นับแต่ได้ติดตามละครหนึ่งด้าวฟ้าเดียวตั้งแต่ต้นจนบัดนี้
ละครมีความครบรส ละเมียดละไม สมเหตุสมผลและทวีความเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆจริงๆ ชิงไหวชิงพริบกันตลอด

ฉากต่างๆที่ผ่านมา หลายฉากทำให้คนดูได้เห็นได้เข้าใจถึงเหตุปัจจัยต่างๆที่ทำให้อโยธยาอ่อนแอ ในขณะที่อีกฝ่ายนั้นเข็มแข็งนัก  รอบด้านและลึกซึ้งกว่าที่เราเคยรู้เคยเข้าใจมากนัก

แม้อดีตเป็นสิ่งที่เราย้อนไปแก้ไขไม่ได้ แต่บทเรียนจากอดีตเป็นสิ่งที่เราควรเข้าใจ ยอมรับ และนำมาถอดบทเรียนเพื่อทำปัจจุบันให้ดีขึ้นได้
ซึ่งละครเรื่องนี้สะท้อนเรื่องราวเหล่านี้ได้ชัดเจนมาก และไม่ได้ย่อยยากอย่างที่หลายๆคนคิด

สำหรับวันนี้ทุกฉากขนลุกมากๆ ฉากการตัดสินใจของพระยาตากที่แม้จะสิ้นหวังในอโยธยาแล้ว แต่ยังไม่สิ้นหวังในคนไทย  และตั้งใจจะกลับมากอบกู้บ้านเมือง บีบหัวใจมาก
ยิ่งฉากของแม่โพธิ์และชาวบ้านที่มาร่วมรบต้านอังวะอย่างกล้าหาญ ดูแล้วน้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัว
พระมหากรุณาธิคุณของพระเจ้าตากและความกล้าหาญเสียสละของเหล่าวีรชนที่มีต่อคนไทยและผืนแผ่นดินไทยมากมายนัก
และเชื่อว่าฉากต่อๆไปจะปลุกความฮึกเหิมรักชาติออกมาได้อีกยิ่งๆขึ้น (รอดูฉากทุบหม้อข้าวหม้อแกงอยู่นะคะ เชื่อว่าต้องกินใจมากแน่ๆ)
สำหรับพระนางก็เป็นความรักที่ค่อยเป็นค่อยไป ค่อยๆซึมซับความหวังดี ความจริงใจ และความดีของกันและกัน ตัวละครอื่นๆก็มีบทบาทในการดำเนินเรื่อง มีเหตุมีผล

นานครั้งที่เราจะรู้สึกแบบนี้ในการดูละคร ละครเรื่องนี้ดึงเอาศรัทธาและจิตสำนึกของความรักชาติในหัวใจคนไทยออกมาอีกครั้ง

อยากขอขอบคุณผู้ประพันธ์ทั้งนวนิยายและบทละคร ผู้จัด ทีมงานและนักแสดงทุกท่าน ทุกอย่างที่ประกอบมาเป็นเรื่องหนึ่งด้าวฟ้าเดียว
รวมถึงศรัทธา เจตนารมณ์และความตั้งใจในการทำละครเรื่องนี้ ทำให้เรารักและชื่นชมละครเรื่องนี้จากใจจริงๆ
และขอเป็นกำลังใจให้สร้างสรรค์ละครดีๆแบบนี้เพื่อคนดูต่อๆไปนะคะ

อยากให้คนไทยได้ดูกันเยอะๆนะคะ