เราเคยเป็นเพื่อนกันมาสมัยม.ปลาย อายุประมาณ 16-17 ผช.คนนั้นมาจีบเราตั้งแต่ตอนนั้น จนเรียนจบก็ยังบังเอิญเจอกันบ้าง...ก็เป็นเพื่อนกัน....เจอกัน ชวนทำบุญ คุยกันบ้าง ผ่านๆ...ตอนนี้เรา อายุกัน 33 ค่ะ....จนต่างคนต่างมีแฟนก็ไม่ค่อยได้คุยกันค่ะ จนมาเรามีปัญหากับแฟน ทะเลาะกัน จู่ๆเขาก็เข้ามาคอยรับฟัง ให้คำปรึกษา ร้องไห้ให้เขาฟัง เวลาที่ท้อแท้ เขาอยู่เคียงข้างเสมอ เราคุยกันมากขึ้นจนสนิทใจ....จากเรียก แก/เรา เป็นเรียกชื่อกัน ....ตอนเราเสียใจเขาจะคอยเคียงข้างเสมอ เราคุยกันนานเป็นปีค่ะ...ปรับทุกข์กัน .... เพราะเขาเองก็มีปัญหากับแฟน เราเป็นผู้รับฟังที่ดี ให้คำปรึกษากัน....
ย้อนไปตอนเราทะเลาะกับแฟน เราคุยโทรศัพท์กับแฟน คุยกันไม่ถึง 1 นาทีก็วาง และเราก็ร้องไห้ เขานี่แหละค่ะ คอยอยู่เคียงข้าง ปลอบใจซับน้ำตาให้ ...เราคุยกันมาเรื่อยๆค่ะ เขาขอเป็นแฟน แต่เราไม่กล้า กลัวเสียเพื่อน....ด้วยความที่เขาเป็นนายตำรวจ เขามีวิธีการพูดและเข้าใจผญ.มาก....ผ่านไป 1 ปี เราเริ่มรู้สึกดีกับเขา พอเขาหายไปก็คิดถึง...จนตกลงเป็นแฟนกันค่ะ.... คำเรียกพัฒนาเป็น ตัวเอง/เค้า หรือที่รักบ้าง เราคุยกันตลอดทั้งวันที่ว่าง เช้ากลางวันเย็น ก่อนนอน ดึกดื่น....
แต่พอวันนึง เรามีปัญหาไม่เข้าใจกันค่ะ 1 อาทิตย์ ก็หาย กลับมาคุยกัน 1 อาทิตย์ก็มีปัญหากันอีก 2 เดือน มีปัญหากัน 3 ครั้ง....และเราจะเป็นฝ่ายขอหยุดตลอด....แต่เขาก็ตามค่ะ....
จนคราวนี้ครั้งที่ 4 เราเป็นฝ่ายขอจบเลย....ณ เวลานั้นเขามีปัญหาเยอะมากค่ะ งาน เงิน ความรัก....คราวนี้ เราหายไปกัน 1 อาทิตย์ ไม่ได้คุยกันเลย จากคุยกันทุกวันตลอดเวลา.....มันทรมานใจมาก....จนเขาทักมาว่า "เราจะไม่คุยกันแล้วใช่มั้ย" ...เคลียร์กันไปมา....จนเขาบอกว่า เขาขออยู่คนเดียว ไม่อยากให้มาลำบากด้วยแล้ว....
จนเราเคลียร์กันอีกว่า .....เรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่....
.....ตอนนี้ เขาแปลกไปค่ะ จากที่เคยคุยไลน์ ทักไปไม่ค่อยตอบ ไม่ค่อยอ่าน โทรไปไม่รับ รอสายเขา (สายซ้อน) ขอคอลก็ได้ แต่ไม่สบตา ชักสีหน้าไม่อยากคุย สายตาแปลกไป.....ถามในไลน์ ถามคำตอบคำ....จากที่เคยพูด คิดถึง อยากกอดอยากเจอ...บอกรักกันวันละหลายๆครั้ง.....ไม่มีแล้วค่ะ...
.ส่วนเฟสบุ๊ค....ตอนเป็นเพื่อนกัน เขาทั้งเม้นให้กำลังใจ กดไลท์ให้....พอเป็นแฟนกัน ไม่มีแม้แต่กดไลท์ ไม่เม้น พอเขาโพสอะไร เราเข้าไปกดไลท์ เม้นให้เขา....เขาตอบเม้นคนอื่นหดไลท์ให้คนอื่น แต่กับเรา...ไม่ตอบโต้ใดๆค่ะ...
