ผมอาจจะไม่มีค่าในสายตาคนอื่น...

สวัสดีครับคือตอนนี้ผมอยู่ ม.6 ครับ ปัญหาของผมก็คือผมรู้สึกว่าเวลาผมอยู่ในห้องเรียน มีนักเรียนประมาณ 20 กว่าคน ผมรู้สึกว่าเหมือนอยู่ตัวคนเดียว  ทั้งที่เพื่อนๆก็ยังคุย ยังเล่นกับเรา แต่ก็มีเพื่อนบางคนชอบต่อว่าชอบจู้จี้กับผม  ผมรู้สึกว่าไม่มีใครเข้ากับผมได้เลย โดยอาจเป็นเพราะในห้องมีการแบ่งกลุ่มเพื่อนกันอย่างชัดเจนตั้งแต่ ม.4 แล้ว เวลาทำงานกลุ่มพวกเขาก็จะอยู่แต่กลุ่มเดิมๆโดยผมจะเหลือเศษเสมอ เหตุการณ์นี้เป็นมาตั้งแต่ ม.4 แล้วครับ ปัจจุบันเปิดเทอมผมขึ้น ม.6 แล้ว ผมรู้สึกเหนื่อยมากครับ บางครั้งผมก็ควรที่จะนั่งเงียบๆคนเดียวด้วยรอคอยให้เวลาหมดเร็วๆ แต่ตอนเย็นผมก็ชอบที่จะไปอยู่กับกลุ่มเพื่อนคนละห้องที่เคยอยู่กันมาตอนประถม ผมก็มีความสุขดีเมื่ออยู่กับเขา แต่เมื่อเริ่มวันใหม่ผมก็รู้สึกเครียดเสมอเมื่อจะต้องมาโรงเรียน แล้วตอนนี้ผมอยู่ ม.6แล้วผมต้องเตรียมตัวเข้ามหาลัยผมต้องเรียนพิเศษตอนเย็น เลิกประมาณ 2 ทุ่มครึ่งมันเหนื่อยมาก และวันหนึ่งที่ผมกำลังกลับบ้านผมแอบร้องไห้คนเดียวด้วยหวังว่ามันอาจจะบรรเทาความเจ็บปวดที่อยู่ในใจไปได้บ้าง //จากทั้งหมดที่เล่ามา มันทำให้ผมมีอาการไม่กล้าสบตาคน หน้าบึ้งตึง เวลาคนมาเล่นหรือเล่นมุขกับผม ผมก็จะไม่ค่อยยิ้ม บางครั้งก็ต้องแกล้งยิ้มแกล้งหัวเราะไปอย่างนั้น เหมือนว่าผมเก็บกดหรืออาจจะเป็นโรคทางจิตบางอย่างหรือเปล่า ขอคำปรึกษาจากเพื่อนๆ Pantip หน่อยครับ//ผมไม่ไหวแล้ว...