รู้สึกผิดกับคนรอบข้างจนอยากฆ่าตัวตาย

สวัสดีเราขอเริ่มกระทู้นี้ด้วยการแนะนำตัวเราเป็นพนักงานออฟฟิศอายุ 30 ปีเป็นเด็กต่างจังหวัดทำงานในออฟฟิศเล็กๆแห่งหนึ่งในกรุงเทพเราไม่มีปัญหาเรื่องการเงินหรือสภาพร่างกายแต่เรามีปัญหาด้านจิตเวชคือเมื่อเรายังเป็นวัยรุ่นเขาโดนล่วงละเมิดทางเพศจากคนในครอบครัวซึ่งเราก็ได้บอกเรื่องนี้กับคนในครอบครัวแต่คนในครอบครัวกลับบอกว่าให้เราปิดเรื่องนี้ไว้แล้วส่งเราไปอยู่กับญาติที่ต่างจังหวัดโดยพ่อแม่เราให้เหตุผลว่าที่เรากำลังจะมีอนาคตที่ดีอย่าเอาเรื่องนี้ทำให้เขาเสียอนาคตซึ่งจากเหตุการณ์นั้นทำให้เรารู้สึกโดดเดี่ยวและพยายามหาวิธีทางออกในครั้งแรกเราพยายามพบหมอจิตเวชแต่เมื่อทุกคนรู้ว่าเราไปพบหมอจิตเวชกลับกลายเป็นว่าทุกคนคิดว่าเราบ้า จากเหตุการณ์นั้นตลอดชีวิตมัธยมของเราเราโดนเพื่อนล้อพูดกล่อมประสาทเราว่าเราบ้าตลอดเวลาจนกระทั่งเราได้เข้ามหาวิทยาลัยเราเริ่มใช้ยาเสพติดและภายหลังเราได้หนีออกจากบ้านหยุดการเรียนเป็นเวลาถึง 5 ปีซึ่งเหตุการณ์นั้น ซึ่งเหตุการณ์นั้นทำให้เราเกิดปัญหาในการพบผู้คนกลายเป็นว่าเราไม่สามารถจำชื่อหรือหน้าตาคนที่เราพบในครั้งแรกหรือแค่ไม่กี่ครั้งได้เลย และนอกเหนือจากนั้นคือทุกครั้งที่ทุกคนถามถึงเรื่องในชีวิตของเราเราจะพยายามโกหกเพื่อไม่ให้คนพวกนั้นรู้ว่าเราเจออะไรมาเราไม่เคยบอกว่าเราเคยมีปัญหาเรื่องพวกนี้เพราะเรากลัวว่าทุกคนจะรู้เรื่องในอดีตซึ่งจากเหตุการณ์นี้ทำให้เราไม่มีเพื่อนสนิทหรือไม่สามารถไว้วางใจใครได้เลยเราพยายามพบแพทย์เข้าวัดฟังธรรมพยายามทุกวิถีทางที่จะทำให้จิตใจสงบแต่รู้สึกว่ามันจะไม่เป็นผลเราเคยพยายามฆ่าตัวตายในการกินยาและอีกหลายวิธีแต่ทุกครั้งไม่สำเร็จเรารู้สึกว่าเราเป็นภาระของครอบครัวเนื่องจากเราไม่สามารถทำตามความฝันของพ่อแม่ได้ถึงแม้ตอนนี้เราจะพยายามที่จะเรียนต่อแต่รู้สึกว่าสิ่งที่เราพยายามในตอนนี้กำลังจะล้มเหลวอีกครั้งจากการกระทำตัวของเราเองเราไม่สามารถเข้ากับเพื่อนในชั้นเรียนได้เราไม่สามารถอธิบายได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในสมองของเราไม่สามารถบอกใครๆได้ว่าสิ่งที่เราทำไปนั้นเราก็รู้สึกเสียใจเหมือนกันสิ่งที่เราทำไปนั้นมันเป็นเหมือนสัญชาตญาณที่เราทำขึ้นมาเพื่อปกป้องตัวเราเอง เรารู้ว่าเราผิดเรารู้ว่าทำให้คนรอบข้างเสียใจเรารู้ว่าเราเป็นคนที่ไม่มีคุณค่าเราไม่ได้รู้สึกภูมิใจในสิ่งที่เราทำไปหรือรู้สึกดีในสิ่งที่เราทำไปเลยเรารู้สึกว่าเราควรจะยุติชีวิตของเราเพลงเพื่อไม่ให้ทำให้คนอื่นเดือดร้อน เพื่อที่จะไม่ได้เป็นภาระของพ่อแม่ เพราะรู้ว่าทุกคนเกิดมาต้องตายแต่มันคงน่าเศร้าที่เราต้องอยู่เหมือนตายทั้งเป็น ตอนนี้เราไม่สามารถหาทางออกได้เรารู้ว่าการทำอัตวินิบาตกรรมมันเป็นเรื่องที่บาปมากในสังคมไทยและมันคงทำให้คนรอบข้างเราเสียใจ ไม่ใช่ว่าเราไม่รักชีวิตตัวเองหรือรักคนรอบข้างของเรา แต่ในบางครั้งเราไม่สามารถบอกใครได้จริงๆว่าภายในจิตใจเรามันทรมานแค่ไหน ที่ไม่สามารถบอกใครๆได้ว่าสิ่งที่ผ่านมาในอดีตมันทำให้เราอยากหยุดหายใจแค่ไหน ทุกวันนี้ทุกครั้งที่เราออกไปพบเจอกับคนข้างนอกเราพยายามที่จะกลบเกลื่อนความรู้สึกข้างในด้วยการยิ้มหัวเราะและทำให้ตัวเองร่าเริงแต่ทุกครั้งที่ทำเรารู้สึกว่าเหมือนเรากำลังเอามีดกรีดเข้าไปในร่างกายของเรา ไม่ใช่ว่าเราไม่พยายามที่จะรักษาตัวเองจากอาการนี้เมื่อพบแพทย์จิตเวชแต่ทุกครั้งที่เราไปพบแพทย์เหมือนการที่เราพยายามจะก่อเหตุเรื่องร้ายๆในอดีตกับคืนมาทั้งทั้งที่เราก็ไม่อยากที่จะจำ เราพยายามที่จะรักษาตัวเองด้วยการเข้าวัดฟังธรรมทำกิจกรรมเพื่อสังคมบ้างตามโอกาส แต่เราก็ยังรู้สึกว่าชีวิตเราไม่มีคุณค่ายังเป็นภาระของคนอื่น และบ่อยครั้งทำให้คนอื่นเดือดร้อน เรารู้สึกว่าเราไม่สามารถทําให้ทุกคนที่อยู่รอบข้างเราพอใจได้ และทุกครั้งที่เราโดนปฏิเสธจากคนรอบข้าง เราจะรู้สึกแย่มากมาก เรารู้ว่าสังคมไทยไม่ยอมรับการที่คนคนนึงจะจบชีวิตของตนเองเพื่อหนีปัญหาแต่ในบางครั้งการอยู่ก็ไม่ทำให้ชีวิตคุณคนนั้นเขาดีขึ้นเราจึงอยากถามทุกคนว่าสิทธิ์ในการเลือกใช้ชีวิตของคนเรานั้นมันขึ้นอยู่กับตัวเราเองหรือขึ้นอยู่กับคนรอบข้าง