วันเปิดเทอมวันแรกของฉัน ฉันตื่นเต้นมาก ที่จะได้เจอกับเพื่อนใหม่ และแล้วก็ถึงเวลาที่ฉันจะได้เห็นหน้าเพื่อนใหม่ของฉันทุกคน หลายๆคนเป็นเพื่อนใหม่ของฉัน เพราะฉะนั้น จะไม่มีทางรู้ว่านิสัยเป็นยังไงบ้าง และคิดกับฉันยังไงบ้าง ฉันเห็นเพื่อนใหม่คนหนึ่งของฉัน ฉันสะดุดตามาก เพราะ"เขาหล่อ"และดูมี"เสน่ห์"มากๆ แต่ในวันแรกก็คงยังไม่ได้คิดอะไรมากนัก แต่ฉันก็แอบมองเขาอยู่เรื่อยๆ ไม่รู้สิ หรือว่า"ฉันจะชอบเขา ซะแล้ว" วันแรกที่เรียน เป็นวันที่เหนื่อยและปรับตัวยากสุดๆ แต่รู้สึกว่า ฉันก็อยากไปโรงเรียนเพื่อจะได้เห็นหน้าเขาอยู่ดี ต่อมาก็ไปโรงเรียน และได้แต่แอบมองเขาทุกๆวัน(ฉันชอบเขาไปจริงๆแล้วหละ) จนกระทั่งถึงวันศุกร์ ซึ่งมีเรียนวิชาการงาน และจะต้องเลือกนั่งกับผู้ชายอีก2คน ฉันกับเพื่อนสนิทของฉันก็พยายามมองหาที่นั่งกัน มัน "บังเอิญมาก" ที่โต๊ะของคนที่ฉันแอบชอบ ยังว่างอยู่ ฉันเลยตัดสินใจนั่งตรงนั้น หลังจากจบคาบเรียนวิชาการงาน ฉันเขินจนเก็บอาการไม่อยู่ และในที่สุด เพื่อนสนิทของฉันก็รู้ว่า "ฉันชอบเค้า" ต่อมา ในวันพุธของสัปดาห์ที่2 ที่ฉันมาเรียน ในคาบศิลปะ ฉันเอาโทรศัพท์ขึ้นมา แอบถ่ายรูปเขา ใครจะไปรู้หละ ว่า ฉันแอบถ่ายรูปเขา ภายในแค่วันเดียว มีรูปเยอะขนาดไหน ต่อมา ก็ถึงคาบ วิทยาศาสตร์ ฉันยังไม่หยุดความตั้งใจที่จะถ่ายรูปเขา เพราะตอนนี้นั่งอยู่ใกล้กว่าในคาบศิลปะ ฉันถ่ายเพลิน จนเขารู้ตัวว่าแอบถ่าย แล้วเพื่อนอีกคนของฉัน ก็ถามฉันว่า"ชอบเค้าหรอ"ตอนนั้นฉันมีท่าทางเขินจนใครๆก็เดาออกได้ง่ายๆ ว่า "ชอบเขามาก" และแน่นอน เขาก็คงรู้ตัวด้วยเช่นกัน ว่าฉันชอบเขา เมื่อหมดคาบวิทยาศาสตร์ เพื่อนของฉันบอกว่า เขารู้ชื่อ facebook ของคนที่ฉันชอบด้วยหละ ฉันไม่รอช้า เลยแอด facebook ไปหาเขา แล้วเมื่อรับแล้ว ฉันก็ส่งแค่สติ๊กเกอร์ไป ต่อมาก็คุยกันตามประสา คนไม่รู้จัก แล้ว คำถามที่ทำให้ฉันรู้สึก "ดีมากๆๆๆๆๆๆ" คือ "กลับบ้านยัง"ถ้ามองลึกๆ คำถามนี้เป็นคำถามที่แสดงถึงความห่วงใยนะ เพราะฉะนั้น เรื่องราวแสนหวานของฉันก็ได้เริ่มต้นขึ้น จากคำถาม คำถามเดียว ใครจะไปรู้ ตอนนั้นฉันโคตรหลงตัวเองเลย ฉันคิดว่า เขาคงมีใจให้สักนิด