ผมเป็นชายวัย 34 คบกับ สาวคนนึง วัย 28 ก็วัยทำงานทั้งคู่ ผมทำบ. เอกชน เธอทำงานราชการ แต่ยังไม่ได้แต่งงานกันนะครับ อยู่กันคนละบ้าน คบมาก็ 6 ปีล่ะ อดีตที่ผ่านมา ยอมรับตรงๆว่าเคยมีมาก ใช้ชีวิตไม่ระวัง จนมันพังพินาศ เวลามั่งมีเธอก็อยู่ เธอก็เตือนให้ใช้ชีวิตให้ระวัง แต่ก็นะคนเรามันก็ระเริงไปกับชีวิต กินเที่ยว ทุกอย่างจนมาวันที่ล้ม ก็แย่มาก ล้ม ลุก คลุกคลาน มาตลอด 3 ปีหลัง แต่ก็มีเธอเคียงข้างเสมอ ในทุกๆเรื่อง เธอไม่ได้หนีหายผมไปไหน คอยช่วยเหลือ คอยเดือน คอยใส่ใจ แม้ผมจะทำไม่ดีกับเธอเยอะมากๆ แต่มีอยู่ 1 เรื่อง ที่ผมไม่เคยทำ คือการนอกใจ ผมโตมา สภาพครอบครัวที่ พ่อแม่ แยกทางกัน แม่อุ้มผมไปตามพ่อ ตามบ้านสาวๆเขามาตลอดชีวิตช่วงเด็ก จนผมเกลียดมากๆคือการนอกใจ
สำหรับผม เธอก็ไม่ไปไหน เธอคือผู้หญิง ที่ผมรู้สึกว่ายอมเธอได้ทุกเรื่อง เธอนิสัยจะขี้วีน ขี้เหวี่ยง ด่าเจ็บๆก็มี ส่วนตัวผมหรอ ได้แต่เงียบ เพราะคิดว่าที่ผ่านมาเธอคือนางฟ้าสำหรับผมยามที่ตกต่ำหรือมั่งมีก็ยืนเคียงข้างผมเสมอมา จนเริ่มกลับมายืนได้ด้วยตนเอง ชีวิตก็เริ่มดีขึ้น จนทุกวันนี้
จนมาเมื่อ 4 เดือนก่อน เธอกับผมตกลงที่จะ เลิกกัน เพราะเธอบอกว่าเรามีฐานะเพียง แค่หุ้นส่วนธุรกิจขายของที่ต้องทำร่วมกัน คือกลางวัน เราก็เป็นพนักงานออฟฟิต เย็นเราก็ต้องกลายร่างเป็นพ่อค้าแม่ค้า เหนื่อยๆ แต่ก็สู้กัน ตลอด 3 ปีที่ทำธุรกิจร่วมกัน ธุรกิจเธอไม่สามารถทำคนเดียวได้ ยกของหนัก ไม่มีทางเลย
ส่วนชีวิตผมก็ปล่อยเธอนะ แต่ก็ยังรักและเป็นห่วงเธอเสมอมา แอบส่องเฟสเธอเสมอ แต่ก็ปล่อยเธอไป เพราะในใจคิดว่า เราเลิกกันแล้ว มีฐานนะเพียงแค่ หุ้นส่วนทางการค้า ผมก็พยามจะเริ่มต้นชีวิตคู่ใหม่ ก็มีไปเดท ไปต่างจังหวัดกับสาวๆ แต่พอกลับมาก็เลิกคุย เพราะผมคิดว่าผมยังไม่พร้อมเริ่มต้นใหม่กับใครตราบใดที่ยังมีเธอ จะให้ผมบอกคนใหม่อย่างไง ว่า ตัวเองเขาไปขายของตอนเลิกงานกับแฟนเก่านะ เขาพาแฟนเก่าไปเดินซื้อของนะ ไปเอาของให้แฟนเก่านะ ผมว่าก็ไม่ใช่
