เนื้อเรื่องยังจะน่าสนใจกว่าไหม ว่าจะพัฒนาตัวละครจนกลายเป็นพระเอกนางเอกให้คนดูชอบได้ยังไง ดีกว่า พระเอก หล่อ เก่ง ฉลาด เพอเฟค มาเจอกับนางเอก สวย เก่ง ฉลาด เพอเฟค พร้อมบทที่เขียนให้พระเอกนางแสดงความเก่ง เบ่งพลังความเพอเฟคใส่กันรัวๆแบบไม่มีใครยอมใคร เอ่อ..

สงสารณเดชน์ ญาญ่า เนาะ บางทีดาราดังๆเขาคงอยากให้ผู้จัดจับเขาไปทำหมูสับยัดไส้ซาลาเปา หรือผัดกะเพราไข่ดาว เมนูง่ายๆเข้าเครื่องบ้างไรบ้างดีกว่าได้มาแล้ว ต้องนะ หมูหัน เป็ดปักกิ่ง ขึ้นเหลา ดูว่านักแสดงสามารถโชว์อะไรได้บ้าง แล้วค่อยหาเครื่องเคียงน้ำจิ้มเอาทีหลัง คิดอย่างนั้นถึงได้หลงทางพังทุกรอบไป

จะว่าพังเพราะเป็นเรื่องสมมติไกลตัวไปก็ไม่น่าใช่

จะเหิรฟ้า ดำบาดาล ทะลุอดีต อนาคต ทะลุกจักรวาลยังไงก็ได้  ละครไม่ต้องสมเหตุสมผลได้ เพราะมันคือละคร ตราบที่ตัวละครยังดำเนินไปอย่างสมเหตุสมผลอย่าว่าแต่มาจากต่างประเทศเลย ต่อให้มาจากต่างแกแลคซี่ก็เข้าไปในใจคนดูได้อยู่ดี

สรุปพังเพราะ ยึดสูตรสำเร็จ พระเอกหล่อ นางเอกสวย เพอเฟค โครงเรื่องคร่าวๆมีแค่นั้น ส่วนตัวละครอื่นๆค่อยว่ากัน ถ้าคิดซักนิดว่าคนจะจดจำเจ้าชายอลันซ์ว่าอย่างไร จะจดจำคุณนายทหารในแง่ไหน หรือจะจดจำพระเจ้าเฮนรี่ยังไง คงไม่ลงเอยด้วยพล๊อตแบบนี้ เพราะทุกตัวละครมีชีวิตจิตใจ และเรื่องราวคือการร้อยเรียงชีวิตจิตใจเหล่านั้นเข้าด้วยกันอย่างสละสลวยนั้นคือแก่น ไม่ใช่มีจิตใจแค่พระเอกนางเอกสองคน คนอื่นเป็นต้นไม้ใบหญ้าไป

ละมันจะสนุกยังไง ?