เจ้าขิง
ชีวิตมันไม่ง่าย...แต่เมื่อเกิดมาแล้วก็ต้องสู้ต่อไป
ผมหนีออกจากบ้านตั้งแต่อายุสิบห้า ตอนนั้นจำได้ว่าพ่อเลี้ยงเมาเหล้าแล้วกำลังจะเอามีดแทงเจ้าขิง ผมพุ่งชนพ่อเลี้ยงหอบเจ้าขิงวิ่งหนีมาจากบ้านโดยไม่คิดชีวิต ส่วนแม่.... คุณอย่าถามถึงเลย...แม่เสียไปปีกว่าๆด้วยโรคมะเร็งที่ต่อมน้ำเหลือง นับตั้งแต่นั้นมาชีวิตผมก็เหมือนตกอยู่ในนรกทั้งเป็น ดีที่ได้เจ้าขิงคอยเป็นทั้งเพื่อน เป็นทั้งกำลังใจให้มีชีวิตสู้ต่อไป หลายครั้งที่ผมคิดหนีออกจากบ้าน แต่ผมไม่รู้...ว่าถ้าไม่อยู่บ้านแล้วผม...จะไปไหน...
ที่โรงเรียน ผมไม่สุงสิงกับใคร เวลาว่างส่วนใหญ่ผมจะคลุกอยู่แต่ในห้องน้ำ...อยู่กับเจ้าขิง แน่นอนผมพาเจ้าขิงมาโรงเรียนด้วย แต่ผมและเจ้าขิงก็ฉลาดพอที่จะเรียนรู้ว่า ควรอยู่ที่ไหน ออกมาเมื่อไหร่ เพื่อจะได้อยู่ใกล้ๆกัน..เสมอ
แม้เจ้าขิงจะพูดภาษามนุษย์ไม่ได้แต่ผมก็รับรู้ด้วยหัวใจว่าเจ้าขิงรักผม เหมือนที่ผมรักมัน สายใยระหว่างเรามันมากเกินกว่าเจ้าของกับสัตว์เลี้ยง เวลาที่เจ้าขิงเอาหัวแอบอิงซบตัก แววตาของมันมองนิ่งมาที่ผม ตาต่อตาประสานกันเหมือนใจประสานใจ ขิงทำให้ผมตระหนักดีว่าชีวิตผมมีค่า หากคิดท้อแท้ ถามหาความยุติธรรมจากโลกใบนี้ไม่ได้ ก็หยุดถาม..แล้วมาเล่นกับเจ้าขิง..ก็เท่านั้น
เจ้าขิงชอบให้ผมลูบหัว จั๊กจี้ตามตัวของมัน อีกอย่างที่มันชอบมากคือการนอนบนตักของผม ไออุ่นของผมคงมากพอที่จะทำให้เจ้าขิงรู้สึกปลอดภัย
เย็นย่ำฟ้าสลัวมัวแสง สรรพเสียงรอบตัวค่อยๆดังห่างตัวออกไปทุกที ตั้งแต่ผมออกจากบ้าน ผมก็ยึดห้องน้ำเป็นนิวาสถานของผมกับเจ้าขิง จะมีปัญหาบ้างก็ตอนที่เจ้าหน้าที่ทำความสะอาดมาล้างห้องน้ำ ภารโรงมาตรวจตราว่ามีพวกลักลอบเล่นยาสูบบุหรี่มาสิงในห้องน้ำบ้างหรือเปล่า แต่ผมกับเจ้าขิงก็มีวิธีเอาตัวรอด ห้องน้ำที่สร้างติดกันหลายห้องแต่ผนังกั้นห้องน้ำมิได้ปิดทึบตัน เป็นที่ซ่อนตัวของผมยามมีแขกไม่ได้รับเชิญมาเยือน ส่วนเจ้าขิงไม่ต้องห่วง มันมีที่หลบอำพรางกายได้ดี...เกินกว่าที่คุณคิด
