Warning! เนื้อหาต่อไปนี้เหมาะสำหรับน้องๆที่กำลังจะเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย เนื้อหาบางส่วนอาจมีความรุนแรงควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ตอน จุดเริ่มต้นของความบัดซบ
EP. 1 บุพเพอาละวาด
ย้อนกลับไปช่วงเลือกหอพักในมหาวิทยาลัยสำหรับเด็กใหม่ สำหรับมหาวิทยาลัยของเราก็จะมีกลุ่มfreshyในfacebookสำหรับประชาสัมพันธ์ข่าวสาร พูดคุยทำความรู้จักกันระหว่างเพื่อน-เพื่อนหรือรุ่นพี่-รุ่นน้อง ทั้งแบบมาจากโรงเรียนเดียวกัน เรียนเมเจอร์เดียวกัน อยู่จังหวัดเดียวกัน หรือแม้กระทั่งอยู่ภาคเดียวกันผ่านโพสต์ต่างๆที่สร้างขึ้น เมื่อเข้าสู่ช่วงสมัครหอพักก็จะมีโพสต์นกน้อยตัวคนเดียวตามหารูมเมท ซึ่งเราก็เป็นหนึ่งในบุคคลที่ได้commentใต้โพสต์เพื่อประกาศหารูมเมทเช่นกัน ไม่นานก็มีคนแรกinboxมา คุยกันสักพักเห็นว่านางเรียนเมเจอร์เดียวกัน บ้านอยู่ใกล้ๆมหาวิทยาลัย เพื่อนเยอะรุ่นพี่ที่รู้จักเยอะน่าจะพึงพาได้บ้าง หน้าตาซื่อๆแลดูเรียบร้อย เรียนเก่งได้รับเสื้อสามารถและโล่(
อวอร์ด) จึงเกิดบุพเพอาละวาดทำให้ตกลงเป็นเมทกัน หลังจากนั้นนางก็ทักมาคุยวัน วันเลือกหอผ่านเว็บไซต์นางอ้างว่างเน็ตไม่ดีเลือกหอไม่ได้แต่
เข้าระบบได้(งง!อะไรของมัน) เราเลยบอกให้เนางส่งusernameกับpassword มาเดี๋ยวเราสมัครให้เอง แต่ให้สิทธินางเลือกหอเลือกห้อง หลังจากนั้น2-3ชั่วโมง นางทักมาบอกเว็บไชต์เลือกหอล่ม เพื่อนนางเลือกหอไม่ได้ อยากให้เราช่วยเลือกหอให้เพื่อนนางหน่อย(อ้าว!แล้วทำไมไม่เป็นเมทกับเพื่อน?) เราก็เข้าไปเช็คซึ่งเว็บมันก็ยังใช้งานได้ดีอยู่(คือออ จะหลอกใช้ว่างั้น) ก็เลยตอบกลับไป เราออกมาข้างนอก ไม่สะดวกจริงๆ
EP. 2 วันเข้าหอ
เรามาถึงมหาวิทยาลัยประมาณหกโมงเช้า(พ่อมาส่ง) หลังจากรายงานตัวเข้าหอพร้อมเลือกเตียงซึ่งเราเลือกเตียงล่างตามที่ตกลงกัน(1 ห้องอยู่กัน 4 คนรุ่นพี่2คน ปีหนึ่ง2คน มีเตียง2ชั้น2เตียง ห้องน้ำรวม) ขนของไปเก็บก็แล้ว กวาดห้องรอก็แล้ว อาบน้ำไปรอบนึง(ุอากาศร้อมมาก) เห็นเขายังไม่มา เลยโทรไปหาด้วยความเป็นห่วง(ตอนนั้นยังโง่) ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง วินาทีแรกที่เจอกันแบบนางเป็นผู้หญิงหุ่นผอม ผิวเข้ม(แล้วทำไมในรูปขาวจังวะ)ผิวแห้งกร้านแลดูสุขภาพไม่ดี พ่อเราทำหน้าที่เป็นคนสอบถามอัตชีวประวัติของนางและher's motherผู้มาส่งนาง เลยเกิดอาเพศรู้สึกสงสารเมื่อได้รู้ว่านางเป็นเด็กกำพร้าพ่อ her's motherเป็นsigle mom ตั้งแต่ลืมตาดูโลกเลี้ยงดูนางด้วยอาชีพตัดเจ็บเสื้อผ้า ขนาดแม่เราซึ่งไม่ได้มาด้วยตอนรู้เรื่องนี้ยังสงสารแถมกำชับให้เรามีน้ำใจช่วยเหลือนาง
