เรากำลังอิจฉาเพื่อนใช่ไหม

ตามหัวข้อกระทู้น่ะ เราเป็นคนเงียบๆไม่คุยพูดแต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะพูดน้อยกับทุกคนๆ บางคนก็บอกว่าเรายิ่งดูน่ากลัว แต่ถ้าคนที่เราคนที่เราสนิทเราจะพูดมาก เล่นคุยตลกใส่ กวนตีนใส่ ทำหน้าทะเล้นใส่ จนมีอยู่ช่วงหนึ่งเราเป็นคนชอบซื้อหนังสือไม่ว่าจะเป็นนิยายผี นิยายรัก หนังสืออ่านเรียนเราซื้อหมด เราก็เอาหนังสือนิยายผีทั้งหมดที่เราซื้อไปไว้ที่โรงเรียนเราซื้อมาแต่ไม่อ่านสักเล่ม เพื่อนเราคนนึงก็ถามน่ะว่า “จะซื้อมาทำไมเยอะแยะซื้อมาก็ไม่อ่าน” เราก็บอกไปว่า “ไม่รู้อ่ะเบอะเพื่อนอยากอ่านเลยซื้อ” ตอนนั้นหนังสือก็ลดราคาด้วยเอาเลยซื้อมาเกือบสิบเล่ม แต่เรามีความสุขน่ะที่ได้ซื้อ เพื่อนสนิทเราก็ขอยืมอ่านจนหมดเกือบทุกเล่มจนมีรุ่นน้องมาบอกว่าขอยืมอ่านได้ไหม เราตกใจมากเพราะปกติจะไม่ค่อยมีใครกล้าทักเราหรือเข้ามาทักเรานานๆทีจะมีครั้งเราเลยตอบอะเคได้เราก็พาไปให้เลือกหนังสือพอเลือกเสร็จเรากำลังปิดตู้ล็อกเกอร์น้องเขาก็พูดขึ้นว่า “พี่ใจดีกว่าที่หนูคิดน่ะ” เราก็อึ้งเดินไปเรียนแล้วก็นั่งคิดว่าเราดูใจร้ายขนาดนั้นเลยหรอ ตอนเย็นเราเลยทักแชทไปถามเพื่อนทุกคนที่เราสนิทว่าเจอเราแรกคิดว่าเราเป็นยังไงทุกคนก็ตอบเป็นเสียงเดียวว่า ดูนิ่งหยิ่งหน้านิ่งตลอด เราก็เลยอยากมีรุ่นน้องรุ่นพี่ที่สนิทบ้าง ทั้งกลุ่มเพื่อนเราหน้าตาดีทุกคนน่ารัก สวย ต่างจากเราที่ไม่มีอะไรโดดเด่นเลย ทุกคนต่างมีใครๆในโรงเรียนก็รู้จักส่วนเราบางทีนั่งอยู่กับแล้วมีรุ่นพี่รุ่นน้องเวลาโดนขอยืมของจะโดนถามว่า น้องชื่ออะไรอ่ะพี่ชื่ออะไรอ่ะไม่ค่อยเห็นเลย เราก็มีน้อยใจทั้งที่เราอยู่กับเพื่อนเราตลอดทุกคนก็เห็นน่ะแต่ก็คิดว่าผิดที่ตัวเองเองที่ไม่ค่อยยิ้มไม่ค่อยพูด ส่วนเวลาโดนเพื่อนแกล้งเราจะโดนแกล้งแรงๆเช่นโดนตบหัวกับหนังสือ เพื่อนเราก็แค่โดนขยี้หัว บางครั้งเราโดนตบจนปวดหัวเราชอบไปร้องไห้อยู่คนเดียวก็ชอบคิดว่าน่ะว่าผิดที่ไม่ได้น่ารักหรอ ส่วนบางครั้งจะมีรุ่นน้องที่จะเรียกเราว่า หรือไม่ก้ไอ้แต่เรียกเพื่อนเราว่า พี่ เรารู้สึกน้อยใจที่หน้าไม่ได้โดนเด่น หน้าตาไม่ได้สวยน่ารักจะเป็นต้องโดนทำไม่ดีใส่ตลอดหรอ แต่เราก็รักเพื่อนเราน่ะ