💫🕛💫 มาก่อนกำหนดเพราะเกรงว่าวันที่ 1 จะมีปัญหาเข้าเน็ตไม่ได้... "หลงกาล" Episode-37 : โซดอม เมืองคนบาป #1 💫🕛💫

เนื่องจาก เรื่องราว คำเล่าลือแต่โบราณกาลเกี่ยวกับความเป็นไปของชาวนครโซดอม และโกโมร่าห์ เต็มไปด้วยเรื่องที่เกี่ยวกับความประพฤติอันผิดศีลธรรมในเรื่องเพศเป็นอันมาก จนเมืองถูกขนานนามว่า "เมืองคนบาป" ดังนั้น สิ่งต่างๆที่คนในเมืองนี้ประพฤติ ผู้เขียนไม่อาจจะหลบเลี่ยงไม่กล่าวถึงได้ จำเป็นต้องบรรยายเพื่อให้เรื่องดำเนินไปได้อย่างสมเหตุสมผลของความเป็น "เมืองคนบาป" ดังกล่าว ดังนั้น ฉากต่างๆซึ่งไปในแนวติดเรท (18 บวก) จึงจำเป็นต้องมี!

อย่างไรก็ตาม ผู้เขียนพยายามที่จะไม่บรรยายแบบ "ลงลึกในรายละเอียด" แต่บรรยายแบบผิวเผินที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้ ภายใต้เงื่อนไขว่าจะไม่ทำให้เรื่องต้องสะดุด ตัวอย่างเช่น การมีเพศสัมพันธ์ จะไม่บรรยายว่า ทำท่าอะไรอย่างไร ซึ่งนั่นเป็นเรทเอ็กซ์ขั้นสุด ผู้อ่านจะไม่ได้เห็นฉากแบบนั้น!

สรุปแล้วคือ พยายามเขียนให้ SOFT ที่สุด...ครับผม

ขอเชิญทุกท่าน พบกับ "หลงกาล" ตอนที่ 37 เริ่มภาค "โซดอม เมืองคนบาป ตอนที่ 1" ได้ ณ บัดนี้ครับ



ณ ดินแดนฝั่งขวาของ "ทะเลมรณะ" หรือทะเลสาบเด้ดซี ซึ่งปัจจุบันอยู่ในอาณาเขตของประะเทศจอร์แดน...

ลงไปทางใต้ ใกล้ฝั่งทะเล มีสองนครตั้งอยู่ไม่ห่างไกลกันมากนัก หนึ่งคือ โซดอม อีกหนึ่งคือ โกโมร่าห์

ทั้งสองนคร มีอายุอานามประมาณกันว่า ห่างจากปัจจุบันราว 3 พัน ถึง 1 พันปี ก่อนคริสตกาล!! เป็นยุคช่วงต่อจากยุคของ อับราฮัม ตามที่ปรากฏในพระคัมภีร์ไบเบิ้ลภาคพันธสัญญาเดิม (The Old Testament) โซดอมนั้นอยู่ทางทิศเหนือ และโกโมร่าห์อยู่ทางทิศใต้ ตามแผนที่ซึ่งระบุไว้ในปี ค.ศ.2013

ยาน The Fugitive ซึ่งถูกขับมาโดยดอกเตอร์สถาพร กำลังลอยตัวแกว่งๆอยู่เหนือหุบเขาซิดดิมซึ่งเป็นที่ตั้งของเมืองทั้งสอง โดยเข้ามาในเขตเมืองโซดอม และมีประชาชนชาวเมืองกลุ่มหนึ่งบนพื้นดิน ยืนแหงนมองอยู่ด้วยความประหลาดใจและตื่นเต้น

ก่อนหน้าที่จะมีคนมองเห็นสิ่งประหลาดบนท้องฟ้าและบอกให้ทุกคนรู้แล้วพากันมายืนดู พวกเขากำลังจับคู่กัน ชายกับหญิงบ้าง ชายกับชายบ้าง หญิงกับหญิงบ้าง นุ่งน้อยห่มน้อยหรือเปลือยกายเริงรมณ์ปรนเปรอสวาทแก่กันและกันอยู่บนท้องทุ่ง! บางคนเสพสมกับสัตว์เลี้ยงของตนอยู่ก็มี!!

สมฉายาว่า "เมืองคนบาป" โดยแท้ทีเดียว !!!