ตอน พายุเริ่มก่อตัว
EP. 3 ชีวิตเดินเรียน
ช่วงเปิดเรียนหนึ่งเดือนแรกด้วยความไม่มีรถของเรา(ขับไม่เป็น) ประกอบกับรถรางของมหาวิทยาลัยที่มีเฉพาะในคำโฆษณา(โดนหลอก) เลยต้องใช้ 2 ขาให้เป็นประโยชน์ แต่บางครั้งพี่เมทก็ไปส่งที่ตึกเรียน ถ้าเจอเพื่อนก็ไปกับเพื่อนบ้าง ส่วนเมทเรานั้นช่วงแรกก็เดินไปเรียนด้วยกัน หลังๆนางมีเพื่อนgangใหม่ เพื่อนนางก็มารับมาส่ง(นางเป็นคนอัธยาศัยดี) ส่วนเราด้วยความเกรงใจก็เลือกเดินต่อไป ทำได้สองอาทิตย์เริ่มบ่นกับแม่ เดินทุกวันลูกเริ่มไม่ไหวแล้วนะ ตึกเรียน หอพัก โรงอาหาร ห้องแล็ปอยู่ห่างกันอย่างต่ำ 500 เมตร แม่บอกอดทนหน่อยเดี๋ยวเดือนหน้าแม่ส่งรถมาให้ ผ่านไปหนึ่งเดือนบ้านก็ไม่ได้กลับน้ำหนักก็หายไปสามกิโล จำได้ว่าวันนั้น 12 สิงหา แม่และย่ามาหาถึงมหาวิทยาลัยน้ำตาไหลประหนึ่งไม่ได้เจอกันสามปี ได้กินข้าวด้วยกันเหมือนครอบครัวอื่นบ้างก็สุขแล้ว และประเด็นรองคือ เรื่องรถรออีกสักอาทิตย์สองอาทิตย์นะ แม่ต้องได้ค่าแชร์ก่อน(ซื้อสดก็รอหน่อย) ก็ไม่เป็นไรลูกรอได้ แม่ซื้อรถมือสองก็ได้ ราคาถูกกว่า อีกอย่างคือต้องจอดตากแดดตากฝน โดนเบียดโดนขูดเดี่ยวสีถลอกเสียดายแย่ อีกอย่างคือขอเกียร์ออโต้นะ ลูกขับแบบมีเกียร์ไม่เป็น(ความกากนี้ท่านได้แต่ใดมา) จนแล้วจนรอดเราก็ได้ฟีโน่มาในราคาสองหมื่น และยังใช้อยู่จนถึงทุกวันนี้
EP. 4 อาบน้ำมันครั้งแรก
หลังจากได้รถมาน้ำมันเต็มถังพร้อมหมวกกันน็อค2ใบ(ของเรา1ใบ พ่อซื้อเผื่อเมทด้วย1ใบเพราะนางยังไม่มี) ด้วยความที่เรายังขับรถไม่เก่ง(เรียกว่าไม่เคยขับเลยดีกว่า) เวลาไปเรียนก็ขับเองบ้าง เมทขับเป็นส่วนใหญ่(ลงเรียนclassเดียวกันทุกตัว) ตัดฉากไปที่วันแห่งหายนะที่มาเยือน หลังกินข้าวเช้าเสร็จพอเลยชวนเมทไปเติมน้ำมันที่ตู้หยอดเหรียญซึ่งอยู่ใกล้ๆโรงอาหาร (หลังเติมน้ำมันคนเดียวมาสองสามครั้งแล้วเลยอยากลองใจว่านางจะช่วยแชร์ค่าน้ำมันบ้างมั้ย) เราหยอดเหรียญกดปุ่มเขียวแล้วให้เมทนางบีบหัวจ่าย ทันใดนั้นน้ำมันก็พุ่งมาใส่เราอาบเสื้อกับกระโปรงเต็มๆ พร้อมไปเรียนด้วยน้ำหอมกลิ่นเบนซีน (ส่วนนังเมทตัวดีเนื้อตัวสะอาดสะอ้านประหนึ่งลงไปแช่น้ำยาฆ่าเชื้อแล้วเดินออกมาจาก autoclave ตอนแรกก็ตีหน้าสำนึกผิดเอื่อยคำขอโทษ แต่พอเดินเข้าห้องเรียนเท่านั้น เปลี่ยนสีเร็วยิ่งกว่าจิ้งจก ร่าเริงขึ้นยิ้มแย้มแจ่มใสไปนั่งกับthe gang ทิ้งกุไว้กลางทางซะงั้น) หลังจากวันนั้นเวลาไปเติมน้ำมันเราก็ไปคนเดียวตลอด (ไม่แชร์ค่าน้ำมันไม่เป็นไร แต่มาทำนิสัยแบบนี้ไม่ไหวว่ะ) และหลังจากอาบน้ำมันประมาณสองเดือนเราก็แยกทางกัน(ถึงเวลาแตกหัก)
