ในเรื่องความดีความชั่ว มนุษย์ใช้ศีลธรรมในการจำแนก แยกแยะ ควบคุม
- ความชั่วคือการทำให้ผู้อื่นและตนเองเดือดร้อน จึงถูกศีลธรรม สามัญสำนึก ระบุว่าสิ่งนี้ไม่ดี ห้ามทำ ทำแล้วคนอื่นเดือดร้อน ตนเองเดือดร้อน ไม่มีความสุข
- ความดีคือการช่วยเหลือกัน รักกัน แบ่งปันกัน ทำแล้วคนอื่นไม่เดือดร้อน ตนเองไม่เดือดร้อน มีความสุข

แต่ในเรื่องของความงามไม่งาม มนุษย์รู้ได้อย่างไรว่าสิ่งนั้นสิ่งนี้งาม ไม่งาม ผู้ชายคนนั้นหล่อ คนนี้ไม่หล่อ ผู้หญิงคนนั้นสวย คนนี้ไม่สวย ดอกไม้ดอกนี้สวย ดอกนั้นไม่สวย น้ำผึ้งรวงนั้นสวยงามหวานอร่อย ส่วนอุจจาระดูเป็นที่น่ารังเกียจทั้งรูปร่างและกลิ่น ไม่ใช่เฉพาะเราคนเดียวที่รู้สึกและมีความเห็นแบบนั้น แต่คนอื่นๆ ซึ่งเป็นคนหมู่มากก็รู้สึกไปในทำนองเดียวกัน หรือว่าความงามไม่งามมันไม่มีอยู่จริง (เป็นธรรมะ) แท้จริงพวกเราทำตามๆ กันมาและจำตามๆ กันมา ยกตัวอย่างเช่นแฟชั่น ทรงผม หรือบางชนเผ่าที่นิยมเจาะหูให้เป็นรูใหญ่ๆ ที่พวกเราเห็นว่าน่าเกลียด แต่พวกเขาเองเห็นว่าสวยงาม ถ้าเป็นอย่างนั้นก่อนที่มนุษย์จะจำตามๆ กันมา มันจะต้องมีความงามแรกที่เกิดขึ้นมาก่อนที่มนุษย์จะบัญญัติว่างาม หรือมนุษย์ใช้ความรู้สึกพอใจกับไม่พอใจเมื่อมองเห็นในการวัดหรือบัญญัติ

มีปรัชญาเรื่องใดเคยพูดเรื่องนี้ไหมครับ