สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้เราอยากจะมาเล่าประสบการณ์ จะเรียกว่า Puppy love ก็ได้ค่ะ สาเหตุที่มาเล่าประสบการณ์ในครั้งนี้ เราคิดว่าวันหนึ่งเค้าคนนั้นจะบังเอิญเข้ามาอ่านบทความของเราสักวัน เพราะเรามีคำๆนึงที่อยากจะบอกตั้งนานแล้ว แต่ยังไม่มีโอกาสที่จะบอกเลย
ย้อนไปตอนเราอายุ ประมาณ 10 ขวบได้ (ใช่ค่ะเด็กมาก) เราได้รู้จักกับรุ่นพี่คนหนึ่งค่ะ พี่เค้าชื่อ รี่ (ชื่อผู้หญิ๊งผู้หญิง)อยู่ ม.3 ส่วนเรานั้นอยู่ ป.3 สาเหตุที่เรารู้จักกันนั้น เพราะพี่เค้ากับเพื่อนของเรารู้จักกันค่ะ ในช่วงแรกเราก็คุยกันแบบรุ่นพี่รุ่นน้องปกติค่ะ จุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมดมันเริ่มขึ้นในวันปีใหม่ค่ะ เป็นวันที่โรงเรียนจะจัดงานฉลองปีใหม่ ทุกชั้นจะจัดงานในห้องของตัวเอง เราจำได้ว่าวันนั้นพวกเรากินเค้กกัน เล่นเอาเค้กป้ายหน้ากัน แล้วอยู่ดีๆพี่เค้าก็วิ่งเอาเค้กมาป้ายหน้าเรา (วันนั้นพี่เค้าเข้ามาฉลองที่ห้องเรา) ป้ายแบบจริงจังอ่ะ แล้วคือวิ่งมาป้ายเราคนเดียว ตอนแรกเรารู้สึกสนุกนะ แต่พอเล่นไปสักพัก สายตาที่พี่เค้ามองเรามันเปลี่ยนไป (ไม่รู้ว่าเราคิดไปเองหรือป่าว) หลังจากวันนั้น ทุกเช้าที่เรามาโรงเรียน จะมีนมยาคูลท์ นมจืด นมเปรี้ยว สารพัดยี่ห้อ มาอยู่ใส่อยู่ใต้โต๊ะเราทุกวัน วันละ 1 กล่อง แรกๆนึกว่าเพื่อนแกล้ง ถามแล้วคือไม่ใช่เพื่อน ทีนี้เริ่มกลัวแล้วคิดไปไกลเลยว่าคนที่เอามาให้ต้องการอะไรจากเรา เราเลยตัดปัญหาด้วยการเอาไปให้เพื่อนกินบ้าง ทิ้งถังขยะบ้าง แต่เหมือนคนที่ให้จะรู้จ้า เขียนโพสอิทติดมาเลยจ้า “กินเยอะๆนะจะได้โตไว้ๆ” บ้าง “เป็นห่วง”บ้าง ทีนี้ความอยากรู้อยากเห็นพุ่งทะลุเพดานเลยค่ะ ลองพยายามย้ายโต๊ะบ้าง(ยังตามเอานมมาไว้ถูกโต๊ะทุกที) มาเช้ากว่าปกติบ้าง แต่ไม่เคยเป็นผลจ้า ก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าเป็นใคร คือมันเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆจนแบบว่า “ไม่หาแล้ว!! อยากให้กินก็จะกิน” แล้วเรื่องมันก็มาเฉลยในวันที่มีกีฬาสี เราไปนั่งประชุมสี ถ้าจำไม่ผิดเรานั่งแถวแรก ประมาณกลางแถว แล้วอยู่ๆก็มีคนข้างหลังยื่นนมยาคูลท์พร้อมหลอดมาให้ 1 ขวด “พี่ที่อยู่ท้ายแถวให้ส่งมาให้” เราหันไปมองท้ายแถวเห็นพี่รี่ ชูขวดนมยาคูลท์อีกขวดหนึ่งในมือแล้วพยักหน้าแนวๆแบบว่าพี่ซื้อมาให้ แล้วเพื่อนพี่เค้าก็หัวเราะ คิกคักๆ ตอนนั้นภาพนมใต้โต๊ะแฟลชแบ็คเข้ามาให้หัวเลยจ้า พรึบๆๆๆ ปิ๊งงง ถึงบางอ้อในทันที หลังจากวันนั้นปฏิบัติการหลบหน้าได้เริ่มขึ้น นี่ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะหลบหน้าพี่เค้าไปทำไม คือตอนนั้นรู้แล้วว่าพี่เค้าไม่ได้คิดว่าเราเป็นแค่รุ่นน้องอ่ะ แค่ไม่รู้ว่าพี่เค้าทำไปเพื่ออะไร (ฮะโหลพี่นี่เด็ก ป.3 นะเนี่ยยยยย) แต่พี่เค้าก็ยังคงเอานมมาไว้ใต้โต๊ะเราทุกวัน พร้อมกับโพสอิทที่ลงชื่อตัวเองมาด้วย ยอมรับว่าตอนนั้นก็รู้สึกดีนะที่มีคนคอยห่วง (มีนมฟรีกินทู๊กวันเลย)
หลายวันต่อมา มีเพื่อนในห้องคนนึงเดินมาบอกว่า “พี่รี่ฝากมาบอกว่า หลังเลิกเรียนไปเจอพี่เค้าที่บันไดห้องคอมฯด้วย” ซ-ว-ย !! นี่มันวันอะไรเนี่ยยยยยยย เราจำได้ว่าเรานั่งคิดอยู่นานมากว่าจะไปเจอพี่เค้าดีหรือป่าว สรุปว่าไปค่ะ เพราะความอยากรู้อยากเห็นของเรามันทะลุเพดานอีกแล้วจ้า อยากรู้ว่าพี่เค้าอยากเจอเราทำไม จะพูดอะไรกับเรา บลาๆๆ
หลังเลือกเรียน แครก….แครก ค่อยๆเดินลากเท้าไปแบบช้าๆ พอเดินไปถึงเราก็เห็นพี่เค้ายืนรออยู่ตรงนั้นแล้ว
เรา : พี่เรียกหนูมา มีอะไรหรอ ?
พี่ : เรารู้อยู่แล้วใช่มั๊ย ว่าพี่คิดยังไงกับเรา?
เรา : ………
พี่ : พี่ชอบเรานะ
เรา : !!! (สตั๊นไป 3 วิ)
คือความรู้สึกตอนนั้น คือแบบมันโคตรมีหลายความรู้สึกอ่ะ กลัว เขิน ตกใจ อึ้ง รวมๆคือโคตรอึดอัดเลยอ่ะ (ใครจะคิด!! ว่าจะมีคนมาสารภาพรักเด็ก ป.3) สมัยก่อนนี่แบบแฟนคืออาราย เราไม่รู้ว่าควรจะตอบพี่เค้าไปว่าอะไรดี
พี่ : (ทำหน้าแบบ รอคำตอบ)
เรา : เป็นพี่น้องกันอ่ะ ดีแล้ว (แล้วก็วิ่งออกจากตรงนั้น)
หลังจากวันนั้นเรากับพี่เค้าก็มองหน้ากันแบบไม่สนิทใจอีกเลย จากที่เคยเดินสวนกัน จะยิ้ม หรือไม่ก็ทักทายกันบ้าง กลายเป็นเดินสวนกันเหมือนคนที่ไม่รู้จักกันเลย ใจจริงเราก็อยากจะทัก อยากจะเล่นกันเหมือนเดิมนะ แต่กลัวว่าพี่เค้าอาจจะโกรธเราอยู่ เลยปล่อยเลยตามเลย จากนั้นไม่กี่เดือน พี่เค้าก็เรียนจบ ม.3 แล้วเราก็ไม่ได้เจอหน้าพี่เค้าอีกเลย
เรื่องนี้มันก็ผ่านมา 11 ปีแล้ว ตอนนี้เราไม่รู้ว่าพี่เป็นยังไงบ้าง เราไม่รู้ว่าพี่ไปอยู่ที่ไหน ทำงานอะไร หรือบางทีพี่อาจจะมีภรรยาที่แสนสวย มีลูกที่น่ารักไปแล้ว แต่ถ้าเราย้อนเวลากลับไปในช่วงเวลานั้นได้ เราอยากจะบอกพี่ว่าเราไม่ได้โกรธพี่ที่พี่มาบอกชอบเรา เรื่องที่เราปฎิเสธพี่เราไม่ได้เกลียดพี่เลย เราแค่ไม่รู้ว่าเราควรจัดการกับความรู้สึกตอนนั้นยังไงเพราะว่าตอนนั้นเรายังเด็กมากจริงๆ และเราอยากจะขอบคุณที่พี่ชอบเรา ขอบคุณที่เป็นห่วงเรา ขอบคุณที่ดูแลเรามาตลอด ขอบคุณนะคะรุ่นพี่ Puppy love ของฉัน