จนเมื่อเดือนก่อน อย่างที่บอกผมแอบส่องเฟสเธอตลอดแม้เธอไม่ได้มีผมเป็นเพื่อนในเฟส ผมก็สร้างเฟส มาไว้แอบส่องเธอเสมอ จนพบความผิดปกติ กับผู้ชายคนนึง ที่ดูเหมือนผู้ชายมีอะไรปิดบัง จนไปค้นพบว่าผู้ชายคนนี้มี ภรรยา มีลูก 2 คนแล้ว แต่ก็ปล่อย เพราะคิดว่าอาจจะไม่ใช่คนนี้ แต่ด้วนิสัยที่ ผมเดาเธอออกในทุกเรื่องๆ คือพูดง่ายๆผมรู้นิสัยเธอในทุกๆเรื่อง จนมาวันนี้ ระหว่างขายของ ผมแอบเห็นเธอแชทไลน์คุยกับผู้ชายที่มีครอบครัวแล้วคนนั้น ซึ่งในใจผมก็ได้แต่นึกว่า อย่าใช่เลย เพราะเขามีครอบครัวแล้ว หรือคิดว่าก็ของให้เธอไม่รู้ว่าเขามีครอบครัวมีลูกแล้ว และปกติเธอจะไม่คุยไลน์กับใคร ยิดยาวแบบนี้ เท่าที่แอบเห็นก็แนวหยอด แนวชู้สาวเต็มๆ จนเก็บร้านเสร็จกำลังกลับบ้าน
ผมก็พูดตรงๆ ในรถ คนไหนมีลูกมีครอบครัวแล้ว อย่าไปยุ่งสงสาร ลูกภรรยาเขา ตัวเองก็โตมาในฐานนะ บ้านแตกมาก่อน ทำไมต้องไปทำแบบนั้น ให้นึกถึงลูกภรรยาเขาบ้าง เท่านั้นล่ะ เธอใส่มาเป็นชุด เช่น ผมทำให้ชีวิตเธอแย่แอบดูเฟสเธอ เธอไม่มีความเป็นส่วนตัว คอยแต่จะมาดูมาทำลายชีวิตเธอ เธอจะคบกับใคร คุยๆกัน เขาก็หายไป เธอบอกเพราะผม ซึ่งผมก็งงนะ เท่าที่แอบส่องไม่เคยไปคุยกับผู้ชายคนไหนเธอเลย ได้แต่อยากรู้ว่าเธอสนใจใครอยู่ เธอคุยกับใครอยู่เท่านั้น กลายเป็นผมผิด แบบทุกครั้งที่ผ่านมา แต่ก็ขึ้นเสียงกันรุนแรงในรถ ผมแรงบ้างเธอแรงบ้าง แต่ก็มีคำพูดเจ็บๆจากเธอ เธอบอกผมว่าผมไม่มีสิทธิ์จะไปยุ่งเรื่องของเธอ เธอมีความสุขกับการคุยแบบนั้น ผมก็ตอบโต้เธอไป ว่าคุยกับใครก็ได้ แต่ต้องคนที่ไม่มีครอบครัว นึกถึงลูกเขา
ผมคือตัวซวยในชีวิตเธอ ทำให้ชีวิตเธอลำบาก เธอเสียเวลากับผมมา6 ปี ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ตอนนี้เพื่อนเธอมีความสบาย มีชีวิตที่ดี ส่วนเธอต้องมาเหนื่อยแบบนี้ เธอจะไปคบใครผมก็คอยไปแอบดูแอบส่อง วุ่นวายในชีวิตเธอ เป็นสิ่งที่แย่ที่สุดในชีวิตเธอ เธอแบเธอจะคุยกับใครก็ได้ ที่เธอมีความสุขเธอไม่ได้มีความสุขมานานแล้วตั้งแต่คบกับผม ผมก็ย้อนไป ความสุขบนการทำลายชีวิตครอบครัวคนอื่น แต่เธอก็ตอบว่าเธอรู้ว่าควรคุยแค่ไหน แค่คุยไปวันๆ
ผมย้อนเธอไป ทำไมเวลาเธอด่าเพื่อนร่วมงานเธอเรื่องการนอก ใจภรรยาหรือสามี แล้วเธอกลับมาทำสะเอง เธอก็ได้แต่บอกว่า ก็รู้ตัวเองตลอดแค่คุยขำๆ คุยให้มีความสุข
ผมก็รู้นะว่าเป็นปกติ ที่จะเบี่ยงประเด็นเป็นผมผิดเพื่อกลบเกลื่อนความแย่ของตนเอง
ผมส่งเธอกลับบ้าน ระหว่างผมกลับบ้านผมก็คิดว่า ทำไมผมต้องอยู่ตรงกลาง ระหว่าง การทำลายครอบครัวคนอื่น ผู้ชายที่เธอคุยต้องดีกว่าผม ไม่ใช่คนที่มีครอบครัวแล้ว ผมถึงบ้านเลยตัดสินใจโทรไปบอกเธอว่า ต่อไปนี้ ผมขอออกจากชีวิตเธอ ผมผิดหวังกับตัวเธอมากๆ เพราะผมคิดว่า หากใครได้เธอไปเป็นภรรยา เขาคือคนที่โชคดีที่สุด ผมและเธอเติบโตกันมาในชีวิตครอบครัวที่ล้มเหลว จากการนอกใจ แต่ทำไมเธอต้องทำแบบนี้สะเอง ผมผิดหวังมาก
