สวัสดิ์ดีค่ะ เราขอเข้าเรื่องเลยละกันนะ
เรากะแฟนคบกันตั้งแต่เรียนม.ต้น รักๆ เลิกๆ กันมาโดยตลอด และทุกครั้งเราจะเป็นคนบอกเลิก เพราะเบื่อมั้ง เรานอกใจมั้ง ละล่าสุด สดๆ ร้อนๆ กลับมาคบกันอีกครั้ง ได้ประมาณ 2 ปี เราเริ่มรู้ตัวว่าเราไม่ได้รักแฟนแล้ว เพราะเค้าทำอะไรก็ผิดไปหมด เราพูดจาไม่ดี พูดจาทำร้ายจิตใจมาก ทำอะไรก็ดูน่าเบื่อ น่าลำคาญไปหมด จนเรารู้สึกว่าเออ เราต้องบอกเค้านะ ว่าเราไม่ได้รักเค้าแล้ว ละพอเราบอกเค้าแน่นอน เค้าต้องรับไม่ได้ เพราะเค้าคาดหวังการกลับมาคบในครั้งนี้มาก เราเป็นผู้หญิงคนเดียวของเค้า เค้าแทบไม่เคยคบใครนอกจากเราเลย เลิกกัน 3 4 ปีก็ยังรอ แต่เรามีเหตุผลนะที่ต้องยุติความสัมพันธ์นะ
คือ เรากะแฟนคบกัน เราจะไปนอนบ้านเค้าช่วง ศุกร์ เสาร์ แต่แฟนไม่เคยนอนบ้านเรานะ เพราะแม่หัวโบราณ คือนอนที่อื่นได้ แต่ห้ามพามานอนบ้านไรงี้ อะเวลาเราไปบ้านเค้า เราก็จะซื้อของกิน นู้น นี้นั้นไป ตลอด ซื้อให้กระทั่งหมาที่บ้าน บ้านเค้าอยู่กัน 3 คน มีแฟน แม่ ละก็หลานสาว เราก็ทำแบบนี้ตลอด เวลาไปเที่ยวไหน หรือซื้อเสื้อผ้า เราก็จะฝากแฟนเสมอ ฝากยันหลาน ไปไหนใกล้ไกล คือต้องมีของติดมือไปด้วยตลอด แต่ในขณะที่แฟนเราไม่เคยเลย จนเรามาเริ่มรู้สึกว่าเอ้ยยย เหนื่อยอะ ทำไมเค้าไม่เห็นนึกถึงเรากะที่บ้านมั้งเลยวะ คือคบกันมันต้องแบบ ทางเค้ามั้ง เรามั้ง ใช่ปะ ก็เลยพูดกะเค้าตรงๆ แรกๆ ก็เตือนอยู่ครั้ง สองครั้ง เราก็สงสารก็บอกงั้นให้เวลา อีกเดือนสองเดือน แต่บอกเลยว่า ถ้าไม่รู้สึกก็คือต้องยอมรับความจริงนะ แต่สุดท้ายก็ไม่ถึงเดือนหรอก แบบเริ่มฝืนความรู้สึกไปต่อไม่ไหว เค้าก็ร้องไห้ ขอโทษ ขอโอกาส เราก็พูดๆๆๆๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเราบ้าง เค้าก็แบบตั้งตัวไม่ติด รับไม่ได้ ในความรู้สึกเราคือมันมีแต่ความผูกพันธ์ นึกถึง เป็นห่วง แต่ไม่รักอะ เราไม่อยากฝืนเพราะสุดท้ายก็ต้องจบ อยู่ดี เลยเลือกที่จะจบแบบนี้ แบบที่ยังเป็นเพื่อนกันได้
ตั้งแต่คบกันเค้าซื้อเกงยีนส์มือสองให้เรา 1 ตัว ละก็แหนมย่างให้แม่เรา 4 ไม้ ละเรื่องกินอื่นๆ ก็เค้ามั้ง เรามั้ง มันมีช่วงที่เราจ่ายบ่อยๆ เราก็บอกต้องช่วยกันนะ เราไม่ไหว เค้าก็เออดีขึ้น หลังๆ เค้าก็จ่ายค่ากินให้มากกว่า ยกเว้นช่วงที่เค้าไม่มีจริงๆ เค้าเป็นเสาหลักของบ้านอะเงินเดือนหมื่นกว่าบาท ต้องให้แม่ ผ่อนมอไซค์ จ่ายค่า น้ำ ค่าไฟ เลยไม่ค่อยมีเงินใช้อะไรเยอะ นี้ก็คงเป็นเหตุผลนึงมั้ง ที่เค้าไม่ค่อยมีอะไรให้เรา