PUPPY LOVE (นมสื่อรัก) ขอบคุณค่ะรุ่นพี่
ย้อนไปตอนเราอายุ ประมาณ 10 ขวบได้ (ใช่ค่ะเด็กมาก) เราได้รู้จักกับรุ่นพี่คนหนึ่งค่ะ พี่เค้าชื่อ รี่ (ชื่อผู้หญิ๊งผู้หญิง)อยู่ ม.3 ส่วนเรานั้นอยู่ ป.3 สาเหตุที่เรารู้จักกันนั้น เพราะพี่เค้ากับเพื่อนของเรารู้จักกันค่ะ ในช่วงแรกเราก็คุยกันแบบรุ่นพี่รุ่นน้องปกติค่ะ จุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมดมันเริ่มขึ้นในวันปีใหม่ค่ะ เป็นวันที่โรงเรียนจะจัดงานฉลองปีใหม่ ทุกชั้นจะจัดงานในห้องของตัวเอง เราจำได้ว่าวันนั้นพวกเรากินเค้กกัน เล่นเอาเค้กป้ายหน้ากัน แล้วอยู่ดีๆพี่เค้าก็วิ่งเอาเค้กมาป้ายหน้าเรา (วันนั้นพี่เค้าเข้ามาฉลองที่ห้องเรา) ป้ายแบบจริงจังอ่ะ แล้วคือวิ่งมาป้ายเราคนเดียว ตอนแรกเรารู้สึกสนุกนะ แต่พอเล่นไปสักพัก สายตาที่พี่เค้ามองเรามันเปลี่ยนไป (ไม่รู้ว่าเราคิดไปเองหรือป่าว) หลังจากวันนั้น ทุกเช้าที่เรามาโรงเรียน จะมีนมยาคูลท์ นมจืด นมเปรี้ยว สารพัดยี่ห้อ มาอยู่ใส่อยู่ใต้โต๊ะเราทุกวัน วันละ 1 กล่อง แรกๆนึกว่าเพื่อนแกล้ง ถามแล้วคือไม่ใช่เพื่อน ทีนี้เริ่มกลัวแล้วคิดไปไกลเลยว่าคนที่เอามาให้ต้องการอะไรจากเรา เราเลยตัดปัญหาด้วยการเอาไปให้เพื่อนกินบ้าง ทิ้งถังขยะบ้าง แต่เหมือนคนที่ให้จะรู้จ้า เขียนโพสอิทติดมาเลยจ้า “กินเยอะๆนะจะได้โตไว้ๆ” บ้าง “เป็นห่วง”บ้าง ทีนี้ความอยากรู้อยากเห็นพุ่งทะลุเพดานเลยค่ะ ลองพยายามย้ายโต๊ะบ้าง(ยังตามเอานมมาไว้ถูกโต๊ะทุกที) มาเช้ากว่าปกติบ้าง แต่ไม่เคยเป็นผลจ้า ก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าเป็นใคร คือมันเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆจนแบบว่า “ไม่หาแล้ว!! อยากให้กินก็จะกิน” แล้วเรื่องมันก็มาเฉลยในวันที่มีกีฬาสี เราไปนั่งประชุมสี ถ้าจำไม่ผิดเรานั่งแถวแรก ประมาณกลางแถว แล้วอยู่ๆก็มีคนข้างหลังยื่นนมยาคูลท์พร้อมหลอดมาให้ 1 ขวด “พี่ที่อยู่ท้ายแถวให้ส่งมาให้” เราหันไปมองท้ายแถวเห็นพี่รี่ ชูขวดนมยาคูลท์อีกขวดหนึ่งในมือแล้วพยักหน้าแนวๆแบบว่าพี่ซื้อมาให้ แล้วเพื่อนพี่เค้าก็หัวเราะ คิกคักๆ ตอนนั้นภาพนมใต้โต๊ะแฟลชแบ็คเข้ามาให้หัวเลยจ้า พรึบๆๆๆ ปิ๊งงง ถึงบางอ้อในทันที หลังจากวันนั้นปฏิบัติการหลบหน้าได้เริ่มขึ้น