หลังวางสายเสร็จ ผมจัดการบล๊อคสายเธอ ลบรูปเธอในมือถือ กำลังจะ บล๊อคไลน์เธอ อยู่ๆก็มีข้อความขึ้นมาว่า เวลาตัวเองมีปัญหาเขาไม่เคยปล่อย
เท่านั้นล่ะ มันทำให้ผมนึกถึงบุญคุณตลอดเวลาที่เธอเคียงข้าง เลยโทรกลับไปเธอต้องการอะไร เธอบอกว่า ให้เรากลับมาเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจกัน เธอมีรถต้องผ่อน ซึ่งแค่ เงินเดือนราชการเธอ มันไม่พอใช้จ่าย ค่ารถก็แทบจะหมดล่ะ โดย ผมห้ามเข้าไปวุ่นวายกับชีวิตเธอ เธอจะคุยกับใครก็ได้ ผมจะไปมีใครก็ได้ ผมได้แต่นึกในใจแล้ว ถ้าผมไปบอกคนใหม่ถ้าเกิดจะมีขึ้นมาว่าอย่างไร โดยเธอได้แต่บอกว่า ผมกับเธอไม่มีทางที่จะกลับมาเป็นคนรักกันได้ แค่หุ้นส่วนทางธุรกิจ เพราะอย่างที่บอกเธอทำธุรกิจนี้คนเดียวไม่ได้ อันนี้ก็ยอมรับ เวลายกของ หนัก ตั้งเต้นส์ เข็นของ เธอ ไม่สามารถทำได้จริงๆ มันหนักเกินที่เธอจะทำ
ผมไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ แต่ที่แน่ๆ หากผมเห็นเธอยังคุยกับ ผู้ชายคนนี้ผมรับไม่ได้แน่นอน ถ้าเป็นคนอื่นผมยังพอทำใจได้
ผมเริ่มดีขึ้นมา ผมก็ไม่อยากทิ้งเธอให้แย่แบบที่ผมเคยเจอ มันเหมือนเป็นสิ่งที่ผมต้องตอบแทนเธอ มาตลอด 6 ปี แต่จะให้ผมอยู่ตรงกลางการทำลายชีวิตครอบครัวคนอื่น ผมทำไม่ได้ จะให้ผมเลิกเป็นห่วงเธอผมก็ทำไม่ได้
ความรักที่เดินต่อก็ไม่ได้ ถอยกลับก็ไม่มีทาง
สำหรับผม เธอก็ไม่ไปไหน เธอคือผู้หญิง ที่ผมรู้สึกว่ายอมเธอได้ทุกเรื่อง เธอนิสัยจะขี้วีน ขี้เหวี่ยง ด่าเจ็บๆก็มี ส่วนตัวผมหรอ ได้แต่เงียบ เพราะคิดว่าที่ผ่านมาเธอคือนางฟ้าสำหรับผมยามที่ตกต่ำหรือมั่งมีก็ยืนเคียงข้างผมเสมอมา จนเริ่มกลับมายืนได้ด้วยตนเอง ชีวิตก็เริ่มดีขึ้น จนทุกวันนี้
จนมาเมื่อ 4 เดือนก่อน เธอกับผมตกลงที่จะ เลิกกัน เพราะเธอบอกว่าเรามีฐานะเพียง แค่หุ้นส่วนธุรกิจขายของที่ต้องทำร่วมกัน คือกลางวัน เราก็เป็นพนักงานออฟฟิต เย็นเราก็ต้องกลายร่างเป็นพ่อค้าแม่ค้า เหนื่อยๆ แต่ก็สู้กัน ตลอด 3 ปีที่ทำธุรกิจร่วมกัน ธุรกิจเธอไม่สามารถทำคนเดียวได้ ยกของหนัก ไม่มีทางเลย
