แม่ของเราป่วยเป็นโรคซึมเศร้ามานานนับ 20 ปีแล้ว และตอนนี้ยังเป็นโรคหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาทอีก สามารถช่วยเหลือตัวเองได้คือ นั่งได้ กินข้าวเองได้ เข้าห้องน้ำเองได้เดินโดยใช้ไม้เท้าสี่ขาแต่ก็ต้องนั่งพักทุกๆ 10-20 ก้าว
ส่วนตัวเราหลังจากคลอดลูกสาวก็กลับมาเลี้ยงลูกอยู่ที่บ้าน พร้อมกับดูแลแม่ไปด้วย จนตอนนี้ลูกสาวเราก็อายุได้เกือบ 3 ขวบแล้ว
ที่ผ่านมา เราก็จะพยายามช่วยเหลือแกเท่าที่จะทำได้เพราะลูกเรายังเล็กอยู่ คอยหาข้าวหาน้ำให้แก แกให้ไปซื้อของก็ไป อยากกินอะไรก็ไปหาซื้อมาให้กิน เวลาที่แกว่าอะไรเรา ถ้าเป็นไปได้เราก็พยายามที่จะไม่เถียงไม่โต้ตอบแก จนเริ่มกลายเป็นความเก็บกดที่ไม่สามารถจะพูดหรืออธิบายความจริงได้
จนตอนนี้เรารู้สึกว่าแกไม่เคยพอใจในตัวเราเลย สิ่งที่เราทำให้ทุกอย่าง เช่น หาข้าวให้กิน ตักน้ำมาให้ดื่ม เอากระโถนปัสสาวะ-อุจจาระไปทิ้ง คอยอยู่ใกล้ๆเวลาแกจะเอาอะไรหรือให้เราทำอะไรก็ต้องเอาเดี๋ยวนี้ ต้องคอยเอาใจ คอยพูดคุยกับแกไม่ให้แกคิดสั้นทำร้ายตัวเอง ให้กำลังใจแก
แต่... เวลาทะเลาะกันขึ้นมา แกจะบอกว่าเราไม่เคยทำอะไรเพื่อแกเลย อ้าว... แล้วสิ่งที่เราทำไปล่ะ คือเราก็ทำไปโดยไม่ได้หวังผลตอบแทนอะไร คือทำไปเพราะเราเป็นลูกมันคือสิ่งที่เราต้องทำให้แม่ และเราคิดว่าตอนเรายังเด็ก “แม่เคยทำให้เรามามากกว่านี้อีก” แต่พอมาเจอคำพูดแบบนี้มันก็แอบน้อยใจอยู่นะ
(เวลาทะเลาะกันแกจะสาปแช่งเราตลอด บอกว่าลูกทรพีอย่างmungไม่มีวันได้ดีหรอก คอยดูก็แล้วกัน)
เวลาลูกเราร้องไห้แกจะคะยั้นคะยอถามลูกเราว่าแม่ทำอะไรหรือเปล่า แม่ตีหรือเปล่าถึงได้ร้อง พอเราบอกความจริงไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม แกจะไม่เชื่อเราเลย เหมือนกับว่าตอนนี้ในสายตาแก แค่เราหายใจก็ผิดแล้ว ไม่มีดีสักอย่าง เป็นลูกที่เลวสำหรับแก
มันรู้สึกบั่นทอนจิตใจเรามากๆเลย เราเหนื่อยและท้อใจ บ่อยครั้งที่เราจะเอาความรู้สึกโมโหมาลงกับลูก แต่ไม่ได้ตีลูกนะ เราก็จะหงุดหงิด ไม่ยอมเล่นกับลูก ประมาณแม่โมโหอยู่ อย่าเพิ่งกวนแม่ แต่ก็แอบกลัวว่าในอนาคตจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ถึงขั้นทำร้ายลูกหรือเปล่า
จากที่เราเคยเป็นคนใจเย็น มองโลกในแง่ดี แทบจะเรียกได้ว่าวิ่งเล่นอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ จนตอนนี้เรารู้สึกว่าเรากลายเป็นนางมารร้ายไปแล้ว หงุดหงิดง่าย ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ เวลาโมโหมันจะพุ่งปรี๊ดเลย บางทีเวลาแกแช่งเราก็คิดว่า เออ! ให้เราตายๆไปซะได้ก็ดีเหมือนกัน พรุ่งนี้ขับมอเตอร์ไซค์ออกไปโดนรถชนตายไปซะก็ดี
เราอยากรู้ว่าเรามีแนวโน้มจะเป็นโรคซึมเศร้ามั้ย แล้วการที่เราต้องใกล้ชิดผู้ป่วยโรคซึมเศร้านานแค่ไหนเราถึงจะเป็นไปด้วยหรือว่าไม่เกี่ยว รบกวนผู้รู้ช่วยตอบทีนะคะ
เมื่อฉันเปลี่ยนจากคนที่เคยวิ่งในทุ่งลาเวนเดอร์เป็นนางมารร้าย
ส่วนตัวเราหลังจากคลอดลูกสาวก็กลับมาเลี้ยงลูกอยู่ที่บ้าน พร้อมกับดูแลแม่ไปด้วย จนตอนนี้ลูกสาวเราก็อายุได้เกือบ 3 ขวบแล้ว
ที่ผ่านมา เราก็จะพยายามช่วยเหลือแกเท่าที่จะทำได้เพราะลูกเรายังเล็กอยู่ คอยหาข้าวหาน้ำให้แก แกให้ไปซื้อของก็ไป อยากกินอะไรก็ไปหาซื้อมาให้กิน เวลาที่แกว่าอะไรเรา ถ้าเป็นไปได้เราก็พยายามที่จะไม่เถียงไม่โต้ตอบแก จนเริ่มกลายเป็นความเก็บกดที่ไม่สามารถจะพูดหรืออธิบายความจริงได้
จนตอนนี้เรารู้สึกว่าแกไม่เคยพอใจในตัวเราเลย สิ่งที่เราทำให้ทุกอย่าง เช่น หาข้าวให้กิน ตักน้ำมาให้ดื่ม เอากระโถนปัสสาวะ-อุจจาระไปทิ้ง คอยอยู่ใกล้ๆเวลาแกจะเอาอะไรหรือให้เราทำอะไรก็ต้องเอาเดี๋ยวนี้ ต้องคอยเอาใจ คอยพูดคุยกับแกไม่ให้แกคิดสั้นทำร้ายตัวเอง ให้กำลังใจแก
แต่... เวลาทะเลาะกันขึ้นมา แกจะบอกว่าเราไม่เคยทำอะไรเพื่อแกเลย อ้าว... แล้วสิ่งที่เราทำไปล่ะ คือเราก็ทำไปโดยไม่ได้หวังผลตอบแทนอะไร คือทำไปเพราะเราเป็นลูกมันคือสิ่งที่เราต้องทำให้แม่ และเราคิดว่าตอนเรายังเด็ก “แม่เคยทำให้เรามามากกว่านี้อีก” แต่พอมาเจอคำพูดแบบนี้มันก็แอบน้อยใจอยู่นะ
(เวลาทะเลาะกันแกจะสาปแช่งเราตลอด บอกว่าลูกทรพีอย่างmungไม่มีวันได้ดีหรอก คอยดูก็แล้วกัน)
เวลาลูกเราร้องไห้แกจะคะยั้นคะยอถามลูกเราว่าแม่ทำอะไรหรือเปล่า แม่ตีหรือเปล่าถึงได้ร้อง พอเราบอกความจริงไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม แกจะไม่เชื่อเราเลย เหมือนกับว่าตอนนี้ในสายตาแก แค่เราหายใจก็ผิดแล้ว ไม่มีดีสักอย่าง เป็นลูกที่เลวสำหรับแก
มันรู้สึกบั่นทอนจิตใจเรามากๆเลย เราเหนื่อยและท้อใจ บ่อยครั้งที่เราจะเอาความรู้สึกโมโหมาลงกับลูก แต่ไม่ได้ตีลูกนะ เราก็จะหงุดหงิด ไม่ยอมเล่นกับลูก ประมาณแม่โมโหอยู่ อย่าเพิ่งกวนแม่ แต่ก็แอบกลัวว่าในอนาคตจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ถึงขั้นทำร้ายลูกหรือเปล่า
จากที่เราเคยเป็นคนใจเย็น มองโลกในแง่ดี แทบจะเรียกได้ว่าวิ่งเล่นอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ จนตอนนี้เรารู้สึกว่าเรากลายเป็นนางมารร้ายไปแล้ว หงุดหงิดง่าย ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ เวลาโมโหมันจะพุ่งปรี๊ดเลย บางทีเวลาแกแช่งเราก็คิดว่า เออ! ให้เราตายๆไปซะได้ก็ดีเหมือนกัน พรุ่งนี้ขับมอเตอร์ไซค์ออกไปโดนรถชนตายไปซะก็ดี
เราอยากรู้ว่าเรามีแนวโน้มจะเป็นโรคซึมเศร้ามั้ย แล้วการที่เราต้องใกล้ชิดผู้ป่วยโรคซึมเศร้านานแค่ไหนเราถึงจะเป็นไปด้วยหรือว่าไม่เกี่ยว รบกวนผู้รู้ช่วยตอบทีนะคะ