ช่วงนี้รู้สึกว่าชีวิตเราดาว์นมากเลยคะ
รู้สึกว่าไม่มีความสุขเหมือนเมื่อก่อน
คือเราเกิดมาในครอบครัวที่เป็นข้าราชการทั้งพ่อและแม่ เรามีพี่ชายอยู่ 1 คน เราเป็นน้องคนสุดท้อง ตั้งแต่เราจำความได้คือพี่เราเกเรมากคะ ทั้งหนีเที่ยว ไม่เรียน ติดยา (แต่ตอนนี้กลับตัวกลับใจแล้วนะคะ)
เราก็เลยคิดว่านี้อาจจะเป็นสาเหตุที่ พ่อกับแม่เริ่มที่จะเข้มงวดกับเรามากขึ้น ไม่ค่อยให้ไปไหนกับเพื่อน เรียนแต่พิเศษตั้งแต่เด็ก ทำอะไรตามใจตัวเองไม่ได้
ตอนช่วงเลือกสายเรียนใน ม.ปลาย ช่วงนั้นเราค้นพบตัวเองแล้วว่าเราชอบภาษาญี่ปุ่นมาก แล้วเราก็ยื่นเกรดได้ศิลป์ภาษาญี่ปุ่นตามที่หวัง แต่ในความคิดของแม่คือ อยากให้เราเรียนสายวิทย์-คณิต เพราะมีทางเลือกเยอะกว่า ซึ่งก็ให้เราไปสอบ แล้วเราก็ติดสายวิทย์จริงๆ ตลอดเวลา 4 ปี ที่เรียนสายวิทย์ เราไม่มีความสุขเลย
เกรดได้น้อย เครียดมาก ทุกๆวันได้แค่มองสายศิลป์ญี่ปุ่นเขาเรียนกัน คิดแต่ว่าอยากไปเรียนกับเขา พอมีทุนให้ไปเรียนที่ญี่ปุ่น ไปขอแม่ แม่ก็ไม่ให้ไป ทั้งๆที่เป็นทุนให้เปล่า
พอถึงช่วง ม.6 เรารู้แล้วว่ายังไงๆ เราก็ไปทางสายนี้ไม่ได้ เลยขอแม่เบนสายอีกครั้ง แม่ก็ทำหน้าไม่พอใจใส่เรา แล้วก็ด่าก็ว่าเรียนมาตั้งขนาดนี้แล้ว เบนสายไปก็เสียดายวิชา ก็เลยให้เราเลือกลงแต่สาขาที่ใช้สายวิทย์ยื่น ก็ไม่ติดที่ไหน จนได้ไปสอบตรง จึงติดพยาบาล
ถามว่าเราเรียนได้มั้ย มันก็ได้นะคะ แต่คะแนนไม่ค่อยโอเค จบมาด้วยเกรด 2.91 ตอนนี้ก็สอบได้ใบประกอบมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เมื่อเรียนจบ ในขณะที่เพื่อนเราหาที่ทำงานกันแล้ว ใจเราก็ยังไม่เลิกในความชอบในภาษาญี่ปุ่น เราจึงขอแม่เรียนภาษาญี่ปุ่นในสถาบันสอนภาษา แบบหลักสูตรเร่งรัด ซึ่งราคาแพงมาก ซึ่งแม่ก็ให้เรียน ระหว่างเรียน เราก็ทำพาททามเป็นพยาบาลประจำคลีนิคไปด้วย และใช่เงินที่ได้ไปจ่ายค่าเทอม
และแล้วปัญาหาก็เกิดขึ้นคะ
เมื่อคุณหมอให้พยาบาลออก ให้หมดแล้วให้ ผู้ช่วยพยาบาลมาทำงานแทนพยาบาลทั้งหมด
มันจึงทำให้เราตกงาน ซึ่งช่วงนั้นบ้านเราก็มีปัญหาเรื่องเงินอยู่ เราจึงพยายามหางานใหม่
แต่งานพยาบาลพาททามมันหายากมาก เราก็ไม่ได้เก่งอะไร ประสบการณ์อะไรก็ไม่มี ล่าสุด เราไปทดลองงานมาแล้ว 2 ที่ เขาไม่ให้ผ่านงานมาทั้ง 2 ที่ ในเวลาไม่เกินอาทิตย์
ปัญหาของเราคือ เราเป็นคนปรับตัวยาก เมื่อไปที่ๆไม่คุ้ยเลย และเจอคนเยอะๆ เราจะตื่นเต้น รน และทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้าตัดสินใจ ในสมองตะเติล ตะเลิง และเรายังกลัวที่จะทำอะไรผิด จนกดดันตัวเองและทำอะไรไม่ได้เลย สั่นไปหมด
