คุณเคยเป็นแบบนี้ไหม

มีเรื่องทุกข์ในใจ แต่ไม่สามารถแสดงออกหรือเล่าให้คนรอบ ๆ ตัวฟังได้

มองไปทางไหนก็ไม่เจอใครที่พร้อมรับฟังและให้คำปรึกษาเราเลย

เคยเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนก็เหมือนฟังไปงั้น ๆ ไม่ได้ใส่ใจอะไร ไม่มีคำแนะนำใด ๆ เหมือนฟังผ่าน ๆ

ต้องฝืนยิ้ม ทำตัวร่าเริงในทุก ๆ วัน เหมือนคนมีความสุขในชีวิต ทั้ง ๆ ที่ในใจเหมือนไฟสุม

บางทีก็แค่อยากมีใครคนนึงที่คอยรับฟัง ให้คำปรึกษา แนะนำ ออกความคิดเห็น หรือคนที่พร้อมจะเข้าใจเรา

บางทีก็อยากได้คำปลอบโยน+กำลังใจบ้าง

บางครั้งรู้สึกเหนื่อยมาก ท้อมาก หันไปมองหน้าพ่อหน้าแม่แล้วก็ได้แต่บอกตัวเองให้อดทน

ไม่อยากเอาความทุกข์ในใจไปทำให้พ่อแม่ไม่สบายใจไปด้วย

ทำไงดีคะ เป็นคนเพื่อนน้อยด้วยอะ น้อยมาก ๆ

เห้ออออออออออออออออออออออออออออออออออออิออออออ (ขออนุญาติถอนหายใจตรงนี้)