คือเราจบม.6 มาได้ 1 ปีแล้วคะ ตอนนี้กำลังจะขึ้นปี 2 เรามีความรู้สึกนึงที่อยากจะระบายออกมา เมื่อตอนสมัยมัธยม เรารู้สึกว่าไม่ค่อยมีใครเข้าหาเรา อาจจะเป็นเพราะเราเป็นคนพูดน้อย ไม่ค่อยพูดหยาบกับเพื่อน อาจจะเป็นแบบนี้เพื่อนเลยไม่ค่อยเข้าหา สนใจเราสักเท่าไหร่ จึงทำให้เราคิดว่าเป็นเพราะเราหรือเปล่ากับการพูดน้อย ไม่พูดหยาบ เพื่อนๆเลยเบื่อแล้วห่างเหินกับเรา เราคิดแบบนี้จนจบม.6 หลายๆครั้งเราก็พยายามปรับตัวเองให้เป็นแบบเพื่อนๆเป็นกัน ทำตัวฮาๆ พยายามกล้าแสดงออกหลายๆเรื่อง ยอมทำงานส่วนรวมให้เสมอ แต่มันก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้น เราเลยไม่รู้ว่าสิ่งที่เรารู้สึกนั้นมันมาจากตัวเรา หรือตัวเพื่อนๆ จึงมีช่วงระยะเวลาหนึ่งที่ทำให้เรารู้สึกว่าเราคงไม่เข้ากับเพื่อนๆ คงผิดที่เราไม่สามารถอยู่กับเพื่อนๆได้ เราจึงถอยตัวเองออกมา แต่อย่างน้อยเราก็มีเพื่อนที่เราคิดว่าสนิทมากที่สุดในกลุ่มก็พยายามอยู่กับเราเสมอ เมื่อเราออกห่างจากกลุ่มเค้าก็ยังอยู่กับเราตลอดเวลา มันทำให้เราคิดว่า การมีเพื่อนเยอะมันไม่ได้ดีเสมอ แต่การมีเพื่อนที่ให้ความสำคัญกับเราเพียงคนเดียวมันทำให้เรารู้สึกมีค่าที่เห็นความสำคัญของเราจริงๆ แต่แล้วเมื่อเวลาผ่านไป ก็มีเพียงเพื่อนคนนี้ที่อยู่กับเราจนถึงทุกวันนี้ ส่วนคนอื่นๆ ก็กลับกลายเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่ไม่ได้คุยกันเหมือนเมื่อก่อน ความรู้สึกที่ว่ามาทั้งหมดเป็นเพียงความคิดเห็นส่วนตัวเราเท่านั้น เราก็ไม่รู้นะว่าเพื่อนๆเขาคิดกับเราแบบที่เราคิดอยู่หรือเปล่า แต่เมื่อเราขึ้นมหาลัยความรู้สึกก็ได้เปลี่ยนไป...
ตอนเราขึ้นปี 1 เราได้อยู่กับกลุ่มเพื่อนที่เรารู้สึกว่าเราสามารถเป็นจุดศูนย์รวมได้ เรามีความสุขมากที่ได้เจอเพื่อนๆที่ดี แต่สักพักก็มีปัญหากันในกลุ่มจึงทำให้เพื่อนคนนึงออกจากกลุ่มไป แล้วจู่ๆก็มีเพื่อนอีกคนเข้ามาแทนที่ และแล้วความรู้สึกเมื่อตอนมัธยมกลับเข้ามาอีกครั้ง ทุกคนในกลุ่มเริ่มเข้าหาเพื่อนที่เข้ามาใหม่ เริ่มห่างเหินจากเรา มันทำให้เราเริ่มคิดอีกครั้งกับความคิดที่ว่า เราต้องพูดหยาบ เราต้องทำตัวฮา เราต้องทำตัวเป็นที่สนใจคนอื่นๆเหรอ เพื่อนๆจึงจะเข้าหาเราได้ มันทำให้เรามีอคติกับเพื่อนคนนั้น แต่บางครั้งเราก็มีความคิดที่ว่าอาจจะเป็นเพราะเราเป็นคนแบบนี้หรือเปล่า เพื่อนๆจึงเบื่อ ไม่ให้ค่อยเห็นตัวเราในสายตา บางทีความรู้สึก ความคิดของเรา อาจจะเป็นเพราะเรามองโลกในแง่ลบ หรือว่าเราอยากมีคนให้ความสำคัญกันแน่ ทุกวันนี้เราก็ยังคงมีความรู้สึกแบบนี้ แต่บางครั้งก็ปล่อย พยายามไม่คิด พยายามคิดบวกเข้าไว้ แต่มันก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นมาเลย เราจึงอยากรู้ว่าเคยมีเพื่อนๆคนไหนไหมค่ะ ที่เคยเจอกับความรู้สึกแบบนี้เหมือนเราบ้าง มาแชร์ประสบการณ์กันได้นะคะ
เคยไหมคะ กับความรู้สึกแบบนี้
ตอนเราขึ้นปี 1 เราได้อยู่กับกลุ่มเพื่อนที่เรารู้สึกว่าเราสามารถเป็นจุดศูนย์รวมได้ เรามีความสุขมากที่ได้เจอเพื่อนๆที่ดี แต่สักพักก็มีปัญหากันในกลุ่มจึงทำให้เพื่อนคนนึงออกจากกลุ่มไป แล้วจู่ๆก็มีเพื่อนอีกคนเข้ามาแทนที่ และแล้วความรู้สึกเมื่อตอนมัธยมกลับเข้ามาอีกครั้ง ทุกคนในกลุ่มเริ่มเข้าหาเพื่อนที่เข้ามาใหม่ เริ่มห่างเหินจากเรา มันทำให้เราเริ่มคิดอีกครั้งกับความคิดที่ว่า เราต้องพูดหยาบ เราต้องทำตัวฮา เราต้องทำตัวเป็นที่สนใจคนอื่นๆเหรอ เพื่อนๆจึงจะเข้าหาเราได้ มันทำให้เรามีอคติกับเพื่อนคนนั้น แต่บางครั้งเราก็มีความคิดที่ว่าอาจจะเป็นเพราะเราเป็นคนแบบนี้หรือเปล่า เพื่อนๆจึงเบื่อ ไม่ให้ค่อยเห็นตัวเราในสายตา บางทีความรู้สึก ความคิดของเรา อาจจะเป็นเพราะเรามองโลกในแง่ลบ หรือว่าเราอยากมีคนให้ความสำคัญกันแน่ ทุกวันนี้เราก็ยังคงมีความรู้สึกแบบนี้ แต่บางครั้งก็ปล่อย พยายามไม่คิด พยายามคิดบวกเข้าไว้ แต่มันก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นมาเลย เราจึงอยากรู้ว่าเคยมีเพื่อนๆคนไหนไหมค่ะ ที่เคยเจอกับความรู้สึกแบบนี้เหมือนเราบ้าง มาแชร์ประสบการณ์กันได้นะคะ