ฉันเริ่มพิมพ์ถ้อยคำหวานๆ ส่งไปหาเขา แต่ เขาก็พิมพ์ตาม ปกติ นี่แหละ 555 เมื่อถึงอีกวันหนึ่ง วันพฤหัสบดี เมื่อถึงคาบภาษาอังกฤษ ครูเขามีเกมให้เล่นกัน คือ ต้องเลือก ถามคนคนหนึ่ง ถึงวันเกิด เป็นภาษาอังกฤษ และอีกฝ่ายก็ต้องตอบ ให้ตายสิ "เขาเลือกฉัน" นั่นยิ่งทำให้ฉันรู้สึกดีไปใหญ่ ตอนนั้น เพื่อนแทบทั้งห้องคงรู้หมดแล้วว่า "ฉันชอบเขา" และฉันก็ยังคงคิดว่า "เขาเองก็ชอบฉันนิดๆเหมือนกัน" เพราะว่าเวลาที่ฉันมองหน้าเขาหนะ เขาก็มองหน้าฉัน ฉันหนะ "ยิ้มให้เขาด้วย"
ด้วยความหลงตัวเอง) ถึงวันศุกร์ ก็เหมือนเดิม ฉันได้นั่งใกล้เขา เวลาที่แอบมองหน้าเขา ให้ตายสิ ตาเขามีเสน่ห์มากๆๆ ดวงตาสี น้ำตาลอ่อน แววตาที่อ่อนหวานของเขา ทำให้ฉันรู้สึกเหมือน "โดนสะกดจิต" แต่ฉันสงสัยมากว่า "ตกลงเขาคิดยังไงกับฉันนะ" ฉันสับสน เพราะ เพราะเขามองหน้าฉัน,เขาถามฉันว่า"กลับบ้านยัง" เขาเลือกฉันให้ตอบคำถามในวิชาภาษาอังกฤษด้วย แต่ว่า ฉันหนะกลัวเรื่องทั้งหมดฉันจะคิดไปเองหรือเปล่า ฉันเลยตัดสินใจ ถามเขาตรงๆไปว่า "ฉันได้คิดไปเองหรือเปล่า" เขาตอบมาว่า "ใช่" ตอนนั้นฉันแทบจะบ้าตาย เพราะได้รู้ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด "ฉันคิดไปเอง" ฉันเลยบล็อกเขา แบบไร้เหตุผล ตอนนั้นฉันโกรธมาก แต่ ต่อมา เขาส่งข้อความมาหาเพื่อนฉันให้ฝากไปขอโทษ ฉันเลย งง ว่าตกลงมันเป็นยังไง ฉันเลยปลดบล็อกเขา แล้วถามไปตรงๆอีกว่า "เราชอบแก แกชอบเราบ้างไหม" ถามตรงๆ เลยได้คำตอบตรงๆแหละนะ "ไม่" ฉันไม่น่าถามเลยจริงไหม?? มันทำให้ฉันเสียใจมาก แต่ฉันก็ต้องการความจริงอะนะ และ นั่นเป็นคำตอบที่ทำให้ฉันมั่นใจว่า "ที่ผ่านมา ฉันทำตัวเป็นคนโง่เง่ามากขนาดไหน ที่คอยส่งข้อความหวานๆ ไปหาเขา แอบมองเขา ยิ้มให้เขา" เห้อ!!! เรื่องทั้งหมดคิดไปเองทั้งนั้น ฉันนี่โง่จริงๆเลยนะ แล้วเขาก็ส่งข้อความมาอีกว่า "เป็นเพื่อนได้ไหม" ฉันก็ตอบไปว่า "OK ได้" พร้อมกับ สติ๊กเกอร์ยิ้มแฉ่ง แต่เขาไม่มีวันรู้ว่า "ฉันลืมไม่ได้หรอก ช่วงเวลาที่ผ่านมา มันดีเกินไปที่จะลืมลง" แต่ถึงยังไง เราเป็นได้แค่ "เพื่อน" กัน
เด็กเก็บกฎ
(นามปากกา)
นิยาย
เด็กเก็บกฎ
(นามปากกา)