22.05.61 แค่นี้ก่อนล่ะกัน ฝนตกอย่างเดียวไม่ได้รึน้องกลัวเสียงฟ้าร้อง ไฟก็อย่าดับหนา
รีวิวชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยฉบับนกน้อยเริ่มหัดบินเยือนถิ่นไกลบ้าน
ตอน จุดเริ่มต้นของความบัดซบ
EP. 1 บุพเพอาละวาด
ย้อนกลับไปช่วงเลือกหอพักในมหาวิทยาลัยสำหรับเด็กใหม่ สำหรับมหาวิทยาลัยของเราก็จะมีกลุ่มfreshyในfacebookสำหรับประชาสัมพันธ์ข่าวสาร พูดคุยทำความรู้จักกันระหว่างเพื่อน-เพื่อนหรือรุ่นพี่-รุ่นน้อง ทั้งแบบมาจากโรงเรียนเดียวกัน เรียนเมเจอร์เดียวกัน อยู่จังหวัดเดียวกัน หรือแม้กระทั่งอยู่ภาคเดียวกันผ่านโพสต์ต่างๆที่สร้างขึ้น เมื่อเข้าสู่ช่วงสมัครหอพักก็จะมีโพสต์นกน้อยตัวคนเดียวตามหารูมเมท ซึ่งเราก็เป็นหนึ่งในบุคคลที่ได้commentใต้โพสต์เพื่อประกาศหารูมเมทเช่นกัน ไม่นานก็มีคนแรกinboxมา คุยกันสักพักเห็นว่านางเรียนเมเจอร์เดียวกัน บ้านอยู่ใกล้ๆมหาวิทยาลัย เพื่อนเยอะรุ่นพี่ที่รู้จักเยอะน่าจะพึงพาได้บ้าง หน้าตาซื่อๆแลดูเรียบร้อย เรียนเก่งได้รับเสื้อสามารถและโล่(
EP. 2 วันเข้าหอ
เรามาถึงมหาวิทยาลัยประมาณหกโมงเช้า(พ่อมาส่ง) หลังจากรายงานตัวเข้าหอพร้อมเลือกเตียงซึ่งเราเลือกเตียงล่างตามที่ตกลงกัน(1 ห้องอยู่กัน 4 คนรุ่นพี่2คน ปีหนึ่ง2คน มีเตียง2ชั้น2เตียง ห้องน้ำรวม) ขนของไปเก็บก็แล้ว กวาดห้องรอก็แล้ว อาบน้ำไปรอบนึง(ุอากาศร้อมมาก) เห็นเขายังไม่มา เลยโทรไปหาด้วยความเป็นห่วง(ตอนนั้นยังโง่) ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง วินาทีแรกที่เจอกันแบบนางเป็นผู้หญิงหุ่นผอม ผิวเข้ม(แล้วทำไมในรูปขาวจังวะ)ผิวแห้งกร้านแลดูสุขภาพไม่ดี พ่อเราทำหน้าที่เป็นคนสอบถามอัตชีวประวัติของนางและher's motherผู้มาส่งนาง เลยเกิดอาเพศรู้สึกสงสารเมื่อได้รู้ว่านางเป็นเด็กกำพร้าพ่อ her's motherเป็นsigle mom ตั้งแต่ลืมตาดูโลกเลี้ยงดูนางด้วยอาชีพตัดเจ็บเสื้อผ้า ขนาดแม่เราซึ่งไม่ได้มาด้วยตอนรู้เรื่องนี้ยังสงสารแถมกำชับให้เรามีน้ำใจช่วยเหลือนาง
ตอน พายุเริ่มก่อตัว
EP. 3 ชีวิตเดินเรียน
