คุณมองอนาคตเมืองไทยไว้อย่างไร

สำหรับผม บรรดาคนอยากคนจนพยายามเพื่อให้ได้เศษเงิยมาประทังชีวิต แต่ พวกเจ้าใหญ่นายกระทรวงกลับเสวยสุข อยู่ในคฤหารส่วนตัวกลับบรรดาเมียน้อย เมียหลวง ช่วงว่าระหว่างคนรวยคนจนเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด บรรดาข้าราชการก็โกงกันแหลกลาน หลายคนพยายามแทบเป็นแทบตาย เพื่อให้ได้เงิน 300 บาทต่อวันประทังชีวิต เพือให้คนข้างหลังสามารถอยู่ได้ บางคนต้องดูแลหลายชีวิต โดยใช้เงิน 300 บาท เพื่อให้ได้มาซึ่งความสุขเล็กๆ ของครอบครัว ต่อให้ทำงาน 10 ปี หรือ 20 ปี ก็ตามไม่รู้ว่าจะมีปัญญา ซื้อบ้านกลับเขาได้หรือเปล่า ช่างเป็นชีวิตที่แสนน้าเศร้าเสียจริง แต่พวกคนรวยกลับชนชั้นกลาง ไม่ได้มองแบบเรา พวกเค้ามองเราว่า ที่เราจนเพราะเราไม่มีปัญญารวยเหมือนพวกเค้า พวกเค้าบอกว่า ถ้าคุณไม่รวย ก็อย่าพยายามรวยสิ คุณก็ใช้ชีวิตในแบบจนๆ ของคุณต่อไป พวกเค้าบอกว่า เพราะเราไม่ พอเพียง ถึงได้จนอยู่แบบนี้ แต่ผมกลับมองว่า คำว่าพอเพียง มันสำหรับ พวกที่มีเงินเหลือกินเหลือใช้ เพราะเราต้องใช้ชีวิตโดยอาศัยเงินเป็นปัจจัยพื้นฐานในการดำรงชีวิต พวกชนชั้นกลางและคนรวย มีชีวิตโดยไม่ต้องคำนึงถึงว่า พรุงนี้จะเอาอะไรกินถ้าไม่ทำงาน ถึงไม่ทำงานพวกเค้าก็มีกิน มีเงินเก็บไว้ใช้ใน บ้านปลายที่แสนสบาย แต่บ้านปลายของพวกเราคงต้อง ไปเก็บผักข้างรั้วบ้านมาประทังชีวิต ให้อยู่รอดไปวันๆ สิ่งที่ผมกล่าวมา มาจากการโต้แย้งทางทัศนคติทางการเมืองกลับพวกบ้านรวย ชีวิตมีแต่โลกสวย และพยายามยัดเยียดทัศนของตัวเองให้พวเรา และตอบกลับมาสวยๆ ว่า ถ้าไม่พยายามแสวงหาสิ่งที่ไกลตัว มันก็จะมีความสุขเอง พูดง่ายๆ ให้เราอยู่กลับ ความพอเพียง แล้วเราจะมีความสุข แต่ผมบอกว่า มีความสุขกลับผีอะไร ครอบครัวเรายังต้องหาเงินเพื่อส่งพวกน้องๆ ได้เรียนหนังสือ ดิ้นรนแทบเป็นเทียบตาย โดยหวังว่า ชีวิตซักวันมันจะดีขึ้น แต่ดูเหมือนว่า พวกเราเป็นเพียงฐานรองเหยียบเพื่อให้พวกนั้น ได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย พวกคุณหนูบ้านรวย ใช้ชีวิตโดยไม่ต้องคิดอะไร ซึ่งผมก็บอกไปว่า เมืองไทยต้องพยายามแก้ปัญหาความยากจนเป็นอันดับแรก ซึ่งผมมองว่า ความยากจนเป็นสิ่งทำให้ประเทศนี้ไม่พัฒนา แต่เค้าบอกว่า ไม่ใช่ความยากจนหรอกที่ทำให้ประเทศนี้ไม่พัฒนา แต่กลับมองว่า เพราะขาดความพอเพียง และ พยายามดิ้นรนเพือให้ตัวเองรวยขึ้น โดยมองว่าตัวเองจน นั้นแหละทำให้จน แต่ผมก็ตอบกลับไปสวยๆ ว่า เพราะรู้ว่าตัวเองจนถึงต้องพยายามไม่ใช่เหรอ สุดท้าย ผมก็โดนตอกกลับมาว่า คำพูดของผมมันเหมือนพวกนักวิชาการ ที่ทำได้แต่พูดอย่างเดียว ซึ่งราวกลับว่า โดนตบหน้า มาอย่างเจ็บ ผมเองก็กลับมาคิดว่า เมืองไทยคงมาถึงทางตันแล้วแหละ ผมเองก็ควรจะเลิกหวัง ให้มันเป็นแบบนูน แบบนี้ ปล่อยมันไปตามยะถากรรมดีกว่า โดยการเลิกหวังว่า เมืองไทยจะมีอนาคตที่สดใสอย่างไร มาคิดว่า เราจะไปใช้ชีวิตที่สดใส ใน ต่างประเทศได้อย่างไรดีกว่า แล้วคุณละมองอย่างไร