พยายามตั้งสติ ไม่ให้ทำผิด สุดท้ายก็ทำผิดอยู่ดี
เพราะอาจเป็นงานที่ต้องทำกับชีวิตคน พอเกิดอาการแบบนี้ พี่ๆพยายาบาลเลยไม่ให้เราผ่าน
แล้วเราคิดว่าที่บุคลิกของเราเป็นแบบนี้เพราะการเลี้ยงดูของพ่อแม่ ที่สปอยเราเกินไป จนทำให้เรากบายเป็นคนที่ขี้กลัวไปเลย
แม่ก็คอยปลอบนะคะ แต่ว่าเราอยากเปลี่ยนสายงาน เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ เราไม่อยากทำ เรากลัว เราไม่ชอบ กลัวชนิดที่ว่ากลัวจนขึ้นสมองไปแล้ว
แต่แม่ก็ไม่ให้เปลี่ยน ก็จะให้ทำแต่พยาบาลๆๆๆๆๆๆ
เรื่องนี้แหละที่ทำให้เราเครียดมาก คุยกับแม่เท่าไหร่แม่ก็ไม่ยอมให้ไปทำอย่างอื่น
ตอนนี้เราก็ว่างงาน(พยายาล)อยู่ด้วย รัหว่างทีรองานก็ช่วยแม่ขายอาหารในตลาดนัด เวลาไปเรียน และค่าเทอมก็ต้องขอให้แม่จ่ายให้หมดทุกอย่าง เราเองก็เเกรงใจแม่
เราเหมือนไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลย
เราควรทำไงดีคะ
เราก็รู้ว่าแม่ก็หนักใจเรื่องที่เราไม่มีงานทำคะ
เพราะแม่ก็หวังกับเราไว้เยอะ หวังไว้ให้ช่วยใช้หนี้บ้านให้ แต่เราก็ไม่อยากทำพยาบาลแล้วอะ
เรารู้สึกแย่ทุกครั้งที่ทำงานนี้
ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้นะคะ
ไม่รู้จะแท็กห้องไหนด้วย แท็กผิดขอโทษด้วยนะคะ
รู้สึกเกลียดตัวเอง ทำอะไรไม่ดีสักอย่าง
รู้สึกว่าไม่มีความสุขเหมือนเมื่อก่อน
คือเราเกิดมาในครอบครัวที่เป็นข้าราชการทั้งพ่อและแม่ เรามีพี่ชายอยู่ 1 คน เราเป็นน้องคนสุดท้อง ตั้งแต่เราจำความได้คือพี่เราเกเรมากคะ ทั้งหนีเที่ยว ไม่เรียน ติดยา (แต่ตอนนี้กลับตัวกลับใจแล้วนะคะ)
เราก็เลยคิดว่านี้อาจจะเป็นสาเหตุที่ พ่อกับแม่เริ่มที่จะเข้มงวดกับเรามากขึ้น ไม่ค่อยให้ไปไหนกับเพื่อน เรียนแต่พิเศษตั้งแต่เด็ก ทำอะไรตามใจตัวเองไม่ได้
ตอนช่วงเลือกสายเรียนใน ม.ปลาย ช่วงนั้นเราค้นพบตัวเองแล้วว่าเราชอบภาษาญี่ปุ่นมาก แล้วเราก็ยื่นเกรดได้ศิลป์ภาษาญี่ปุ่นตามที่หวัง แต่ในความคิดของแม่คือ อยากให้เราเรียนสายวิทย์-คณิต เพราะมีทางเลือกเยอะกว่า ซึ่งก็ให้เราไปสอบ แล้วเราก็ติดสายวิทย์จริงๆ ตลอดเวลา 4 ปี ที่เรียนสายวิทย์ เราไม่มีความสุขเลย
เกรดได้น้อย เครียดมาก ทุกๆวันได้แค่มองสายศิลป์ญี่ปุ่นเขาเรียนกัน คิดแต่ว่าอยากไปเรียนกับเขา พอมีทุนให้ไปเรียนที่ญี่ปุ่น ไปขอแม่ แม่ก็ไม่ให้ไป ทั้งๆที่เป็นทุนให้เปล่า
พอถึงช่วง ม.6 เรารู้แล้วว่ายังไงๆ เราก็ไปทางสายนี้ไม่ได้ เลยขอแม่เบนสายอีกครั้ง แม่ก็ทำหน้าไม่พอใจใส่เรา แล้วก็ด่าก็ว่าเรียนมาตั้งขนาดนี้แล้ว เบนสายไปก็เสียดายวิชา ก็เลยให้เราเลือกลงแต่สาขาที่ใช้สายวิทย์ยื่น ก็ไม่ติดที่ไหน จนได้ไปสอบตรง จึงติดพยาบาล
