เพื่อนทำเหมือนหนูไม่ใช่เพื่อน

สนิทกันมา2-3 ปี รู้จักกันตั้งแต่ ม.1 จนตอนนี้ขึ้น ม.4 อยู่ห้องเดียว บางทีหนูไม่เข้าใจทุกๆสิ่งทุกๆอย่างที่หนูทำให้เพื่อนและเพื่อนทำให้หนู หนูไปทำอะไรให้เขา ทำไมชอบตบหัวกันมันอาจจะเล่นๆขำพอเข้าใจแต่สิ่งที่หนูคิดว่าช่วงหลังมันมากเกินไป ตบไรเหตุผล อยู่ก็มาตบ บอกแค่ว่า หมั่นไส้  แต่ทุกครั้งหนูไม่เคยตอบโต้ตีกลับหรืออะไรเลยทำได้มากสุดก็แค่ยิ้มลูบหัว หลายครั้งที่หนูโดนตบหัวจนเกือบร้องไห้แต่ก้ทำไรไม่ได้ ได้แต่เดินหนีไม่ให้มันร้อง หนูไม่เคยทำใครแต่กลับเป็นคนที่โดนเองและแต่ละทีก็ไม่ใช่เบาๆ บางทีหนูก็รู้สึกว่าหนูมันก็แค่คนโง่ๆคนนึง ที่ใครทำไรก็ไม่เคยโต้กลับ แต่สุดท้ายแล้วความเหลืออด หนูโต้กลับไปครั้งนึง ตอนนั้นหนูรู้สึกผิดมากๆ แต่ก็แก้ตัวไปดพราะเก็บกด ขอโทษ .. วันนี้โดนตบหัวอีกแล้ว อยู่ก็มาตบ ทำไรไม่ได้นอกจากยิ้มแล้วก็ลูบหัว .. หนูอึดอัดมาก ตอนนี้หนูควรจะนอนน!! แต่ก็ไม่หลับ หนูน้อยใจเขาบอกหนูมีค่ามากๆกับเขา แต่การกระทำหนูเหมือนก็มีค่าแค่บางครั้ง.. เรื่องงานและเรื่องเงิน รู้ว่าเขาไม่มีหนูก็ช่วยเท่าที่ช่วยได้ แต่บางทีก็เหมือนเป็นธนาคารของเพื่อนไปแล้ว 200กว่าบาทตั้งแต่ ม.2 หนูยังไม่ได้คืน แต่คงไม่คิดจะคืน หนูชั่งมัน ค่าน้ำที่บาทว่าหารคนละครึ่ง 3 วันแรกก็ใช่อยู่  พอวันหลังบอกวันนี้ไม่มีเหรียญออกไปก่อนสรุปสุดท้ายหนูก็เป็นคนออกคนเดียวถึงทุกวันนี้ พอหนูไม่ซื้อน้ำก็จะถามว่าไม่ซื้อน้ำหรอ ไม่ เอาตังมาไปซื้อเองก็ได้ บนห้องทำเหมือนสนิทกับหนูแต่ก็ไม่ ไม่สนใจใยดีเลย คุยกับเพื่อนอีกคน น้อยใจจนเกือบร้องไห้กลางห้องเรียน พอเจอเพื่อนแต่ก็ยังอยู่ห้องเดียวกัน ให้หนูสลับที่ และสิ่งที่เกิดก็เหมือนเดิม ไม่สนใจหันไปคุยกับเพื่อนอีกคน และหนูก็นั่งอยู่ของหนูคนเดียว ถึงมาคุยก็มีแต่เรื่องของนาง หาที่แทรกไม่ได้เลย หนูพยายามเป็นเพื่อนที่ดี ช่วยทำงาน ช่วยเก็บงานให้ ไม่เคยเรียกร้องอะไรเพราะทำไม่ได้ พอหนูไม่ตามใจนาง นางก็ชอบบอกว่า หนูไม่รัก หนูไม่สนใจ แต่จะให้ทิ้งหนูก็ทิ้งเพื่อนคนนี้ไม่ได้ บางทีหนูคิดว่า หนูอยู่คนเดียวแบบนี้ดีแล้ว อยู่กับตัวเอง แต่ใจก็ยังรู้สึก มันน่าหงุดหงิดมากจริงๆ หนูไม่ได้โง่นะ หนูก็มีความรู้สึก เจ็บเป็น น้อยใจเป็น เหมือนคนทั่วไปนะ

ขอบคุณที่อ่านนะคะ