ส่วนชีวิตผมก็ปล่อยเธอนะ แต่ก็ยังรักและเป็นห่วงเธอเสมอมา แอบส่องเฟสเธอเสมอ แต่ก็ปล่อยเธอไป เพราะในใจคิดว่า เราเลิกกันแล้ว มีฐานนะเพียงแค่ หุ้นส่วนทางการค้า ผมก็พยามจะเริ่มต้นชีวิตคู่ใหม่ ก็มีไปเดท ไปต่างจังหวัดกับสาวๆ แต่พอกลับมาก็เลิกคุย เพราะผมคิดว่าผมยังไม่พร้อมเริ่มต้นใหม่กับใครตราบใดที่ยังมีเธอ จะให้ผมบอกคนใหม่อย่างไง ว่า ตัวเองเขาไปขายของตอนเลิกงานกับแฟนเก่านะ เขาพาแฟนเก่าไปเดินซื้อของนะ ไปเอาของให้แฟนเก่านะ ผมว่าก็ไม่ใช่
จนเมื่อเดือนก่อน อย่างที่บอกผมแอบส่องเฟสเธอตลอดแม้เธอไม่ได้มีผมเป็นเพื่อนในเฟส ผมก็สร้างเฟส มาไว้แอบส่องเธอเสมอ จนพบความผิดปกติ กับผู้ชายคนนึง ที่ดูเหมือนผู้ชายมีอะไรปิดบัง จนไปค้นพบว่าผู้ชายคนนี้มี ภรรยา มีลูก 2 คนแล้ว แต่ก็ปล่อย เพราะคิดว่าอาจจะไม่ใช่คนนี้ แต่ด้วนิสัยที่ ผมเดาเธอออกในทุกเรื่องๆ คือพูดง่ายๆผมรู้นิสัยเธอในทุกๆเรื่อง จนมาวันนี้ ระหว่างขายของ ผมแอบเห็นเธอแชทไลน์คุยกับผู้ชายที่มีครอบครัวแล้วคนนั้น ซึ่งในใจผมก็ได้แต่นึกว่า อย่าใช่เลย เพราะเขามีครอบครัวแล้ว หรือคิดว่าก็ของให้เธอไม่รู้ว่าเขามีครอบครัวมีลูกแล้ว และปกติเธอจะไม่คุยไลน์กับใคร ยิดยาวแบบนี้ เท่าที่แอบเห็นก็แนวหยอด แนวชู้สาวเต็มๆ จนเก็บร้านเสร็จกำลังกลับบ้าน
ผมก็พูดตรงๆ ในรถ คนไหนมีลูกมีครอบครัวแล้ว อย่าไปยุ่งสงสาร ลูกภรรยาเขา ตัวเองก็โตมาในฐานนะ บ้านแตกมาก่อน ทำไมต้องไปทำแบบนั้น ให้นึกถึงลูกภรรยาเขาบ้าง เท่านั้นล่ะ เธอใส่มาเป็นชุด เช่น ผมทำให้ชีวิตเธอแย่แอบดูเฟสเธอ เธอไม่มีความเป็นส่วนตัว คอยแต่จะมาดูมาทำลายชีวิตเธอ เธอจะคบกับใคร คุยๆกัน เขาก็หายไป เธอบอกเพราะผม ซึ่งผมก็งงนะ เท่าที่แอบส่องไม่เคยไปคุยกับผู้ชายคนไหนเธอเลย ได้แต่อยากรู้ว่าเธอสนใจใครอยู่ เธอคุยกับใครอยู่เท่านั้น กลายเป็นผมผิด แบบทุกครั้งที่ผ่านมา แต่ก็ขึ้นเสียงกันรุนแรงในรถ ผมแรงบ้างเธอแรงบ้าง แต่ก็มีคำพูดเจ็บๆจากเธอ เธอบอกผมว่าผมไม่มีสิทธิ์จะไปยุ่งเรื่องของเธอ เธอมีความสุขกับการคุยแบบนั้น ผมก็ตอบโต้เธอไป ว่าคุยกับใครก็ได้ แต่ต้องคนที่ไม่มีครอบครัว นึกถึงลูกเขา
ผมคือตัวซวยในชีวิตเธอ ทำให้ชีวิตเธอลำบาก เธอเสียเวลากับผมมา6 ปี ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ตอนนี้เพื่อนเธอมีความสบาย มีชีวิตที่ดี ส่วนเธอต้องมาเหนื่อยแบบนี้ เธอจะไปคบใครผมก็คอยไปแอบดูแอบส่อง วุ่นวายในชีวิตเธอ เป็นสิ่งที่แย่ที่สุดในชีวิตเธอ เธอแบเธอจะคุยกับใครก็ได้ ที่เธอมีความสุขเธอไม่ได้มีความสุขมานานแล้วตั้งแต่คบกับผม ผมก็ย้อนไป ความสุขบนการทำลายชีวิตครอบครัวคนอื่น แต่เธอก็ตอบว่าเธอรู้ว่าควรคุยแค่ไหน แค่คุยไปวันๆ