นี่ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะหลบหน้าพี่เค้าไปทำไม คือตอนนั้นรู้แล้วว่าพี่เค้าไม่ได้คิดว่าเราเป็นแค่รุ่นน้องอ่ะ แค่ไม่รู้ว่าพี่เค้าทำไปเพื่ออะไร (ฮะโหลพี่นี่เด็ก ป.3 นะเนี่ยยยยย) แต่พี่เค้าก็ยังคงเอานมมาไว้ใต้โต๊ะเราทุกวัน พร้อมกับโพสอิทที่ลงชื่อตัวเองมาด้วย ยอมรับว่าตอนนั้นก็รู้สึกดีนะที่มีคนคอยห่วง (มีนมฟรีกินทู๊กวันเลย)
หลายวันต่อมา มีเพื่อนในห้องคนนึงเดินมาบอกว่า “พี่รี่ฝากมาบอกว่า หลังเลิกเรียนไปเจอพี่เค้าที่บันไดห้องคอมฯด้วย” ซ-ว-ย !! นี่มันวันอะไรเนี่ยยยยยยย เราจำได้ว่าเรานั่งคิดอยู่นานมากว่าจะไปเจอพี่เค้าดีหรือป่าว สรุปว่าไปค่ะ เพราะความอยากรู้อยากเห็นของเรามันทะลุเพดานอีกแล้วจ้า อยากรู้ว่าพี่เค้าอยากเจอเราทำไม จะพูดอะไรกับเรา บลาๆๆ
หลังเลือกเรียน แครก….แครก ค่อยๆเดินลากเท้าไปแบบช้าๆ พอเดินไปถึงเราก็เห็นพี่เค้ายืนรออยู่ตรงนั้นแล้ว
เรา : พี่เรียกหนูมา มีอะไรหรอ ?
พี่ : เรารู้อยู่แล้วใช่มั๊ย ว่าพี่คิดยังไงกับเรา?
เรา : ………
พี่ : พี่ชอบเรานะ
เรา : !!! (สตั๊นไป 3 วิ)
คือความรู้สึกตอนนั้น คือแบบมันโคตรมีหลายความรู้สึกอ่ะ กลัว เขิน ตกใจ อึ้ง รวมๆคือโคตรอึดอัดเลยอ่ะ (ใครจะคิด!! ว่าจะมีคนมาสารภาพรักเด็ก ป.3) สมัยก่อนนี่แบบแฟนคืออาราย เราไม่รู้ว่าควรจะตอบพี่เค้าไปว่าอะไรดี
พี่ : (ทำหน้าแบบ รอคำตอบ)
เรา : เป็นพี่น้องกันอ่ะ ดีแล้ว (แล้วก็วิ่งออกจากตรงนั้น)
หลังจากวันนั้นเรากับพี่เค้าก็มองหน้ากันแบบไม่สนิทใจอีกเลย จากที่เคยเดินสวนกัน จะยิ้ม หรือไม่ก็ทักทายกันบ้าง กลายเป็นเดินสวนกันเหมือนคนที่ไม่รู้จักกันเลย ใจจริงเราก็อยากจะทัก อยากจะเล่นกันเหมือนเดิมนะ แต่กลัวว่าพี่เค้าอาจจะโกรธเราอยู่ เลยปล่อยเลยตามเลย จากนั้นไม่กี่เดือน พี่เค้าก็เรียนจบ ม.3 แล้วเราก็ไม่ได้เจอหน้าพี่เค้าอีกเลย
เรื่องนี้มันก็ผ่านมา 11 ปีแล้ว ตอนนี้เราไม่รู้ว่าพี่เป็นยังไงบ้าง เราไม่รู้ว่าพี่ไปอยู่ที่ไหน ทำงานอะไร หรือบางทีพี่อาจจะมีภรรยาที่แสนสวย มีลูกที่น่ารักไปแล้ว แต่ถ้าเราย้อนเวลากลับไปในช่วงเวลานั้นได้ เราอยากจะบอกพี่ว่าเราไม่ได้โกรธพี่ที่พี่มาบอกชอบเรา เรื่องที่เราปฎิเสธพี่เราไม่ได้เกลียดพี่เลย เราแค่ไม่รู้ว่าเราควรจัดการกับความรู้สึกตอนนั้นยังไงเพราะว่าตอนนั้นเรายังเด็กมากจริงๆ และเราอยากจะขอบคุณที่พี่ชอบเรา ขอบคุณที่เป็นห่วงเรา ขอบคุณที่ดูแลเรามาตลอด ขอบคุณนะคะรุ่นพี่ Puppy love ของฉัน