....ตอนนี้คือ คุยกันน้อยลง เขาไม่โทร ไม่ไลน์หา เราไลน์ไปก็ไม่อ่าน ถึงอ่านก็ถามคำตอบคำค่ะ...คอลคุยกันก็จะวางอย่างเดียว ล่าสุด 1 นาทีเท่านั้น ....จากที่ยิ้มให้กันปากกว้าง มาตอนนี้ยิ้มมุมปาก แววตาเฉยเมยค่ะ....
....เราถามเขาตรงๆเลย คิดถึงกันมั้ย....เขาตอบคิดถึงสิคะ....ยังรักเค้าอยู่มั้ย?? /ยังรักอยู่ค่ะ...
....พอถามว่าทำไมดูเขาแปลกๆไป .../ เขาตอบว่า งานเยอะล่ะค่ะ ....
....แต่ก่อนโทรหาวันละหลายๆครั้ง อรุณสวัสดิ์ ทานข้าวยังคะ กับอะไร เลิกงานยัง ถึงบ้านยัง รักเค้ามั้ย คิดถึงเค้ามั้ย....#ตอนนี้ไม่มีแล้วค่ะ....
....เลยคุยกันตรงๆ เขาก็ว่าเราเป็นคนดี จนน่าหมั่นไส้ ต่อว่าเรา ทำตัวเหมือนเด็ก งี้เง่า ...บอกว่าเขาก็ยังรักและคิดถึงกันเหมือนเดิมนี่แหละค่ะ...เค้าแค่เหนื่อยๆ งาน.....แต่การกระทำ และแววตาเขามันเปลี่ยนไปมากค่ะ....เราไม่มั่นใจเลย
....เราคิดถึงเค้าจัง คิดถึงตอนที่เป็นเพื่อนกัน มันดูอบอุ่น ถามทุกข์สุกดิบกัน อยู่เคียงข้างกันตลอดเวลา....มาวันนี้ เราเพิ่งเป็นแฟนกันแค่ 3 เดือนเองค่ะ.....มันเร็วไปมั้ย กับโปรโมชั่น...ที่กำลังจะหมด....สับสนๆ .... ท่าทางเหมือนจะไม่รอดค่ะ....คนที่เห็นน้ำตาเรา ตอนที่เราเลิกกับแฟน....แต่ตอนนี้เขาเป็นคนที่ทำให้เราร้องไห้...หนักมาก....นั่งซึมเพ้อไปทั้งวันเลยค่ะ....อยากจะหยุด....ถ้าหยุด คงเสียทั้งเพื่อนและแฟน....
ใครเคยได้เพื่อนมาเป็นแฟนบ้างคะ มาแชร์กันหน่อย
ย้อนไปตอนเราทะเลาะกับแฟน เราคุยโทรศัพท์กับแฟน คุยกันไม่ถึง 1 นาทีก็วาง และเราก็ร้องไห้ เขานี่แหละค่ะ คอยอยู่เคียงข้าง ปลอบใจซับน้ำตาให้ ...เราคุยกันมาเรื่อยๆค่ะ เขาขอเป็นแฟน แต่เราไม่กล้า กลัวเสียเพื่อน....ด้วยความที่เขาเป็นนายตำรวจ เขามีวิธีการพูดและเข้าใจผญ.มาก....ผ่านไป 1 ปี เราเริ่มรู้สึกดีกับเขา พอเขาหายไปก็คิดถึง...จนตกลงเป็นแฟนกันค่ะ.... คำเรียกพัฒนาเป็น ตัวเอง/เค้า หรือที่รักบ้าง เราคุยกันตลอดทั้งวันที่ว่าง เช้ากลางวันเย็น ก่อนนอน ดึกดื่น....
แต่พอวันนึง เรามีปัญหาไม่เข้าใจกันค่ะ 1 อาทิตย์ ก็หาย กลับมาคุยกัน 1 อาทิตย์ก็มีปัญหากันอีก 2 เดือน มีปัญหากัน 3 ครั้ง....และเราจะเป็นฝ่ายขอหยุดตลอด....แต่เขาก็ตามค่ะ....
