เมื่อคืนได้ดู เสน่ห์รักนางซิน จนจบ รู้สึกอิ่มและตื้นตันกับสิ่งดีๆที่คนเขียนบทเรื่องนี้มอบให้ ขอตั้งกระทู้ชื่นชมหน่อยนะคะ
อยากจะบอกว่า คุณสามารถเขียนเรื่องที่น่าจะมีความเชยเกินไปสำหรับยุคสมัยนี้ ให้มีความร่วมสมัย เป็นแรงบันดาลใจ เป็นต้นแบบที่ดีของสาวๆนางซินในศตวรรษที่ 21 ได้อย่างน่าประทับใจ ทุกสิ่งที่คุณเขียน มันเห็นพัฒนาการของทุกตัวละคร มันมีที่มาที่ไป
เราไม่ต้องรู้สึกหมั่นใส้ว่า ทำไมคนนี้มันนางเอ๊กนางเอก บางละครเขียนเพื่อเรียกดราม่าให้สงสาร แต่คุณลงรายละเอียดทำให้เรารู้สึกไปพร้อมกับตัวละครในเรื่องว่า พริม เป็นคนดีจริงๆจากการสั่งสอนที่ดีของแม่ ซึ่งพริมก็ไม่ได้เกิดมาก็เป็นเด็กดีแต่เป็นเพราะแม่พร่ำสอนและเป็นตัวอย่างที่ดี เป็นผู้หญิงทำงาน เป็นผู้หญิงเข้มแข็ง ให้กับลูก ทำให้ปมที่ถูกพ่อทอดทิ้งมันถูกแทนที่ด้วยความรักความเมตตาต่อผู้อื่น
คุณเขียนให้เห็นถึงความรักของทุกคู่ที่มันก่อตัวมาจากการรู้จักตัวตนของกันและกันมากกว่าการถูกตาต้องใจกันภายนอก ในตอนแรกๆเพื่อนผู้ชายจะพากันรุมรักพริมเพราะหน้าตาเป็นหลัก และสาวๆก็ถูกใจหนุ่มๆจากเคมีล้วนๆ ซึ่งเป็นเรื่องที่ปกติธรรมดามาก ส่วนพระเอกก็แค่สนใจใคร่รู้ออกไปทางสงสัยว่าทำไม พริม ถึงต้องมาหลอกว่าเป็นหลานสาวพ่อ ทำไมถึงอยากทำงานที่บริษัทตัวเอง จนเป็นเหตุให้ได้คอยตามดูและตามช่วยพริมและได้รู้จักตัวตนของนางมากขึ้น โดยเฉพาะที่เกาะ ที่พริมแสดงความห่วงในสุขภาพเท้าของเด็กๆโดยเชื่อมโยงกับสิ่งที่เธอรักนั่นคือเรื่องรองเท้า จนทำให้พระเอกต้องแสร้งให้พริมพูดของานทำที่บริษัท เราชอบตอนนี้มาก มันเป็นจุดเปลี่ยนที่พระเอกได้เห็น ความเป็นนางซินศตวรรษที่ 21 ของพริมก็ที่นี่ ความมีจิตใจดีและความมุ่งมั่นที่จะทำตามฝัน คุณดูเรื่องนี้คุณอาจจะรู้สึกเหมือนคุณเป็นคุณภูเลยก็ได้ ที่ตอนแรกอาจจะไม่ชอบใจพริมเรื่องโกหก แต่ก็เข้าใจ จนยอมรับในความเก่ง ความดี ความมุ่งมั่น และรู้สึกปรารถนาดีกับผู้หญิงคนนี้ไปพร้อมกับคุณภู อยากให้เขาได้เจอสิ่งดีๆในชีวิต พระเอกไม่ใช่แค่เป็นผู้ให้แต่เป็นผู้สนับสนุนชี้แนะสิ่งดีๆกับพริม บางครั้งก็อาจจะอยากรับบ้างเช่น กอด เป็นรางวัล และเป็นคนหนักแน่น ไม่หูเบาให้รำคาญใจ นี่แค่คู่พระนางนะ ความรักที่เกิดขึ้นยังมีรายละเอียดขนาดนี้กว่าจะรักกันได้ แล้วอีกสองคู่ที่เหลือก็ไม่น้อยหน้า ต้องไปดูเองละกัน