ครั้นเมื่อมองเห็นยาน The Fugitive ลอยส่ายไปส่ายมาอยู่ ทุกคนจึงพากันหยุดกิจกรรมคาวโลกีย์แล้วมายืนดูกัน ส่งเสียงวิพากษ์วิจารณ์กันไปต่างๆนานา

"นั่นมันอะไร ?"

"พระเจ้าหรือปีศาจกันแน่ ?"

"ข้าว่าคงไม่ใช่ทั้งคู่ แต่อาจจะเป็นยานพาหนะ"

"ก็ต้องเป็นของพระเจ้า มิฉะนั้นก็ของปีศาจ!"

"ท่าทางไม่ค่อยดี มันอาจจะตกลงบนหุบเขาก็ได้ พวกเราคอยดูกัน! ถ้ามันตกลงมาแล้วไซร้ ข้างในนั้นต้องมีคน! พวกเราจักได้เสพสวาทกับผู้มาใหม่กัน!"

ชายคนหนึ่งร่างกายกำยำ ท่าทางเหมือนเป็นผู้นำของทุกคนกล่าว

"หากเป็นเช่นนั้น คงจะสร้างความหฤหรรษ์แก่เราทั้งหลายไม่น้อยเลยทีเดียว!" หญิงซึ่งอยู่ในอ้อมกอดของเขากล่าว



ดอกเตอร์สถาพร กำลังว้าวุ่นอยู่กับการพยายามหาทางนำยาน The Fugitive จอดบนหุบเขา หรืออย่างน้อยที่สุดคือพยายามเปิดประตูยานให้ได้ เพื่อจะปล่อยกัปตันวันชนะและคนทั้งหมดลงไปแล้วตัวเองจะได้ขับยานหนีไปเสีย ปล่อยให้ทุกคนเผชิญชะตากรรมในเมืองนี้ ซึ่งเขารู้มาก่อนแล้วจากประวัติศาสตร์ว่ามันจะต้องล่มสลาย!

แต่ปัญหาที่เขากำลังเผชิญอยู่คือ แผงหน้าปัทม์ควบคุมหลายที่ กำกับไว้ด้วยภาษาประหลาดซึ่งเขาไม่เคยเห็น อ่านไม่ออก! นั่นคือภาษาของชาวดาวเนโอโซรอสนั่นเอง! ตอนที่เขาขับยานโดดข้ามมิติแห่งกาลเวลานั้นเขาไม่พบปัญหานี้ แต่พอต้องการจะลงจอด และแม้แต่การจะเปิดประตูของยานสักแห่งหนึ่งเขากลับบังคับไม่ได้ โดยระบบคอมพิวเตอร์ของยานแจ้งว่า ต้องกดปุ่มบังคับพิเศษเท่านั้น หากกดผิด ระบบจะล๊อก เขาจะไม่สามารถนำยานลงจอดได้ ทั้งไม่สามารถที่จะเปิดประตูยานออกไปได้ด้วย!!

"มันเขียนภาษาห่าเหวอะไรไว้วะเนี่ย!!" สถาพรสบถและบ่น เขาได้แต่พยายามประคับประคองยานให้ลอยตัวอยู่กลางอากาศ มองผ่านหน้าต่างกระจกมองเห็นคนจำนวนสิบๆคนยืนแหงนมองยานอยู่บนพื้นดิน เขาว้าวุ่นหนัก ยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกาซึ่งตั้งเวลานับถอยหลังไว้สามสิบนาที อันเป็นเวลาที่แอนดี้กำลัง "พักผ่อน" เป็นการชั่วคราวอยู่...เหลือเวลาอีกห้านาที ไอ้หุ่นหน้าโง่ก็จะตื่นขึ้นมาแล้ว! เขาคิดอย่างร้อนรุ่ม หันรีหันขวาง

สถาพรมองไปที่กลุ่มผู้หญิง ทั้งเอ็มม่า สาวจอย และสาวเล็ก แล้วส่ายหน้าด้วยความเสียดาย บ่นพึมพำ

"แm่งแต่ละคน สวย ship หาย! โดยเฉพาะยายเล็กนี่ โคตรน่าเอาเลย ฮื่ยย!! ทำไงดีวะกู ? ภาษาพวกนี้ก็อ่านไม่ออก คงต้องเสี่ยงกันหน่อยละวะ!"