“ปังๆๆๆๆ ตกส้วมตายไปแล้วเหรอไง รอนานแล้วนะโว้ย” เสียงทุบประตูดังสนั่น เสียงนั่นทำให้ผมรู้ทันทีว่าเป็นเจ้าเบิ้มขาใหญ่ประจำโรงเรียนที่กำลังรอหาเรื่องผมอยู่หน้าประตูห้องน้ำ ห้องน้ำอื่นว่างๆก็ตั้งเยอะทำไมไม่ใช้เจาะจงต้องมาเคาะห้องที่ผมกับเจ้าขิงอยู่ด้วย ไม่ต้องอธิบายผมก็พอจะรู้ มันมาเพื่อไถเงิน
ผมพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เปิดประตูห้องน้ำ แต่ก่อนที่ผมจะทันตั้งตัว เจ้าเบิ้มก็เข้ามาประชิดผม แล้วดึงประตูห้องน้ำปิดอย่างว่องไว มันแนบหน้าบวมๆตาตี่ๆมาใกล้หูผมแล้วกระซิบว่า มีเท่าไหร่...เอามาให้หมด จากนั้นผมก็รู้สึกได้ว่ามีวัตถุบางอย่างที่เป็นของแข็งมีคมจี้อยู่ที่เอวผม
“ไม่มี” ผมตอบสั้นๆ
“จะไม่มีได้ไงวะ อย่าบอกนะว่าพ่อแม่ไม่ให้เงินมาโรงเรียน ขำว่ะ อย่ามาลูกเล่นส่งมาเสียดีๆ” สีหน้าของเจ้าเบิ้มยับยุ่งบอกความไม่พอใจ ก่อนทิ่มอาวุธที่มีอยู่ในมือเข้าที่สีข้างผม ผมเริ่มรู้สึกเจ็บแปลบ
โดยไม่ทันคาดคิด...เจ้าขิงออกมาจากที่ซ่อน จัดการใช้ตัวยาวกว่าหนึ่งเมตรของมันรัดเจ้าเบิ้มโดยไม่ทันตั้งตัว
“ช่วยยยยยย....กร๊อบบบบบบ” เสียงเจ้าเบิ้มขาดหายไปตามมาด้วยเสียงกระดูกหักจากการกระทำของเจ้าขิง
ผมคงลืมบอกคุณไปว่าเจ้าขิงเพื่อนรักของผม...เป็นงูเหลือม
-----------------------------------
เรื่องสั้น 1
ชีวิตมันไม่ง่าย...แต่เมื่อเกิดมาแล้วก็ต้องสู้ต่อไป
ผมหนีออกจากบ้านตั้งแต่อายุสิบห้า ตอนนั้นจำได้ว่าพ่อเลี้ยงเมาเหล้าแล้วกำลังจะเอามีดแทงเจ้าขิง ผมพุ่งชนพ่อเลี้ยงหอบเจ้าขิงวิ่งหนีมาจากบ้านโดยไม่คิดชีวิต ส่วนแม่.... คุณอย่าถามถึงเลย...แม่เสียไปปีกว่าๆด้วยโรคมะเร็งที่ต่อมน้ำเหลือง นับตั้งแต่นั้นมาชีวิตผมก็เหมือนตกอยู่ในนรกทั้งเป็น ดีที่ได้เจ้าขิงคอยเป็นทั้งเพื่อน เป็นทั้งกำลังใจให้มีชีวิตสู้ต่อไป หลายครั้งที่ผมคิดหนีออกจากบ้าน แต่ผมไม่รู้...ว่าถ้าไม่อยู่บ้านแล้วผม...จะไปไหน...
