มันคือจินตนาการความเป็นอารยะและอนารยะของผู้แต่งรามเกียรติ์ไทยครับ

การที่ทหารฝ่ายยักษ์ใช้กระบอง นั่นเพราะกระบองคือสัญลักษณ์ของความเป็นอนารยะที่ป่าเถื่อนเพราะเป็นอาวุธที่ใช้เพียงกำลังเข้าห้ำหั่น ในขณะที่พระขรรค์คืออาวุธแห่งอารยะเพราะตามความเชื่อของไทยสมัยโบราณ พระขรรค์คืออาวุธของกษัตริย์และชนชั้นผู้นำ และถ้าว่ากันตามวิวัฒนาการของอาวุธแล้วพระขรรค์คืออาวุธที่มีวิวัฒนาการสูงกว่ากระบอง การที่รามเกียรติ์หรือวรรณคดีไทยเรื่องอื่นๆ นิยมให้ฝ่ายยักษ์ใช้กระบองจึงสะท้อนถึงการให้ความหมายของยักษ์ว่ามีความอนารยะหรือป่าเถื่อนนั่นเอง

แต่ถ้าเป็นในรามายณะของอินเดียจะกลับกันนะครับ ฝ่ายทหารฝ่ายยักษ์ของทศกัณฐ์เชี่ยวชาญสรรพอาวุธทุกอย่าง ในขณะที่ฝ่ายพระรามนอกจากตัวพระรามและพระลักษณ์ที่เชี่ยวชาญสรรพอาวุธแล้ว ทหารลิงที่เหลือทั้งหมดรวมถึงทหารเอกอย่างหนุมานกลับใช้อาวุธอะไรไม่เป็นเลยสักอย่าง มีเพียงกำปั้น ก้อนหิน ต้นไม้ และอื่นๆ ที่สามารถคว้าเอาแถวนั้นได้มาขว้างปาเป็นอาวุธเท่านั้น สะท้อนถึงความไร้อารยะถึงขีดสุดของเผ่าพันธุ์ลิงในรามายณะอินเดียครับ