เราเป็นคนนิสัยแบบขวานผ่าซาก ตรงๆ แรงๆ จนเหมือนเค้ากลัวเรา สงสารเค้าที่ต้องมารองรับอารมณ์ร้ายๆ ของเราตลอด เราอารมณ์ร้อน ขี้หงุดหงิด ชอบโวยวาย เค้าก็บอกรับได้ทุกอย่าง เค้ารักเรามากนะ ดูจากการกระทำ ไม่เคยนอกใจเลยสักครั้ง มีให้แต่ความรัก ดูแลดีมาก ยอมเราทุกอย่าง เราเป็นไฟ เค้าเป็นน้ำแข็งขั้วโลก รับฟังเราทุกอย่าง จนเรามีความคิดว่าแบบเออเราไม่คู่ควรกะเค้าอยากให้เค้าเจอคนดีๆ เพราะเค้าดีแบบเรียบง่าย แต่เราก็ร้ายเกิ๊น คนรอบข้างเราสงสารเค้ากันทั้งนั้น แต่หลายๆ อย่างมันสะสมเล็กๆ น้อยๆ จนมันระเบิด จนไร้ความรู้สึก เคยคิดมาตลอดว่าคบกันถ้าเรารักกันซะอย่าง มันจะต้องผ่านทุกอย่างไปได้ เอาเข้าจริงๆ แค่รักอย่างเดียวทันไม่พอ แต่เราก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะต้องเปย์อะไรให้นะ แต่มันต้องมีบ้างอะเรา 2 คนอีกไม่กี่ปีก็จะ 30 ละเหมือนยังไม่เห็นอนาคตอะไรเลย เราจึงตัดสินใจ เดินออกมา เรามีแต่สงสาร แต่เราฝืนต่อไปไม่ได้จริงๆ บางทีเราก็คิดว่าเห็นแก่ตัวเกินไปรึเปล่านะ ใครมีความเห็นแนะนำเราได้นะ ขอบพระคุณที่ทนอ่านจนจบนะคะ ขอบคุณค่ะ
หมดรัก ก็ต้องจำใจจาก
เรากะแฟนคบกันตั้งแต่เรียนม.ต้น รักๆ เลิกๆ กันมาโดยตลอด และทุกครั้งเราจะเป็นคนบอกเลิก เพราะเบื่อมั้ง เรานอกใจมั้ง ละล่าสุด สดๆ ร้อนๆ กลับมาคบกันอีกครั้ง ได้ประมาณ 2 ปี เราเริ่มรู้ตัวว่าเราไม่ได้รักแฟนแล้ว เพราะเค้าทำอะไรก็ผิดไปหมด เราพูดจาไม่ดี พูดจาทำร้ายจิตใจมาก ทำอะไรก็ดูน่าเบื่อ น่าลำคาญไปหมด จนเรารู้สึกว่าเออ เราต้องบอกเค้านะ ว่าเราไม่ได้รักเค้าแล้ว ละพอเราบอกเค้าแน่นอน เค้าต้องรับไม่ได้ เพราะเค้าคาดหวังการกลับมาคบในครั้งนี้มาก เราเป็นผู้หญิงคนเดียวของเค้า เค้าแทบไม่เคยคบใครนอกจากเราเลย เลิกกัน 3 4 ปีก็ยังรอ แต่เรามีเหตุผลนะที่ต้องยุติความสัมพันธ์นะ
คือ เรากะแฟนคบกัน เราจะไปนอนบ้านเค้าช่วง ศุกร์ เสาร์ แต่แฟนไม่เคยนอนบ้านเรานะ เพราะแม่หัวโบราณ คือนอนที่อื่นได้ แต่ห้ามพามานอนบ้านไรงี้ อะเวลาเราไปบ้านเค้า เราก็จะซื้อของกิน นู้น นี้นั้นไป ตลอด ซื้อให้กระทั่งหมาที่บ้าน บ้านเค้าอยู่กัน 3 คน มีแฟน แม่ ละก็หลานสาว เราก็ทำแบบนี้ตลอด เวลาไปเที่ยวไหน หรือซื้อเสื้อผ้า เราก็จะฝากแฟนเสมอ ฝากยันหลาน ไปไหนใกล้ไกล คือต้องมีของติดมือไปด้วยตลอด แต่ในขณะที่แฟนเราไม่เคยเลย