ต้องบอกก่อนว่าผมมีความฝันอยากไปเหยียบที่กรุง New York City สักครั้งหนึ่งในชีวิต ตั้งแต่ผมยังเป็นเด็ก จุดเริ่มต้นของตัวเองมาจากมนุษย์ที่เกลียดภาษาอังกฤษ แต่ก็ต้องมาเปลี่ยนทัศนะคติตัวเองเพื่อสถานที่ในฝันแห่งนี้ ผมใช้เวลาฝึกฝนภาษาอังกฤษมาเกือบ 6 ปีเต็มๆ จนตกหลุมรักมันเข้าไปซะแล้ว... ตอนนี้ผมกลายเป็นคนชอบภาษาอังกฤษที่วาดอนาคตตัวเองไว้ว่าจะต้องมีโอกาสได้ไปใช้ภาษาถึงสถานที่จริงๆ ผมอยากเดินเข้าไปใน U.S.A แล้วใช้ภาษาที่ผมหมั่นฝึกฝนมามากๆ
ตอนผมอยู่ ม.4 ผมสอบโครงการของ AFS ติด แต่ก็ต้องสละสิทธิ์ไปเพราะทางบ้านทุนทรัพย์ไม่เพียงพอที่สละเงินกว่า 3 แสน ส่งผมไปเรียนแลกเปลี่ยนที่สหรัฐ 1 ปี.. จนทำให้ผมนึกท้อในใจว่าผมมีความฝันที่อยากทำ ผมมีสถานที่ที่อยากไป ผมแลกด้วยความพยายามอย่างเต็มที่ แต่กลับหมดโอกาสเพียงเพราะปัญหาที่ผมแก้มันไม่ได้..
แม่ผมเคยพูดว่า "แม่เอารถไปรีไฟแนนซ์ให้เอาไหม" เพื่อจะได้เอาเงินมาส่งผมไปแลกเปลี่ยนต่างประเทศ แต่ผมจะให้พ่อแม่มาลำบากขนาดนั้นไม่ได้.. ผมจะทิ้งความลำบากให้พวกเขาไว้ที่นี้ แล้วหนีไปมีความสุขที่นั้นคนเดียวไม่ได้หรอกครับ ถ้าผมยอมข้อเสนอแม่ในตอนนั้นผมคงให้อภัยตัวเองไม่ได้ ที่เห็นแก่ตัวขนาดนั้น ตอนนี้ผมอยู่มหาลัยปี 1 ผมกำลังหาโอกาสอยู่ครับ พี่ๆคนไหนพอจะแนะนำอะไรให้ผมได้มั้งไหมครับ ผมอยากไปที่นั่นมากจริงๆ ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงมีความอยากไปที่นั่นมากขนาดนี้ ทำไมถึงรักที่นั่นมากขนาดนี้ ผมเป็นหนักถึงขนาดเห็นหนังหรือเห็นภาพ U.S.A มันอดคิดในใจไม่ได้เลยว่า ทำไมเราถึงไปที่นั่นไม่ได้สักที
ผมควรทำยังไงดีครับ ผมอยากมีโอกาสแบบคนอื่นบ้าง ถ้าผมไม่ฉลาดที่จะสอบชิงทุนจากหลายพันคน หรือถ้าผมมีเงินไม่พอ ผมจะไม่มีโอกาสได้ไปเหยียบที่นั่นเลยใช่ไหมครับ? ผมกลายเป็นเด็กขี้อิจฉาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ ที่เห็นคนอื่นไปต่างประเทศแล้วอดมองย้อนกลับมาที่ตัวเองไม่ได้ โทษตัวเองว่าทำไมถึงทำไม่ได้สักที
ผมไม่สามารถจะอธิบายสิ่งที่อยู่ในใจผมได้จริงๆ เหมือนเวลาพวกพี่ๆชอบหรือรักอะไรสักอย่าง แล้วมันหาเหตุผลมาอธิบายไม่ได้ว่าทำไมถึงชอบ แต่เหมือนใจมันเรียกร้องอยากได้โอกาสนั้นอยู่ตลอดเวลา วันไหนถ้าไฟความพยายามของผมมันหมดไป แค่ผมมองรูป Central Park กลางกรุง New York ก็ทำให้ผมมีไฟที่จะหาโอกาสให้กับตัวเองอีกครั้ง "ที่นั่นสำหรับบางคนอาจจะเป็นแค่ที่เดินเที่ยวเล่น แต่สำหรับผมมันคือความฝันทั้งชีวิต"
อยากไปอเมริกาแต่ขาดโอกาสกับทุนทรัพย์พอมีทางไหนบ้างไหมครับ? ผมรักที่นั่นมาก..