ถามว่าเราเรียนได้มั้ย มันก็ได้นะคะ แต่คะแนนไม่ค่อยโอเค จบมาด้วยเกรด 2.91 ตอนนี้ก็สอบได้ใบประกอบมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เมื่อเรียนจบ ในขณะที่เพื่อนเราหาที่ทำงานกันแล้ว ใจเราก็ยังไม่เลิกในความชอบในภาษาญี่ปุ่น เราจึงขอแม่เรียนภาษาญี่ปุ่นในสถาบันสอนภาษา แบบหลักสูตรเร่งรัด ซึ่งราคาแพงมาก ซึ่งแม่ก็ให้เรียน ระหว่างเรียน เราก็ทำพาททามเป็นพยาบาลประจำคลีนิคไปด้วย และใช่เงินที่ได้ไปจ่ายค่าเทอม
และแล้วปัญาหาก็เกิดขึ้นคะ
เมื่อคุณหมอให้พยาบาลออก ให้หมดแล้วให้ ผู้ช่วยพยาบาลมาทำงานแทนพยาบาลทั้งหมด
มันจึงทำให้เราตกงาน ซึ่งช่วงนั้นบ้านเราก็มีปัญหาเรื่องเงินอยู่ เราจึงพยายามหางานใหม่
แต่งานพยาบาลพาททามมันหายากมาก เราก็ไม่ได้เก่งอะไร ประสบการณ์อะไรก็ไม่มี ล่าสุด เราไปทดลองงานมาแล้ว 2 ที่ เขาไม่ให้ผ่านงานมาทั้ง 2 ที่ ในเวลาไม่เกินอาทิตย์
ปัญหาของเราคือ เราเป็นคนปรับตัวยาก เมื่อไปที่ๆไม่คุ้ยเลย และเจอคนเยอะๆ เราจะตื่นเต้น รน และทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้าตัดสินใจ ในสมองตะเติล ตะเลิง และเรายังกลัวที่จะทำอะไรผิด จนกดดันตัวเองและทำอะไรไม่ได้เลย สั่นไปหมด
พยายามตั้งสติ ไม่ให้ทำผิด สุดท้ายก็ทำผิดอยู่ดี
เพราะอาจเป็นงานที่ต้องทำกับชีวิตคน พอเกิดอาการแบบนี้ พี่ๆพยายาบาลเลยไม่ให้เราผ่าน
แล้วเราคิดว่าที่บุคลิกของเราเป็นแบบนี้เพราะการเลี้ยงดูของพ่อแม่ ที่สปอยเราเกินไป จนทำให้เรากบายเป็นคนที่ขี้กลัวไปเลย
แม่ก็คอยปลอบนะคะ แต่ว่าเราอยากเปลี่ยนสายงาน เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ เราไม่อยากทำ เรากลัว เราไม่ชอบ กลัวชนิดที่ว่ากลัวจนขึ้นสมองไปแล้ว
แต่แม่ก็ไม่ให้เปลี่ยน ก็จะให้ทำแต่พยาบาลๆๆๆๆๆๆ
เรื่องนี้แหละที่ทำให้เราเครียดมาก คุยกับแม่เท่าไหร่แม่ก็ไม่ยอมให้ไปทำอย่างอื่น
ตอนนี้เราก็ว่างงาน(พยายาล)อยู่ด้วย รัหว่างทีรองานก็ช่วยแม่ขายอาหารในตลาดนัด เวลาไปเรียน และค่าเทอมก็ต้องขอให้แม่จ่ายให้หมดทุกอย่าง เราเองก็เเกรงใจแม่
เราเหมือนไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลย
เราควรทำไงดีคะ
เราก็รู้ว่าแม่ก็หนักใจเรื่องที่เราไม่มีงานทำคะ
เพราะแม่ก็หวังกับเราไว้เยอะ หวังไว้ให้ช่วยใช้หนี้บ้านให้ แต่เราก็ไม่อยากทำพยาบาลแล้วอะ
เรารู้สึกแย่ทุกครั้งที่ทำงานนี้
ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้นะคะ
ไม่รู้จะแท็กห้องไหนด้วย แท็กผิดขอโทษด้วยนะคะ