รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคางคกที่แง้มกะลาขึ้นแต่ไม่กล้ากระโดดออกไป

ชีวิตเราตอนนี้ที่กำลังก้าวเข้าสู่ช่วงเปลี่ยนแปลง คือ การเป็นนักศึกษาปี1
มาเรียนไกลบ้านแบบไม่มีเพื่อน เเบบมาคนเดียว ทีแรกแบบมั่นใจว่าอยู่ได้...อยู่ง่าย อยู่คนเดียวได้

ด้วยความที่ว่า โลกส่วนตัวสูง + โลกแคบ  ช่วงมัธยมดีหน่อยตรงที่ ไปไหนมาไหนคนเดียวได้แบบสบายๆ
แต่ตอนนี้โลกมหาลัยมันเป็นอีกแบบ เราเคยคิดว่า การที่เราเป็นแบบนี้มันคงง่ายถ้าจะใช้ชีวิตแบบเดิมๆเหมือนที่เคยใช้ตอนมัธยม เอาเข้าจริงมันโคตรแตกต่าง  
ตอนมัธยมรู้สึกชิลล์มากเวลาไปไหนคนเดียวทำอะไรคนเดียว แต่พอตอนนี้กลับรู้สึกเคว้ง  
เลยทำให้รู้สึกว่าอยากกลับเข้าไปในกะลาเหมือนเดิม
นี่แค่เปิดออกมาส่องดูโลกภายนอกยังคิดแบบนี้ (หรืออาจเป็นเพราะว่าเราเข้ากับคนได้ไม่ค่อยเก่งมั้ง)

จะหาเพื่อนซักคนก็คิดแล้วคิดอีกว่าเขาจะอยากเป็นเพื่อนกับเรามั้ย ด้วยความที่ว่าเป็นคนพูดไม่ค่อยจะรู้เรื่ิอง
ทักเขาไปยังต้องทำเหมือนตัวเองคุยเก่งทั้งๆที่ความจริงแล้ว ไม่เลย

กะลามันเป็นเหมือนโลกที่เราคุ้นชินอยู่แล้ว

นี่ขนาดจะไปซื้อเข็มยังรู้สึกกลัวที่จะก้าวเข้าไปใน ม. ทั้งๆที่หอ ก็อยู่แค่นี้. ... ยืนมองมหาลัยตัวเองทีไรแล้วอยากจะถามตัวเองจัง ว่ามาทำไรที่นี่ !!!!  เห้อออ

เลยเปรียบตัวเองเป็นคางคกซะ อยู่ในกะลาตั้งนาน เปอดกะลามาก็ตื่นเต้น ออกมายืนข้างนอกแล้วแต่ไม่กล้าที่จะโดดออกไป  ยื่นเอ๋อที่ข้างกะลา

รู้สึกไม่ดีเลยที่เป็นแบบนี้  ตอนนี้ขอแค่รุ่นพี่ ขอเเค่เพื่อน   มาดึงมาลากคางคกตัวนี้ออกไปหาแมลงกินที!!! ง่าาาาาา  T_T