เป็นโรคซึมเศร้าใช้ชีวิตตัวคนเดียวนอกบ้านมา10กว่าปี คิดถึงบ้านมาก แต่ไม่อยากกลับบ้าน ทำไงดี?

คิดถึงบ้านมากค่ะ คิดถึงพ่อ คิดถึงน้อง อยากกลับบ้าน แต่ไม่อยากกลับบ้าน
แม้คิดถึงพ่อ คิดถึงน้อง แต่จริงๆ ฉันก็ไม่ค่อยชอบพ่อมากนักค่ะ ไม่ชอบน้องๆ เช่นกัน
คือ ครอบครัวเราค่อนข้างมีปัญหาเรื่องความสัมพันกันค่ะ คล้ายๆ กับครอบครัวแตกแยก มีความขัดแย้ง และห่างเหินซึ่งกันและกัน

อิฉันอายุปาเข้า 37 แล้วค่ะ โสด ตั้งแต่เรียนจบมหาลัยมาอิฉันไม่ค่อยกลับบ้าน และไม่ค่อยอยากกลับบ้านเท่าไหร่
ตอนนี้ตกงานมา 1 ปีกว่าแล้ว พลอยอาศัยอยู่ห้องเพื่อน พ่อและน้องอยากให้กลับบ้าน แต่ก็ยังไม่อยากกลับอยู่ดี แม้จะอยู่อย่างลำบากยากเข็ญยังไง

คือ เคยกลับไปตั้งใจอยู่บ้าน ตั้งหลักที่บ้านมาครั้ง 2 ครั้งแล้วค่ะ
แต่พอกลับไปปรากฏว่าเมื่อกลับไปที่หมู่บ้านบ้านเกิดแล้วมันมีความกดดัน ความคาดหวังอะไรบางอย่าง
ที่เพื่อนบ้านมองว่าเราไปอยู่ข้างนอก น่าจะมีงานดีๆ แต่ทำไมเรากลับต้องมาอับจนที่บ้านเกิด
บวกกับสิ่งที่พ่อ สิ่งที่น้องเห็น ตอนเรากลับบ้านไปรอบนั้นต่างกันลิบลับ กับความเข้าใจของครอบครัว เรายิ่งคิดมากอาการโรคซึมเศร้าจึงยิ่งหนัก

กระทั่งเราตัดสินออกจากบ้านอีกครั้ง ครั้งอยู่ในเมืองเรารู้สึกว่าเราอิสระ มีความสุขระดับหนึ่งที่ไม่ต้องแคร์สายตาเพื่อนบ้านมากนัก เรา
แต่นั่นแหละค่ะ ตอนนี้ดันมาตกงาน

ถ้าคุณตกอยู่ในสภาพเดียวกับที่ดิฉันเป็น ที่ได้บรรยายมา คุณจะทำยังไงอะค่ะ แลกเปลี่ยนค่ะ