ตอนผมอยู่ ม.4 ผมสอบโครงการของ AFS ติด แต่ก็ต้องสละสิทธิ์ไปเพราะทางบ้านทุนทรัพย์ไม่เพียงพอที่สละเงินกว่า 3 แสน ส่งผมไปเรียนแลกเปลี่ยนที่สหรัฐ 1 ปี.. จนทำให้ผมนึกท้อในใจว่าผมมีความฝันที่อยากทำ ผมมีสถานที่ที่อยากไป ผมแลกด้วยความพยายามอย่างเต็มที่ แต่กลับหมดโอกาสเพียงเพราะปัญหาที่ผมแก้มันไม่ได้..
แม่ผมเคยพูดว่า "แม่เอารถไปรีไฟแนนซ์ให้เอาไหม" เพื่อจะได้เอาเงินมาส่งผมไปแลกเปลี่ยนต่างประเทศ แต่ผมจะให้พ่อแม่มาลำบากขนาดนั้นไม่ได้.. ผมจะทิ้งความลำบากให้พวกเขาไว้ที่นี้ แล้วหนีไปมีความสุขที่นั้นคนเดียวไม่ได้หรอกครับ ถ้าผมยอมข้อเสนอแม่ในตอนนั้นผมคงให้อภัยตัวเองไม่ได้ ที่เห็นแก่ตัวขนาดนั้น ตอนนี้ผมอยู่มหาลัยปี 1 ผมกำลังหาโอกาสอยู่ครับ พี่ๆคนไหนพอจะแนะนำอะไรให้ผมได้มั้งไหมครับ ผมอยากไปที่นั่นมากจริงๆ ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงมีความอยากไปที่นั่นมากขนาดนี้ ทำไมถึงรักที่นั่นมากขนาดนี้ ผมเป็นหนักถึงขนาดเห็นหนังหรือเห็นภาพ U.S.A มันอดคิดในใจไม่ได้เลยว่า ทำไมเราถึงไปที่นั่นไม่ได้สักที
ผมควรทำยังไงดีครับ ผมอยากมีโอกาสแบบคนอื่นบ้าง ถ้าผมไม่ฉลาดที่จะสอบชิงทุนจากหลายพันคน หรือถ้าผมมีเงินไม่พอ ผมจะไม่มีโอกาสได้ไปเหยียบที่นั่นเลยใช่ไหมครับ? ผมกลายเป็นเด็กขี้อิจฉาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ ที่เห็นคนอื่นไปต่างประเทศแล้วอดมองย้อนกลับมาที่ตัวเองไม่ได้ โทษตัวเองว่าทำไมถึงทำไม่ได้สักที
ผมไม่สามารถจะอธิบายสิ่งที่อยู่ในใจผมได้จริงๆ เหมือนเวลาพวกพี่ๆชอบหรือรักอะไรสักอย่าง แล้วมันหาเหตุผลมาอธิบายไม่ได้ว่าทำไมถึงชอบ แต่เหมือนใจมันเรียกร้องอยากได้โอกาสนั้นอยู่ตลอดเวลา วันไหนถ้าไฟความพยายามของผมมันหมดไป แค่ผมมองรูป Central Park กลางกรุง New York ก็ทำให้ผมมีไฟที่จะหาโอกาสให้กับตัวเองอีกครั้ง "ที่นั่นสำหรับบางคนอาจจะเป็นแค่ที่เดินเที่ยวเล่น แต่สำหรับผมมันคือความฝันทั้งชีวิต"