นอกจากพัฒนาการของตัวละครฝั่งดีก็มีพัฒนาการของฝั่งร้าย เมล็ดพันธ์แห่งความชั่วร้ายในเรื่อง ก็คือ คุณพัชรา ผู้หญิงเห็นแก่ตัว ขาดความเห็นใจในผู้อื่น ทำนองแม่เลี้ยงของนางซินนั่นแหละ ด้วยความที่เมล็ดพันธ์มันไม่ดี ต้นไม้ที่เจริญขึ้นจึงบิดเบี้ยวตาม เหมือนลูกๆของนาง ชอบที่คุณเขียนบทให้เห็นพัฒนาการของพงษ์ จากเด็กไม่เอาไหน ทำสาวท้อง ถ้าจี้ถูกจุดสนับสนุนในสิ่งที่เขาเป็น เขาก็สามารถกลับตัวกลับใจได้ มันมีจุดเปลี่ยนมันมีรายละเอียดในการกลับตัวของพงษ์ จากที่เราไม่ชอบไอ้เด็กนี่ เรากลับชอบมากตอนใกล้จบ ตอนเห็นพงษ์ยืนร้องไห้สงสารแม่ที่โดนตำรวจเรียก เราร้องตามเลย เด็กยักษ์เอ๊ย ส่วนวิกกี้นี่ใกล้ชิดกับแม่มากจนเป็นเด็กหัวอ่อนคนหนึ่ง ซึ่งคุณพัราก็น่าจะสอนมาดีประมาณหนึ่งจึงยังไม่มีฤิทธิ์เดชอะไรในตอนแรก พอเจอพริมและรู้ว่าจะเสียภูไป นิสัยเห็นแก่ตัวของแม่จึงออกมาให้เห็น และวิกกี้ก็ซึมซับได้อย่างรวดเร็วจนเกือบจะสายเกินแก้ ส่วนตัวแม่ก็ยากอยู่ที่จะมาเปลี่ยนเป็นดีได้ จนมีจุดเปลี่ยนที่วิกฤตจริงๆ ซึ่งจากกรณีของพัชราจะเห็นว่า คนเราจะเปลี่ยนตัวเองมันไม่ใช่เพราะคนอื่นก่นด่าหรือพร่ำบ่นสั่งสอน แต่เพราะคนที่เป็นที่รักที่มีอิทธิพลต่อหัวใจเท่านั้นที่จะทำให้ร้ายกลายเป็นดีได้ เหมือนคุณพัชราไม่ว่าพริมจะพยายามทำดีด้วยแค่ไหน นิสัยความเห็นแก่ตัวอยากได้ที่ติดตัวมานาน ก็ไม่ใช่จะหายไปในวันสองวัน แต่สิ่งที่กระทบใจคุณพัชราจนทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่คือการเห็นลูกสาวที่รักที่กำลังจะกลายเป็นผู้หญิงไม่มีความสุขอย่างตน ลูกเหมือนกระจกส่องตัวอย่างดีสำหรับพ่อแม่ บางทีพ่อแม่ทำอะไรผิดไปโดยไม่คิดว่ามันจะส่งผลให้ลูกทำตาม กว่าจะรู้ตัวก็เห็นลูกเจริญรอยตามเสียแล้ว จึงได้แต่สะท้อนใจ
นอกจากนี้ คุณยังเขียนเรื่องราวดีๆของเพื่อน ที่คอยช่วยเหลือกันอย่างสามสาว ไม่อิจฉา ไม่งอนเพื่อน (แต่งอนผู้ชายแทน ๕๕) มีแต่เรื่องราวดีๆในเรื่องนี้จริงๆ แม้แต่เรื่องราวของลุงดำ ลุงจนๆที่โคตรจะแสนดียังน่าประทับใจ
นี่แค่เนื้อเรื่องและคาแรกเตอร์โดยรวม ยังต้องชมการดำเนินเรื่องด้วย บางทีคาดเดาไม่ได้เลย คุณเขียนบทดีมากๆ
