อ้าวเห้ย....เพิ่งมารู้ตัวว่า ตัวเองเป็น "โรคสมาธิสั้น"

เดือนนี้เป็นเดือนพิเศษของผมคือ จะได้บวชให้กับแม่ และยาย แต่ก็ดันมีปัญหาที่แก้ไม่ตกซะที ปัญหานี้ผมเพิ่งมาค้นพบมันก็ในตอนที่ผมต้องท่อง
วิธีบรรพชาอุปสมบท (แบบเอสาหัง) นี่แหละมีเวลาท่องประมาณ 25 วัน ท่องแล้วท่องอีก จำได้แล้วพอไปท่องของใหม่ก็ลืมของเก่า
ไม่มีสมาธิ วอกแวกง่าย ตั้งสมาธิกับการท่องได้ไม่นาน ตอนนี้ก็กำลังพยายามจำให้ได้ พอนึกไปนึกมาก็ไปสะกิดต่อมความจำจากใน celebellum ขึ้นมา
อยู่ๆคำพูดของ ดร. (ครูที่ปรึกษาผมเป็น ดร.เลยเรียกติดปากว่า ดร. ตลอด) เมื่อตอนเรียนก็ดังก้องอยู่ในหัว
ที่เขาบอกแม่ผมในวันประชุมผู้ปกครอง ว่า ผมอะเป็นโรคสมาธิสั้น ตอนนั้นเถียงขาดใจ ไปโวยด้วยซ้ำ ดร.พูดอย่างงี้ได้ยังไงเอาเกณฑ์อะไรมาตัดสินผมครับ
ตอนนี้เข้าใจเลย ย้อนดูตัวเองแล้วมันก็จริงนะ ผมลองไปค้นหา อ่านบทความต่างๆเกี่ยวกับโรคสมาธิสั้น แล้วลองเอาอาการต่างๆมาเทียบกับตัวเอง
สรุปตั้งแต่เด็กผมเป็นโรค
การขาดสมาธิ (attention deficit)
การซน (hyperactivity)
การขาดความสามารถในการควบคุมตนเอง (impulsivity)

นี่ยังไม่ได้พูดถึงอาการโรคจิตชอบพูดคนเดียวนะเนี่ย คิดอะไรก็พูดออก เพื่อนมันก็ชอบเอาไปล้อกัน...ฮือ..ฮือ

ผมหนิมีครบเซ็ทเลย อาการตอนนี้บอกได้คำเดียว Am in deep shit. กูจะเป็น Alzheimer's disease มั๊ยเนี่ย
จากนั้นก็เลยหาวิธีแก้อาการนี้ อ่านๆดูสรุปแก้ด้วยตัวเองดีที่สุดเลื่อนๆอ่านไปก็ไปเจอบรรทัดสะกิดต่อมอยู่บรรทัดนึง
" เมื่อผ่านวัยรุ่นประมาณ 30 เปอร์เซ็นต์ ของเด็กสมาธิสั้นมีโอกาสหายจากโรคนี้ "  ก็กูไม่หายไง(เสียงสูง)
ทุกวันนี้ก็ใช้ชีวิตปกติ ก็ไม่ได้หนักขนาดมีผลกระทบกับชีวิตประจำวันหรอกแต่เพิ่งมารู้ตัวแค่นั้นเอง รู้สึกตกใจ

ตอนนี้ก็ยังท่องบทสวดอยู่จำๆลืมๆอยู่เนี่ย ใครมีวิธีเด็ดๆแชร์ให้ผมได้นะครับ