ผมย้อนเธอไป ทำไมเวลาเธอด่าเพื่อนร่วมงานเธอเรื่องการนอก ใจภรรยาหรือสามี แล้วเธอกลับมาทำสะเอง เธอก็ได้แต่บอกว่า ก็รู้ตัวเองตลอดแค่คุยขำๆ คุยให้มีความสุข
ผมก็รู้นะว่าเป็นปกติ ที่จะเบี่ยงประเด็นเป็นผมผิดเพื่อกลบเกลื่อนความแย่ของตนเอง
ผมส่งเธอกลับบ้าน ระหว่างผมกลับบ้านผมก็คิดว่า ทำไมผมต้องอยู่ตรงกลาง ระหว่าง การทำลายครอบครัวคนอื่น ผู้ชายที่เธอคุยต้องดีกว่าผม ไม่ใช่คนที่มีครอบครัวแล้ว ผมถึงบ้านเลยตัดสินใจโทรไปบอกเธอว่า ต่อไปนี้ ผมขอออกจากชีวิตเธอ ผมผิดหวังกับตัวเธอมากๆ เพราะผมคิดว่า หากใครได้เธอไปเป็นภรรยา เขาคือคนที่โชคดีที่สุด ผมและเธอเติบโตกันมาในชีวิตครอบครัวที่ล้มเหลว จากการนอกใจ แต่ทำไมเธอต้องทำแบบนี้สะเอง ผมผิดหวังมาก
หลังวางสายเสร็จ ผมจัดการบล๊อคสายเธอ ลบรูปเธอในมือถือ กำลังจะ บล๊อคไลน์เธอ อยู่ๆก็มีข้อความขึ้นมาว่า เวลาตัวเองมีปัญหาเขาไม่เคยปล่อย
เท่านั้นล่ะ มันทำให้ผมนึกถึงบุญคุณตลอดเวลาที่เธอเคียงข้าง เลยโทรกลับไปเธอต้องการอะไร เธอบอกว่า ให้เรากลับมาเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจกัน เธอมีรถต้องผ่อน ซึ่งแค่ เงินเดือนราชการเธอ มันไม่พอใช้จ่าย ค่ารถก็แทบจะหมดล่ะ โดย ผมห้ามเข้าไปวุ่นวายกับชีวิตเธอ เธอจะคุยกับใครก็ได้ ผมจะไปมีใครก็ได้ ผมได้แต่นึกในใจแล้ว ถ้าผมไปบอกคนใหม่ถ้าเกิดจะมีขึ้นมาว่าอย่างไร โดยเธอได้แต่บอกว่า ผมกับเธอไม่มีทางที่จะกลับมาเป็นคนรักกันได้ แค่หุ้นส่วนทางธุรกิจ เพราะอย่างที่บอกเธอทำธุรกิจนี้คนเดียวไม่ได้ อันนี้ก็ยอมรับ เวลายกของ หนัก ตั้งเต้นส์ เข็นของ เธอ ไม่สามารถทำได้จริงๆ มันหนักเกินที่เธอจะทำ
ผมไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ แต่ที่แน่ๆ หากผมเห็นเธอยังคุยกับ ผู้ชายคนนี้ผมรับไม่ได้แน่นอน ถ้าเป็นคนอื่นผมยังพอทำใจได้
ผมเริ่มดีขึ้นมา ผมก็ไม่อยากทิ้งเธอให้แย่แบบที่ผมเคยเจอ มันเหมือนเป็นสิ่งที่ผมต้องตอบแทนเธอ มาตลอด 6 ปี แต่จะให้ผมอยู่ตรงกลางการทำลายชีวิตครอบครัวคนอื่น ผมทำไม่ได้ จะให้ผมเลิกเป็นห่วงเธอผมก็ทำไม่ได้