ที่โรงเรียน ผมไม่สุงสิงกับใคร เวลาว่างส่วนใหญ่ผมจะคลุกอยู่แต่ในห้องน้ำ...อยู่กับเจ้าขิง แน่นอนผมพาเจ้าขิงมาโรงเรียนด้วย แต่ผมและเจ้าขิงก็ฉลาดพอที่จะเรียนรู้ว่า ควรอยู่ที่ไหน ออกมาเมื่อไหร่ เพื่อจะได้อยู่ใกล้ๆกัน..เสมอ
แม้เจ้าขิงจะพูดภาษามนุษย์ไม่ได้แต่ผมก็รับรู้ด้วยหัวใจว่าเจ้าขิงรักผม เหมือนที่ผมรักมัน สายใยระหว่างเรามันมากเกินกว่าเจ้าของกับสัตว์เลี้ยง เวลาที่เจ้าขิงเอาหัวแอบอิงซบตัก แววตาของมันมองนิ่งมาที่ผม ตาต่อตาประสานกันเหมือนใจประสานใจ ขิงทำให้ผมตระหนักดีว่าชีวิตผมมีค่า หากคิดท้อแท้ ถามหาความยุติธรรมจากโลกใบนี้ไม่ได้ ก็หยุดถาม..แล้วมาเล่นกับเจ้าขิง..ก็เท่านั้น
เจ้าขิงชอบให้ผมลูบหัว จั๊กจี้ตามตัวของมัน อีกอย่างที่มันชอบมากคือการนอนบนตักของผม ไออุ่นของผมคงมากพอที่จะทำให้เจ้าขิงรู้สึกปลอดภัย
เย็นย่ำฟ้าสลัวมัวแสง สรรพเสียงรอบตัวค่อยๆดังห่างตัวออกไปทุกที ตั้งแต่ผมออกจากบ้าน ผมก็ยึดห้องน้ำเป็นนิวาสถานของผมกับเจ้าขิง จะมีปัญหาบ้างก็ตอนที่เจ้าหน้าที่ทำความสะอาดมาล้างห้องน้ำ ภารโรงมาตรวจตราว่ามีพวกลักลอบเล่นยาสูบบุหรี่มาสิงในห้องน้ำบ้างหรือเปล่า แต่ผมกับเจ้าขิงก็มีวิธีเอาตัวรอด ห้องน้ำที่สร้างติดกันหลายห้องแต่ผนังกั้นห้องน้ำมิได้ปิดทึบตัน เป็นที่ซ่อนตัวของผมยามมีแขกไม่ได้รับเชิญมาเยือน ส่วนเจ้าขิงไม่ต้องห่วง มันมีที่หลบอำพรางกายได้ดี...เกินกว่าที่คุณคิด
“ปังๆๆๆๆ ตกส้วมตายไปแล้วเหรอไง รอนานแล้วนะโว้ย” เสียงทุบประตูดังสนั่น เสียงนั่นทำให้ผมรู้ทันทีว่าเป็นเจ้าเบิ้มขาใหญ่ประจำโรงเรียนที่กำลังรอหาเรื่องผมอยู่หน้าประตูห้องน้ำ ห้องน้ำอื่นว่างๆก็ตั้งเยอะทำไมไม่ใช้เจาะจงต้องมาเคาะห้องที่ผมกับเจ้าขิงอยู่ด้วย ไม่ต้องอธิบายผมก็พอจะรู้ มันมาเพื่อไถเงิน
ผมพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เปิดประตูห้องน้ำ แต่ก่อนที่ผมจะทันตั้งตัว เจ้าเบิ้มก็เข้ามาประชิดผม แล้วดึงประตูห้องน้ำปิดอย่างว่องไว มันแนบหน้าบวมๆตาตี่ๆมาใกล้หูผมแล้วกระซิบว่า มีเท่าไหร่...เอามาให้หมด จากนั้นผมก็รู้สึกได้ว่ามีวัตถุบางอย่างที่เป็นของแข็งมีคมจี้อยู่ที่เอวผม
“ไม่มี” ผมตอบสั้นๆ
“จะไม่มีได้ไงวะ อย่าบอกนะว่าพ่อแม่ไม่ให้เงินมาโรงเรียน ขำว่ะ อย่ามาลูกเล่นส่งมาเสียดีๆ” สีหน้าของเจ้าเบิ้มยับยุ่งบอกความไม่พอใจ ก่อนทิ่มอาวุธที่มีอยู่ในมือเข้าที่สีข้างผม ผมเริ่มรู้สึกเจ็บแปลบ
โดยไม่ทันคาดคิด...เจ้าขิงออกมาจากที่ซ่อน จัดการใช้ตัวยาวกว่าหนึ่งเมตรของมันรัดเจ้าเบิ้มโดยไม่ทันตั้งตัว
“ช่วยยยยยย....กร๊อบบบบบบ” เสียงเจ้าเบิ้มขาดหายไปตามมาด้วยเสียงกระดูกหักจากการกระทำของเจ้าขิง
ผมคงลืมบอกคุณไปว่าเจ้าขิงเพื่อนรักของผม...เป็นงูเหลือม