เขาตัดสินใจ กัดฟันกดปุ่มต่างๆซึ่งมีภาษาต่างดาวกำกับอยู่แบบมั่วๆ

"ตี๊ด ตี๊ด ตอด ตอด ออดดดด ตี๊ด ตี๊ด ออดดด......ออดดด....ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด..."

ฉับพลัน สถาพรเกือบจะล้มลงกับพื้น เมื่อยานลดระดับต่ำลงอย่างรวดเร็วเพราะเขากดไปโดนปุ่มสำคัญเข้า แล้วจากนั้น ประตูทางออกของยานด้านข้างก็เปิดออกอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว และ "เทกระจาด" ส่งทุกคนไหลลงไปตามทางลาดชันของแป้นโลหะ พ้นออกไปจากยาน ร่วงลงสู่พื้นดินบนหุบเขา!

ผู้คนชาวเมืองโซดอมซึ่งกำลังยืนดูอยู่ รีบพากันวิ่งกรูเข้าไปยังเชิงเขาตรงนั้นและปีนป่ายขึ้นไปทันทีที่เห็นมีคนร่วงลงมา !!

"พาพวกเขาเข้าเมืองก่อนนะพวกเรา!!" ชายร่างใหญ่คนนั้นตะโกนสั่ง "อย่าเพิ่งทำอะไรพวกเขา พวกเขาเป็นอาคันตุกะของเราแล้ว จัดพิธีต้อนรับกันก่อน แล้วคืนนี้พวกเราจะมีความสุขกับพวกเขาอย่างเต็มคราบจนสว่างคาตา!!"

"โครมมมม !!!"

ยาน The Fugitive ลดระดับลงมาจนถึงพื้น กระแทกอัดพื้นดินเสียงดังสนั่น ฝุ่นดินและก่อนกรวดฟุ้งกระจาย แล้วประตูยานซึ่งเปิดอ้าอยู่ก็ดึงตัวเองปิดแนบสนิทกับตัวยานโดยอัตโนมัติ !!!

สถาพรล้มกลิ้งบนพื้นเช่นเดียวกับกัปตันวันชนะและคนอื่นๆซึ่งยังคงสลบด้วยฤทธิ์ยาจากควันบุหรี่ของเขา เขาพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นหวังจะวิ่งกลับไปที่ยาน แต่ก็ต้องใจแป้วเมื่อเห็นประตูยานปิด และชาวเมืองโซดอมมากมายกลุ้มรุมเข้ามาหาเขาเป็นคนแรก

"บุรุษหนุ่มผู้งามสง่า! ขอต้อนรับท่านสู่โซดอม นครแห่งความหฤหรรษ์ทุกทิวาราตรี!! มากับพวกเราเถิด !!" ชายร่างใหญ่ผู้นั้นกล่าวกับเขา จากนั้นชายอีกสี่คนก็เข้ามาช่วยกันหามตัวเขาลงจากหุบเขาไปทันที!

"เฮ้ยย!! พวกแกจะพาฉันไปไหน !!" สถาพรร้องลั่น แต่ไร้ประโยชน์ พวกเขาฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่อง ได้แต่ถามกันว่าชายผู้นี้พูดภาษาอะไร แล้วแต่ละคนก็ส่ายหัว ช่วยกันหามเขาไปต่อ

ชาวเมืองโซดอมที่เหลือ กระจายกำลังกันเดินเข้าไปหากัปตันวันชนะและคณะ พวกเขาจับตัวกัปตัน แซมและเอกไปได้ และขณะที่กำลังจะเข้าไปจับตัวพวกผู้หญิงคือ เอ็มม่า กับแอนนาลูกสาว และสาวจอยกับเล็ก แอนดี้ก็ฟื้นตื่นขึ้นมาและขัดขวางพวกเขาไว้ได้ทัน! เขาออกมายืนกางแขนขวางหน้าพวกหล่อนไว้

"โอ้! มีชายหนุ่มรูปงามอีกหนึ่งคน!!" ชายร่างใหญ่คนเดิมกล่าว "หนุ่มผู้เจริญ ! เชิญท่านและสหายหญิงทุกท่านเข้าเมืองไปพร้อมกับพวกเราเถิด ข้ารับรองว่าพวกท่านทุกคนจะมีความสุขสำราญในนครแห่งนี้ทุกทิวาราตรีกาล อย่างที่ท่านไม่เคยพบพานที่ใดเสมอเหมือนเลยทีเดียว!"