จนคราวนี้ครั้งที่ 4 เราเป็นฝ่ายขอจบเลย....ณ เวลานั้นเขามีปัญหาเยอะมากค่ะ งาน เงิน ความรัก....คราวนี้ เราหายไปกัน 1 อาทิตย์ ไม่ได้คุยกันเลย จากคุยกันทุกวันตลอดเวลา.....มันทรมานใจมาก....จนเขาทักมาว่า "เราจะไม่คุยกันแล้วใช่มั้ย" ...เคลียร์กันไปมา....จนเขาบอกว่า เขาขออยู่คนเดียว ไม่อยากให้มาลำบากด้วยแล้ว....
จนเราเคลียร์กันอีกว่า .....เรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่....
.....ตอนนี้ เขาแปลกไปค่ะ จากที่เคยคุยไลน์ ทักไปไม่ค่อยตอบ ไม่ค่อยอ่าน โทรไปไม่รับ รอสายเขา (สายซ้อน) ขอคอลก็ได้ แต่ไม่สบตา ชักสีหน้าไม่อยากคุย สายตาแปลกไป.....ถามในไลน์ ถามคำตอบคำ....จากที่เคยพูด คิดถึง อยากกอดอยากเจอ...บอกรักกันวันละหลายๆครั้ง.....ไม่มีแล้วค่ะ...
.ส่วนเฟสบุ๊ค....ตอนเป็นเพื่อนกัน เขาทั้งเม้นให้กำลังใจ กดไลท์ให้....พอเป็นแฟนกัน ไม่มีแม้แต่กดไลท์ ไม่เม้น พอเขาโพสอะไร เราเข้าไปกดไลท์ เม้นให้เขา....เขาตอบเม้นคนอื่นหดไลท์ให้คนอื่น แต่กับเรา...ไม่ตอบโต้ใดๆค่ะ...
....ตอนนี้คือ คุยกันน้อยลง เขาไม่โทร ไม่ไลน์หา เราไลน์ไปก็ไม่อ่าน ถึงอ่านก็ถามคำตอบคำค่ะ...คอลคุยกันก็จะวางอย่างเดียว ล่าสุด 1 นาทีเท่านั้น ....จากที่ยิ้มให้กันปากกว้าง มาตอนนี้ยิ้มมุมปาก แววตาเฉยเมยค่ะ....
....เราถามเขาตรงๆเลย คิดถึงกันมั้ย....เขาตอบคิดถึงสิคะ....ยังรักเค้าอยู่มั้ย?? /ยังรักอยู่ค่ะ...
....พอถามว่าทำไมดูเขาแปลกๆไป .../ เขาตอบว่า งานเยอะล่ะค่ะ ....
....แต่ก่อนโทรหาวันละหลายๆครั้ง อรุณสวัสดิ์ ทานข้าวยังคะ กับอะไร เลิกงานยัง ถึงบ้านยัง รักเค้ามั้ย คิดถึงเค้ามั้ย....#ตอนนี้ไม่มีแล้วค่ะ....
....เลยคุยกันตรงๆ เขาก็ว่าเราเป็นคนดี จนน่าหมั่นไส้ ต่อว่าเรา ทำตัวเหมือนเด็ก งี้เง่า ...บอกว่าเขาก็ยังรักและคิดถึงกันเหมือนเดิมนี่แหละค่ะ...เค้าแค่เหนื่อยๆ งาน.....แต่การกระทำ และแววตาเขามันเปลี่ยนไปมากค่ะ....เราไม่มั่นใจเลย
....เราคิดถึงเค้าจัง คิดถึงตอนที่เป็นเพื่อนกัน มันดูอบอุ่น ถามทุกข์สุกดิบกัน อยู่เคียงข้างกันตลอดเวลา....มาวันนี้ เราเพิ่งเป็นแฟนกันแค่ 3 เดือนเองค่ะ.....มันเร็วไปมั้ย กับโปรโมชั่น...ที่กำลังจะหมด....สับสนๆ .... ท่าทางเหมือนจะไม่รอดค่ะ....คนที่เห็นน้ำตาเรา ตอนที่เราเลิกกับแฟน....แต่ตอนนี้เขาเป็นคนที่ทำให้เราร้องไห้...หนักมาก....นั่งซึมเพ้อไปทั้งวันเลยค่ะ....อยากจะหยุด....ถ้าหยุด คงเสียทั้งเพื่อนและแฟน....