด้วยซ้ำ
ใครก็ได้รับรู้ทีว่าเราก็มีความรู้สึก ว่าเราเหนื่อย ว่าเราโดดเดี่ยว เราแตกสลาย......รับฟังเราที
ได้ยินเสียงเราที
เราเบื่อโลกที่หมุนไปแบบนี้แล้ว เบื่อการวนลูป ชีวิตเราวนเวียนอยู่แค่การไปเรียน
กลับหออ่านหนังสือ ฝึกงาน สอบที่มีแทบทุกสองอาทิตย์ เวลาว่างก็หาเงินเล็กๆน้อยๆ
เราเกลียดที่ตัวเองที่จน เราอยากทำชีวิตให้ดีกว่านี้
จนบางทีเราเองก็ลืมความฝันจริงๆของเราไป สมเพชตัวเอง ผิดเองที่ตะเกียกตะกาย
เราไม่มีเงินแม้แต่จะจ่ายค่าชั้นปีคณะ แค่ค่ากินแต่ละวันยังไม่พอ
ตอนที่จบ ม.6 เพื่อนๆในห้องก็คิดที่จะเรียนในสิ่งที่อยากเป็น แต่เราคิดว่าเราจะหาทุนเรียนที่ไหน
ให้ได้เรียนต่อและไม่เดือดร้อนที่บ้าน จบมามีงานที่สามารถดูแลคนที่บ้านได้
เราละทิ้งความฝัน ชีวิตวัยรุ่น จนบางทีเราก็ถามตัวเองว่าเรากำลังทำอะไรอยู่
เราล้มเหลวเรื่องการมีปฎิสัมพันธ์กับคนรอบข้าง เราไม่เคยคบเพื่อนกลุ่มไหนนานเกิน 1 ปี
ผิดที่เราเอง อย่าถามว่าทำไม เราเหงามากเลย อ่อนแอมาก แต่ไม่สามารถแสดงออกได้ทั้งที่บ้าน
และ ก็ที่ ม. รวมถึงที่หอ ไม่มีที่ที่จะให้เราเป็นตัวเอง อย่าใช้คำว่าเรามีเวลา 24 hr เท่ากัน
เราเรียนเช้า-เย็น อ่านหนังสือ ทำการบ้าน ในเมื่อเราด้อยกว่าคนอื่นเราก็ต้องพยายามมากกว่า
เหมือนไม่มีที่สำหรับเรา ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน เกิดมาท่ามกลางคนหน้าตาดีแต่เราขี้เหร่ บ้านจน
เคยคิดว่าตัวเองฉลาดมากมาย สุดท้ายก็สมองปลายแถว เคยคิดว่าาตัวเองจะผ่านทุกอย่างไปได้
จินตนาการถึงชีวิตที่ดี แต่สุดท้ายความจริงไม่เคยเปลี่ยน
ขอบคุณพันทิปที่ทำให้เราได้ระบายซึ่งในชีวิตเราไม่มีสิทธิ์ได้ทำ เรามีความสุขน้อยกว่าความทุกข์
เราไม่อยากทำอะไร แต่เราก็ต้องฝืน เราอยากพัก เราเหนื่อยกับการทะเยอทะยาน เราเกลียดตัวเอง
เราเกลียดการคลุมโปงร้องไห้คนเดียว เราไม่อยากสู้อีกแล้ว เราไม่รู้ว่าต้องสู้กับอะไรด้วยซ้ำ
ใครก็ได้รับรู้ทีว่าเราก็มีความรู้สึก ว่าเราเหนื่อย ว่าเราโดดเดี่ยว เราแตกสลาย......รับฟังเราที