ไม่ชอบเเม่เลี้ยง (รู้สึกเกลียด)

แม่ทิ้งเราไปตั้งแต่เรา 5 ขวบเรามีน้องชายพ่อแม่เดียวกัน ตั้งแต่จำความได้ว่าแม่เลี้ยงเข้ามาในครอบครัวเราตอนเราอยู่ ป.5 ตอนแรกๆที่เราเจอเขาเราไม่ชอบเขา ไม่อยากยุ่งด้วย แต่ด้วยความที่ว่าเราเป็นเด็กเขาก็เลยซื้อของที่เราชอบมาล่อไห้เราชอบเขา แต่เราไม่เคยรู้สึกแบบนั้น คือแม่เลี้ยงเราเขาเป็นคนปากจัด(คนใต้) เอาหน้าเอาตา สร้างภาพ เราเคยทะเลาะกับเขาสองครั้ง เกือบจะตบกัน ครั้งแรกคือ เขาซื้อกีต้าให้เราแล้วเราเอาไว้หลังตู้ แต่วันนั้นเขามานอนที่บ้านพ่อเรา เราบอกพ่อว่ากีต้าน้องเราเอาไปเล่นนะ แล้วเขาได้ยิน แล้วเขาก็พูดใส่เราว่า เอาไปไห้มันทำไม เราก็บอกว่าไม่ได้ไห้เราวางไว้หลังตู้เฉยๆ เขาก็ขึ้นเสียงใส่เรา ว่าซื้อให้แล้วยังให้น้องเล่นอีก (เราก็แบบเอ้า..น้องกูเล่นไม่ได้หรอ) แล้วเราก็บอกวางไว้เเล้วมันก็เอาไป เขาก็บอกว่า กะกูสักยกไหม แล้วเขาก็ลุกมาจะตบเรา แต่เราเข้าห้องทัน (ตอนนั้นเป็นเด็กยังกลัวอยู่) แล้วเขาก็ด่าเราสารพัดจะด่า แล้วเราก็อยู่ในห้องสักพัก พ่อมาเคาะประตูแล้วบอกไห้เราขอโทษ แต่เราไม่ผิดอะ คือตอนนั้นยืนน้ำตาไหลอะ (เราเป็นคนคิดมากนะ คิดทุกอย่าง วันแม่ก็ไม่มีแม่ไปไหว้ บางทีก็น้อยใจในบางอย่างแล้วยังมาเจอแม่เลี้ยงแบบนี้อีก ) ส่วนครั้งที่ 2 ทะเลาะกันเรื่องงานที่เราไปทำ เราไปทำงานพาททามที่เดียวกับแม่เลี้ยง แล้วแม่เลี้ยงเราเป็นคนรับเงินแทนเราทั้งหมด แล้วค่อยมาคิดหักลบค่าใช้จ่ายที่เรากินอยู่กะเขาอีกที แล้วแบบเงินเราไม่สามารถรุ้ว่าที่เราไปทำได้กี่บาท เขาพยายามจะโกงเรา เราก็รู้แต่เราไม่เคยพูดให้ใครฟังว่าเราจะโดนโกง อยู่ดีดีวันนึ่งเลิกงานเขาก็มาโวยวายหาวว่าเราไปบอกคนอื่นว่าเราโดนเขาโกงอย่างงู้นอย่างงี้ แล้วเขาก็ท้าเราจะตบอีก เราก็นอนเฉยๆ พยายามไม่สนใจ ทำงานมาก็เหนื่อยแล้ว จนพ่อเราตะคอกเขาว่าหยุดพอได้แล้ว แล้วเขาก็ด่าว่าพ่อกะลูกนี่ไม่ต่างกัน วันไม่ทำอะไรอย่างงู้นอย่างงี้ (ด่าประมาน ด่ายันรุ่นปู่ รุ่นตา )ไม่รุ้ทำไมพ่อเราทนได้ขนาดนั้นอะเรารู้สึกไม่ดีแทนอะ แล้วตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันกับแม่เลี้ยงเขาชอบพูดเหน็บแนมใส่เรา ประมาณแบบเจอหมาก็จะพูดแบบ นี่ดีเนอะพูดรู้เรื่องให้ทำไรก็ทำ น่ารัก เงี้ย - - คือเราไม่ชอบคนประเภทนี่อะ ที่เราว่าเขา คือเขาเป็นคนที่ดีต่อหน้านินทาลับหลังเราลูกเลี้ยงยังโดน อยู่กะเราพูดดี อยู่กะคนอื่นนินทาเราสารพัด ว่าเราเป็นเด็กไม่ดี หาวว่าเราปากมาก (ทั้งๆที่เป็นคนเงียบไม่พูดกับใคร)สร้างภาพนี่ก็ประเด็นอะ คือโครตเกลียด เราคิดว่าจะมีแค่ในละครไม่คิดว่าจะมีในชีวิตจริง รู้สึกรังเกลียดกะการสร้างภาพมาก คือกินข้าวทีต้องถ่ายรูปตลอด ชอบไปพูดอวดรวย ว่าหน้าอย่างเขาเนี่ยต้องกินของดีดี กินของธรรมดาไม่ค่อยได้ นี่พึ่งเอาลูกหมามาอวดเพื่อนมาหมาราคาตัวเป็นหมื่น (ซื้อมา 4500- -)ต่อหน้าคนอื่นอุ้มว่าหมาเขาอย่างนู้นอย่างนี้เขาเลี้ยงอย่างดี แต่จริงๆเราเป็นคนเลี้ยงเป็นคนเก็บขี้เก็บเยี่ยว ทำทุกอย่าง เขาไปบอกคนอื่นว่าเขาคนเลี้ยง เขาเจอขี้หมาเขาวิ่งหนีแล้วมาบอกเราว่า รังเกียจหมา เราแค่เดินเอาชามหมาไปล้างตรงที่เขาอยู่ เขาก็แบบ อี๋ หยะแหยงประมานเนี่ย เขาบอกมันสกปรก (ใจลึกๆนี่อยากถีบมาก แบบ..จะหยะแหยงอะไรขนาดนั้น ) เขาเป็นคนติดหรูนะ แต่เงินไม่ค่อยจะมีกินอะ ที่ติดหรูรู้เลย เขาทำงานห้าง พนักงานห้างเป็นพนักงานติดหรูแทบทุกคน เหมือนแข่งขันกันรวย ทั้งๆที่ไม่มีจะกิน สร้างภาพลักกันทั้งนั้น เห้อ เราคิดว่าอนาคตเขาต้องมาอยู่บ้านพ่อเราแน่นอน แต่เราไม่อยากอยู่กับเขาอะ เราไม่ชอบให้ใครมาบงการชีวิตนอกจากพ่อและปู่เราแค่ 2 คน บางทีก็ท้ออะ ไม่มีแม่ แล้วมาเจอแม่เลี้ยงแบบนี้ ปู่เราก็ไม่ได้ชอบเขานะ เขาพยายามจะไห้พ่อเราจดทะเบียนสมรส แต่เราบอกพ่อตลอดว่าอย่าจดเด็ดขาด ถ้าวันนึ่ง ไม่มีใครอยู่ขึ้นมา แล้วเราสู้คำพูดเขาไม่ได้แน่นอนเพราะเขาเป็นคนใหญ่ รถที่พ่อเราซื้อเขาก็ให้เป็นชื่อของเขาทั้งหมด พ่อเราแทบไม่มีสิท แต่พ่อเราคนจ่ายค่ารถ เราคิดว่าถ้าวันหนึ่งเขามาอยู่กับเราจริงๆ เราอยู่ไม่ได้แน่นอน เราพร้อมที่จะหนีอะ ยอมจริงๆ ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เป็นคนไม่ชอบก็คือไม่ เราอยู่กะเขาละเรารู้สึกมันทุกข์เว้ย ทนไม่ได้เคยพยายามทนอยู่กะเขา 1 เดือนเต็มเราโดนด่าทุกวัน ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรเลย เรารุ้สึกเหนื่อย กับปัญหาชีวิตตัวเองอะ เรื่องเรียนก็พอแล้ว เครียดจนเป็นไมเกรน เห้ออ พอๆ คิดละ ปวดหัว