แอนดี้ฟังภาษาที่เขาพูด พบว่าเป็นภาษาสุเมเรียนโบราณ ซึ่งเก่าแก่ที่สุดในฐานข้อมูลที่เขามีอยู่ และเขาเคยใช้สื่อสารมาแล้วตอนอยู่ที่อียิปต์ จึงโต้ตอบชายคนนั้นได้ทันที

"ข้าพเจ้าไปกับพวกท่านไม่ได้ ข้าพเจ้าต้องดูแลสตรีเหล่านี้ พวกเรามาจากแดนไกล และต้องเดินทางต่อไป"

"อ้อ ท่านพูดภาษาของพวกเราได้ด้วยหรือ ? ไปกับพวกเราเถิดน่า อยู่ในเมืองโซดอม พักผ่อนหย่อนใจไปสักระยะหนึ่งก่อนแล้วค่อยไปเถิด"

"ไม่ละ ขอบคุณ และขอให้พวกท่านปล่อยเพื่อนๆของพวกเรากลับมาหาพวกเราด้วย"

"ไม่ๆๆ..." ชายร่างใหญ่ส่ายหน้าปฏิเสธ "พวกเรามีธรรมเนียมปฏิบัติสำหรับอาคันตุกะผู้มาจากต่างแดน เมื่อมีอาคันตุกะมา พวกเราต้องมีพิธีการต้อนรับ และปรนเปรอให้แขกผู้มาเยือนมีความสุข อาคันตุกะจะมาแล้วจากไปเฉยๆ ไม่ได้!"

"ไปกับพวกเราเถิดพ่อหนุ่ม" หญิงวัยกลางคนหน้าตาดีทรวดทรงยั่วสวาทนางหนึ่งกล่าวเสริม และจ้องมองแอนดี้ด้วยแววตาวาววาม อันแสดงออกซึ่งความหื่นกระหายใคร่เสพสมกับเขาอย่างเด่นชัด "หากท่านไม่ยอมไปกับพวกเราดีๆ พวกเราจำเป็นต้องช่วยกันอุ้มหรือหามท่านไปนะ ท่าทางท่านจะมีน้ำหนักตัวมากเอาการ!"

"ข้าไม่ไปแน่นอน แม่หญิง" แอนดี้ยืนกรานกระต่ายขาเดียวปฏิเสธ

"อย่างนั้น พวกเราก็จำเป็นต้องใช้กำลังกับท่านแล้ว!" ชายร่างใหญ่กล่าวแล้วหันไปพยักพเยิดกับคนอื่นๆ แล้วจากนั้นพวกเขาทุกคนก็กลุ้มรุมเข้าหาแอนดี้

แอนดรอยด์ผู้ใกล้เคียงมนุษย์แบมือขวาออก ปล่อยแสงเลเซอร์พุ่งเป็นลำ ขีดเส้นบนแผ่นดินกั้นระหว่างตัวเขากับชาวเมืองโซดอมเหล่านั้น!

"แกรกกกกกกกก............"

แผ่นดินระหว่างกลางนั้นถูกฉีกทะลุลึกลงไปและกรีดเป็นทางยาว ทำให้ชนเหล่านั้นตกตะลึง!

"ใครก็ตามที่กล้าเดินข้ามเส้นเข้ามา จะถูกแสงจากมือข้า ตัดขาดเป็นสองท่อน !!! ถ้าอยากลอง ไม่กลัวตาย ก็เข้ามาเลย !!!" แอนดี้ขู่

ทุกคนรวมทั้งชายร่างใหญ่นั้น ไม่กล้าเดินข้ามเส้นที่แอนดี้ขีดไว้บนพื้นนั้น ในที่สุดพวกเขาจึงพากันลงไปจากเขา ปล่อยให้แอนดี้อยู่กับพวกผู้หญิงตามลำพังกันต่อไป
"แอนดี้!" เอ็มม่าซึ่งยืนอยู่ข้างหลังกับลูกสาวร้องเรียก

" ว่าไงครับ นายหญิง ?" แอนดี้หันมาถาม

"ฉันว่า พวกเราตามพวกเขาไปดีกว่านะ จะได้ติดตามเจ้านายของเธอกับเพื่อนๆได้ง่ายๆ ไม่อย่างนั้น เราต้องตามหากันเองจะลำบาก"

"เอาอย่างนั้นหรือครับ ?"