เสน่ห์รักนางซิน คุณเขียนบทดีมากกกกก
อยากจะบอกว่า คุณสามารถเขียนเรื่องที่น่าจะมีความเชยเกินไปสำหรับยุคสมัยนี้ ให้มีความร่วมสมัย เป็นแรงบันดาลใจ เป็นต้นแบบที่ดีของสาวๆนางซินในศตวรรษที่ 21 ได้อย่างน่าประทับใจ ทุกสิ่งที่คุณเขียน มันเห็นพัฒนาการของทุกตัวละคร มันมีที่มาที่ไป
เราไม่ต้องรู้สึกหมั่นใส้ว่า ทำไมคนนี้มันนางเอ๊กนางเอก บางละครเขียนเพื่อเรียกดราม่าให้สงสาร แต่คุณลงรายละเอียดทำให้เรารู้สึกไปพร้อมกับตัวละครในเรื่องว่า พริม เป็นคนดีจริงๆจากการสั่งสอนที่ดีของแม่ ซึ่งพริมก็ไม่ได้เกิดมาก็เป็นเด็กดีแต่เป็นเพราะแม่พร่ำสอนและเป็นตัวอย่างที่ดี เป็นผู้หญิงทำงาน เป็นผู้หญิงเข้มแข็ง ให้กับลูก ทำให้ปมที่ถูกพ่อทอดทิ้งมันถูกแทนที่ด้วยความรักความเมตตาต่อผู้อื่น
คุณเขียนให้เห็นถึงความรักของทุกคู่ที่มันก่อตัวมาจากการรู้จักตัวตนของกันและกันมากกว่าการถูกตาต้องใจกันภายนอก ในตอนแรกๆเพื่อนผู้ชายจะพากันรุมรักพริมเพราะหน้าตาเป็นหลัก และสาวๆก็ถูกใจหนุ่มๆจากเคมีล้วนๆ ซึ่งเป็นเรื่องที่ปกติธรรมดามาก ส่วนพระเอกก็แค่สนใจใคร่รู้ออกไปทางสงสัยว่าทำไม พริม ถึงต้องมาหลอกว่าเป็นหลานสาวพ่อ ทำไมถึงอยากทำงานที่บริษัทตัวเอง จนเป็นเหตุให้ได้คอยตามดูและตามช่วยพริมและได้รู้จักตัวตนของนางมากขึ้น โดยเฉพาะที่เกาะ ที่พริมแสดงความห่วงในสุขภาพเท้าของเด็กๆโดยเชื่อมโยงกับสิ่งที่เธอรักนั่นคือเรื่องรองเท้า จนทำให้พระเอกต้องแสร้งให้พริมพูดของานทำที่บริษัท เราชอบตอนนี้มาก มันเป็นจุดเปลี่ยนที่พระเอกได้เห็น ความเป็นนางซินศตวรรษที่ 21 ของพริมก็ที่นี่ ความมีจิตใจดีและความมุ่งมั่นที่จะทำตามฝัน คุณดูเรื่องนี้คุณอาจจะรู้สึกเหมือนคุณเป็นคุณภูเลยก็ได้ ที่ตอนแรกอาจจะไม่ชอบใจพริมเรื่องโกหก แต่ก็เข้าใจ จนยอมรับในความเก่ง ความดี ความมุ่งมั่น และรู้สึกปรารถนาดีกับผู้หญิงคนนี้ไปพร้อมกับคุณภู อยากให้เขาได้เจอสิ่งดีๆในชีวิต พระเอกไม่ใช่แค่เป็นผู้ให้แต่เป็นผู้สนับสนุนชี้แนะสิ่งดีๆกับพริม บางครั้งก็อาจจะอยากรับบ้างเช่น กอด เป็นรางวัล และเป็นคนหนักแน่น ไม่หูเบาให้รำคาญใจ นี่แค่คู่พระนางนะ ความรักที่เกิดขึ้นยังมีรายละเอียดขนาดนี้กว่าจะรักกันได้ แล้วอีกสองคู่ที่เหลือก็ไม่น้อยหน้า ต้องไปดูเองละกัน