จนเรามาเริ่มรู้สึกว่าเอ้ยยย เหนื่อยอะ ทำไมเค้าไม่เห็นนึกถึงเรากะที่บ้านมั้งเลยวะ คือคบกันมันต้องแบบ ทางเค้ามั้ง เรามั้ง ใช่ปะ ก็เลยพูดกะเค้าตรงๆ แรกๆ ก็เตือนอยู่ครั้ง สองครั้ง เราก็สงสารก็บอกงั้นให้เวลา อีกเดือนสองเดือน แต่บอกเลยว่า ถ้าไม่รู้สึกก็คือต้องยอมรับความจริงนะ แต่สุดท้ายก็ไม่ถึงเดือนหรอก แบบเริ่มฝืนความรู้สึกไปต่อไม่ไหว เค้าก็ร้องไห้ ขอโทษ ขอโอกาส เราก็พูดๆๆๆๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเราบ้าง เค้าก็แบบตั้งตัวไม่ติด รับไม่ได้ ในความรู้สึกเราคือมันมีแต่ความผูกพันธ์ นึกถึง เป็นห่วง แต่ไม่รักอะ เราไม่อยากฝืนเพราะสุดท้ายก็ต้องจบ อยู่ดี เลยเลือกที่จะจบแบบนี้ แบบที่ยังเป็นเพื่อนกันได้
ตั้งแต่คบกันเค้าซื้อเกงยีนส์มือสองให้เรา 1 ตัว ละก็แหนมย่างให้แม่เรา 4 ไม้ ละเรื่องกินอื่นๆ ก็เค้ามั้ง เรามั้ง มันมีช่วงที่เราจ่ายบ่อยๆ เราก็บอกต้องช่วยกันนะ เราไม่ไหว เค้าก็เออดีขึ้น หลังๆ เค้าก็จ่ายค่ากินให้มากกว่า ยกเว้นช่วงที่เค้าไม่มีจริงๆ เค้าเป็นเสาหลักของบ้านอะเงินเดือนหมื่นกว่าบาท ต้องให้แม่ ผ่อนมอไซค์ จ่ายค่า น้ำ ค่าไฟ เลยไม่ค่อยมีเงินใช้อะไรเยอะ นี้ก็คงเป็นเหตุผลนึงมั้ง ที่เค้าไม่ค่อยมีอะไรให้เรา
เราเป็นคนนิสัยแบบขวานผ่าซาก ตรงๆ แรงๆ จนเหมือนเค้ากลัวเรา สงสารเค้าที่ต้องมารองรับอารมณ์ร้ายๆ ของเราตลอด เราอารมณ์ร้อน ขี้หงุดหงิด ชอบโวยวาย เค้าก็บอกรับได้ทุกอย่าง เค้ารักเรามากนะ ดูจากการกระทำ ไม่เคยนอกใจเลยสักครั้ง มีให้แต่ความรัก ดูแลดีมาก ยอมเราทุกอย่าง เราเป็นไฟ เค้าเป็นน้ำแข็งขั้วโลก รับฟังเราทุกอย่าง จนเรามีความคิดว่าแบบเออเราไม่คู่ควรกะเค้าอยากให้เค้าเจอคนดีๆ เพราะเค้าดีแบบเรียบง่าย แต่เราก็ร้ายเกิ๊น คนรอบข้างเราสงสารเค้ากันทั้งนั้น แต่หลายๆ อย่างมันสะสมเล็กๆ น้อยๆ จนมันระเบิด จนไร้ความรู้สึก เคยคิดมาตลอดว่าคบกันถ้าเรารักกันซะอย่าง มันจะต้องผ่านทุกอย่างไปได้ เอาเข้าจริงๆ แค่รักอย่างเดียวทันไม่พอ แต่เราก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะต้องเปย์อะไรให้นะ แต่มันต้องมีบ้างอะเรา 2 คนอีกไม่กี่ปีก็จะ 30 ละเหมือนยังไม่เห็นอนาคตอะไรเลย เราจึงตัดสินใจ เดินออกมา เรามีแต่สงสาร แต่เราฝืนต่อไปไม่ได้จริงๆ บางทีเราก็คิดว่าเห็นแก่ตัวเกินไปรึเปล่านะ ใครมีความเห็นแนะนำเราได้นะ ขอบพระคุณที่ทนอ่านจนจบนะคะ ขอบคุณค่ะ