สวัสดีค่ะ ตอนนี้หนูเรียนอยู่มหาวิทยาลัยกำลังจะขึ้นปี2 หนูมีอาการเข้าค่ายโรคซึมเศร้าตั้งแต่ประมาณม.4 และรู้สึกเป็นหนักขึ้นจากเมื่อก่อนที่มีเพื่อนฝูงสนุกสนานเฮฮากับเพื่อน ปัจจุบันไม่มีเพื่อนเกลียดการเข้าสังคมชอบอยู่คนเดียวทั้งในมหาวิทยาลัยหรือแม้แต่โลกโซเชียล เป้าหมายอย่างเดียวในชีวิตหนูคือการได้อยู่กับแม่ ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของหนูร้สึกไร้ความหมายหนูคิดแค่อยากเรียนดี ได้ทุนดีๆ เรียนให้จบเพื่อแม่เท่านั้น คิดแค่อยากทำงานหาเงินเพื่อให้แม่สบาย จนเคยคิดว่าถ้าวันนึงถ้าแม่ไม่อยู่อยากจะตายตามแม่ไปเพราะไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อไปทำไมอีก
     เคยพยายามคิดว่าก็ใช้ชีวิตอยู่กับคนรักแต่ก็กลัวอย่างบอกไม่ถูก ปัจจุบันหนูมีแฟนแต่หนูรู้สึกไม่ไว้ใจเขาหนูไม่กล้าจะเชื่อใจเขา อาจเพราะหนูไม่ค่อยคุยเราเลยยิ่งห่างเหิน แม้จะรักกันแต่ในหัวจะคิดเสมอว่ามันเป็นแค่เรื่องโกหกเพ้อฝัน ซักวันเขาก็ไปจากเรา ลองพยายามคิดว่าถ้าไม่งั้นก็อยู่กับเพื่อนแต่ก็ดันไม่มีเพื่อนและไม่กล้าคิดจะมี ทุกวันนี้หนูหนังเกี่ยวกับมิตรภาพแล้วกับมองว่ามันน่าขยะแขยงเพ้อเจ้อสิ้นดี แต่ลึกๆหนูก็ยังอยากมีเพื่อน
     หนูรู้สึกเครียดกับเรื่องนี้มากหนูหยุดคิดไม่ได้จริงๆ หนูควรจัดการยังไงกับชีวิตหนูดีคะ หนูไม่กล้าจะปรึกษาคนรู้จักเพราะรู้สึกสมเพชตัวเองหนูเกลียดความคิดของตัวเองแบบนี้หนูควรทำยังไงดีคะ?