"จ้ะ! ตามพวกเขาไปดีกว่านะ ทิ้งยานไว้บนเขานี้แหละไม่เป็นไรหรอก ประตูยานก็ปิดแล้วไม่มีใครเข้าไปได้ นอกจากพวกเราไม่กี่คน"

"งั้นก็ตกลงครับ เดี๋ยวผมไปดักหน้ารอพวกนั้นก่อน" ว่าแล้วแอนดี้ก็ปล่อยไอพ่นออกจากฝ่ามือฝ่าเท้าส่งตัวเองลอยขึ้นไปบนอากาศแล้วเหาะไปหาพวกชาวเมืองโซดอมซึ่งลงเขาไปก่อนหน้า ปล่อยตัวลงไปยืนดักหน้าพวกเขา

ชายร่างใหญ่ทำท่าตกใจที่เห็นแอนดี้เหาะลงมาจากกลางอากาศ แล้วระล่ำระลักถามด้วยความหวาดกลัว

"ท..ท่าน ท่าน มิใช่มนุษย์! ท่านเป็นใครกันแน่ พระเจ้า หรือว่าทูตสวรรค์ ?"

"เราเป็นทูตสวรรค์องค์หนึ่ง!" แอนดี้ตอบรับสมอ้าง

"ท่านกลับมาหาพวกเราอีกทำไม ? จะฆ่าพวกเราหรือ ?"

"หามิได้"

"แล้ว เหตุใดกัน ?"

"เราเปลี่ยนใจแล้ว เรากับสหายสตรีทั้งหลาย จะติดตามพวกท่านไป เพื่อไปหาเหล่าสหายบุรุษของพวกเราซึ่งถูกพวกท่านจับตัวล่วงหน้าไปก่อน พวกท่านคงไม่ทำอันตรายต่อพวกเขากระมัง"

"โอ...ไม่.......ไม่เลย" ชายคนนั้นส่ายหน้าและกล่าวปฏิเสธเสียงยานคาง "ข้าบอกท่านแล้ว พวกท่านเป็นแขก พวกเราจะจัดพิธีต้อนรับพวกท่าน พวกท่านจะมีความสุขอย่างถึงที่สุดในเมืองโซดอม!"

"หากเป็นเช่นนั้นได้ก็วิเศษมาก! ท่านมีนามว่ากระไร ?"

"อาฟวีดัน ข้าเป็นพ่อค้าคนหนึ่ง แล้วท่านเล่า ?"

"แอนดี้"

"โอ....แอนดี้ ท่านนี่ราวกับเทพบุตรจุติจากฟ้า!"

"ไม่ต้องชมข้ามากนักหรอก! ข้าจะคอยดู ว่าพวกท่านจะทำให้เหล่าสหายของพวกเรามีความสุขกันมากมายเพียงใด หากพวกท่านคนใดคนหนึ่งกระทำการอันใดที่ข้าเห็นว่าเป็นอันตรายต่อชีวิตหรือจะได้รับบาดเจ็บแล้วไซร้ ข้าจะสังหารพวกท่านทุกคนทีเดียว!"

"โอ้...แอนดี้ ท่านวางใจได้เลยสำหรับข้อนั้น!" ชายผู้นั้นยิ้มร่า "อันตรายหามีไม่ มีแต่ความสุขสนุกหรรษา ร่าเริง บันเทิงอย่างเดียว! และหากท่านจะร่วมด้วยกับพวกเรา ข้าจะปลาบปลื้มเป็นอย่างยิ่ง เพราะท่านเป็นผู้มีรูปงามที่สุดเท่าที่ข้าเคยพบเคยเห็นมาในชีวิต!" ประโยคสุดท้ายเขาพูดพร้อมด้วยแววตาเป็นประกายแห่งความใคร่!

"ข้าไม่ร่วมด้วยกับพวกท่านดอก!" แอนดี้ส่ายหน้าและปฏิเสธ "ข้า รวมทั้งสหายสตรีทุกนาง จะขอเป็นผู้ชมแต่เพียงอย่างเดียวเท่านั้น !!"

(มีต่อครับ)