ช่วงเปิดเรียนหนึ่งเดือนแรกด้วยความไม่มีรถของเรา(ขับไม่เป็น) ประกอบกับรถรางของมหาวิทยาลัยที่มีเฉพาะในคำโฆษณา(โดนหลอก) เลยต้องใช้ 2 ขาให้เป็นประโยชน์ แต่บางครั้งพี่เมทก็ไปส่งที่ตึกเรียน ถ้าเจอเพื่อนก็ไปกับเพื่อนบ้าง ส่วนเมทเรานั้นช่วงแรกก็เดินไปเรียนด้วยกัน หลังๆนางมีเพื่อนgangใหม่ เพื่อนนางก็มารับมาส่ง(นางเป็นคนอัธยาศัยดี) ส่วนเราด้วยความเกรงใจก็เลือกเดินต่อไป ทำได้สองอาทิตย์เริ่มบ่นกับแม่ เดินทุกวันลูกเริ่มไม่ไหวแล้วนะ ตึกเรียน หอพัก โรงอาหาร ห้องแล็ปอยู่ห่างกันอย่างต่ำ 500 เมตร แม่บอกอดทนหน่อยเดี๋ยวเดือนหน้าแม่ส่งรถมาให้ ผ่านไปหนึ่งเดือนบ้านก็ไม่ได้กลับน้ำหนักก็หายไปสามกิโล จำได้ว่าวันนั้น 12 สิงหา แม่และย่ามาหาถึงมหาวิทยาลัยน้ำตาไหลประหนึ่งไม่ได้เจอกันสามปี ได้กินข้าวด้วยกันเหมือนครอบครัวอื่นบ้างก็สุขแล้ว และประเด็นรองคือ เรื่องรถรออีกสักอาทิตย์สองอาทิตย์นะ แม่ต้องได้ค่าแชร์ก่อน(ซื้อสดก็รอหน่อย) ก็ไม่เป็นไรลูกรอได้ แม่ซื้อรถมือสองก็ได้ ราคาถูกกว่า อีกอย่างคือต้องจอดตากแดดตากฝน โดนเบียดโดนขูดเดี่ยวสีถลอกเสียดายแย่ อีกอย่างคือขอเกียร์ออโต้นะ ลูกขับแบบมีเกียร์ไม่เป็น(ความกากนี้ท่านได้แต่ใดมา) จนแล้วจนรอดเราก็ได้ฟีโน่มาในราคาสองหมื่น และยังใช้อยู่จนถึงทุกวันนี้
EP. 4 อาบน้ำมันครั้งแรก
หลังจากได้รถมาน้ำมันเต็มถังพร้อมหมวกกันน็อค2ใบ(ของเรา1ใบ พ่อซื้อเผื่อเมทด้วย1ใบเพราะนางยังไม่มี) ด้วยความที่เรายังขับรถไม่เก่ง(เรียกว่าไม่เคยขับเลยดีกว่า) เวลาไปเรียนก็ขับเองบ้าง เมทขับเป็นส่วนใหญ่(ลงเรียนclassเดียวกันทุกตัว) ตัดฉากไปที่วันแห่งหายนะที่มาเยือน หลังกินข้าวเช้าเสร็จพอเลยชวนเมทไปเติมน้ำมันที่ตู้หยอดเหรียญซึ่งอยู่ใกล้ๆโรงอาหาร (หลังเติมน้ำมันคนเดียวมาสองสามครั้งแล้วเลยอยากลองใจว่านางจะช่วยแชร์ค่าน้ำมันบ้างมั้ย) เราหยอดเหรียญกดปุ่มเขียวแล้วให้เมทนางบีบหัวจ่าย ทันใดนั้นน้ำมันก็พุ่งมาใส่เราอาบเสื้อกับกระโปรงเต็มๆ พร้อมไปเรียนด้วยน้ำหอมกลิ่นเบนซีน (ส่วนนังเมทตัวดีเนื้อตัวสะอาดสะอ้านประหนึ่งลงไปแช่น้ำยาฆ่าเชื้อแล้วเดินออกมาจาก autoclave ตอนแรกก็ตีหน้าสำนึกผิดเอื่อยคำขอโทษ แต่พอเดินเข้าห้องเรียนเท่านั้น เปลี่ยนสีเร็วยิ่งกว่าจิ้งจก ร่าเริงขึ้นยิ้มแย้มแจ่มใสไปนั่งกับthe gang ทิ้งกุไว้กลางทางซะงั้น) หลังจากวันนั้นเวลาไปเติมน้ำมันเราก็ไปคนเดียวตลอด (ไม่แชร์ค่าน้ำมันไม่เป็นไร แต่มาทำนิสัยแบบนี้ไม่ไหวว่ะ) และหลังจากอาบน้ำมันประมาณสองเดือนเราก็แยกทางกัน(ถึงเวลาแตกหัก)
22.05.61 แค่นี้ก่อนล่ะกัน ฝนตกอย่างเดียวไม่ได้รึน้องกลัวเสียงฟ้าร้อง ไฟก็อย่าดับหนา