นอกจากพัฒนาการของตัวละครฝั่งดีก็มีพัฒนาการของฝั่งร้าย เมล็ดพันธ์แห่งความชั่วร้ายในเรื่อง ก็คือ คุณพัชรา ผู้หญิงเห็นแก่ตัว ขาดความเห็นใจในผู้อื่น ทำนองแม่เลี้ยงของนางซินนั่นแหละ ด้วยความที่เมล็ดพันธ์มันไม่ดี ต้นไม้ที่เจริญขึ้นจึงบิดเบี้ยวตาม เหมือนลูกๆของนาง ชอบที่คุณเขียนบทให้เห็นพัฒนาการของพงษ์ จากเด็กไม่เอาไหน ทำสาวท้อง ถ้าจี้ถูกจุดสนับสนุนในสิ่งที่เขาเป็น เขาก็สามารถกลับตัวกลับใจได้ มันมีจุดเปลี่ยนมันมีรายละเอียดในการกลับตัวของพงษ์ จากที่เราไม่ชอบไอ้เด็กนี่ เรากลับชอบมากตอนใกล้จบ ตอนเห็นพงษ์ยืนร้องไห้สงสารแม่ที่โดนตำรวจเรียก เราร้องตามเลย เด็กยักษ์เอ๊ย ส่วนวิกกี้นี่ใกล้ชิดกับแม่มากจนเป็นเด็กหัวอ่อนคนหนึ่ง ซึ่งคุณพัราก็น่าจะสอนมาดีประมาณหนึ่งจึงยังไม่มีฤิทธิ์เดชอะไรในตอนแรก พอเจอพริมและรู้ว่าจะเสียภูไป นิสัยเห็นแก่ตัวของแม่จึงออกมาให้เห็น และวิกกี้ก็ซึมซับได้อย่างรวดเร็วจนเกือบจะสายเกินแก้ ส่วนตัวแม่ก็ยากอยู่ที่จะมาเปลี่ยนเป็นดีได้ จนมีจุดเปลี่ยนที่วิกฤตจริงๆ ซึ่งจากกรณีของพัชราจะเห็นว่า คนเราจะเปลี่ยนตัวเองมันไม่ใช่เพราะคนอื่นก่นด่าหรือพร่ำบ่นสั่งสอน แต่เพราะคนที่เป็นที่รักที่มีอิทธิพลต่อหัวใจเท่านั้นที่จะทำให้ร้ายกลายเป็นดีได้ เหมือนคุณพัชราไม่ว่าพริมจะพยายามทำดีด้วยแค่ไหน นิสัยความเห็นแก่ตัวอยากได้ที่ติดตัวมานาน ก็ไม่ใช่จะหายไปในวันสองวัน แต่สิ่งที่กระทบใจคุณพัชราจนทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่คือการเห็นลูกสาวที่รักที่กำลังจะกลายเป็นผู้หญิงไม่มีความสุขอย่างตน ลูกเหมือนกระจกส่องตัวอย่างดีสำหรับพ่อแม่ บางทีพ่อแม่ทำอะไรผิดไปโดยไม่คิดว่ามันจะส่งผลให้ลูกทำตาม กว่าจะรู้ตัวก็เห็นลูกเจริญรอยตามเสียแล้ว จึงได้แต่สะท้อนใจ
นอกจากนี้ คุณยังเขียนเรื่องราวดีๆของเพื่อน ที่คอยช่วยเหลือกันอย่างสามสาว ไม่อิจฉา ไม่งอนเพื่อน (แต่งอนผู้ชายแทน ๕๕) มีแต่เรื่องราวดีๆในเรื่องนี้จริงๆ แม้แต่เรื่องราวของลุงดำ ลุงจนๆที่โคตรจะแสนดียังน่าประทับใจ
นี่แค่เนื้อเรื่องและคาแรกเตอร์โดยรวม ยังต้องชมการดำเนินเรื่องด้วย บางทีคาดเดาไม่ได้เลย คุณเขียนบทดีมากๆ