ปัญหา ระหว่าง แม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยง

มีใครพอจะช่วยดิฉันแก้ปัญหาได้บ้างหรือตอบได้บ้างคะ  คือตอนนี้ดิฉันโดนสามีต่อว่าค่ะ ว่าดิฉันทำตัวห่างเหินกับลูกไม่เหมือนเมื่อก่อน  เริ่ม..ดิฉันเอาลูกติดสามีมาลี้ยงมาอยู่ด้วยกันตั้งแต่อายุ 9 ขวบเอามาเรียน ตอนขึ้น ป.3 (แต่อยู่กินกับสามีตั้งแต่เค้าประมาณ 2 ขวบกว่า) ตอนนี้อยู่ ม.1 แล้วค่ะ ก่อนหน้านี้เสื้อผ้ากางในถุงเท้าดิฉันจะซักจะรีดให้เค้าตลอด จนจะเข้า ม.1 เริ่มให้ซักเองรีดเอง แต่ต้องคอยบอกเค้าตลอดว่าซักผ้าได้แล้วนะ รีดผ้านะ สระผมนะ ตัดเล็บนะ ไม่บอกก็ไม่ทำ กินข้าวก็ไม่ล้างจาน อันนี้ทางเจ้านายสามีบอกมาค่ะเพราะศุกร์-เสาร์เค้าจะไปนอนที่บ้านเจ้านายพ่อเค้า ว่าเวลากินข้าวกินอะไร กินเสร็จก็ไปวางไว้ ทั้งที่คอยบอกสอนเค้าตลอดนะคะว่าเราเป็นใคร เราไม่ใช่ลูกไม่ใช่หลานเค้าถึงเค้า(เจ้านายพ่อ)จะรักเราแต่เราก็อย่าไปทำตัวเสมอท่าน คือจะบอกให้เค้าเจียมตัวอะไรเป็นอะไรไม่ใช่บอกให้มีปมด้อยนะคะ เหมือนกับว่าเค้าต้องให้ป้อนข้อมูลอยู่ตลอดเวลาว่าต้องทำอะไรบ้าง แต่กับเรื่องที่ไร้สาระกับเรื่องที่เราคิดไม่ถึงกลับไม่ต้องได้บอก ปัญหาเริ่มเกิดตั้งแต่ ป.6 กลางๆเทอม มีผู้หวังดีมาบอกว่าลูกสาวเล่นโทรศัพท์ขนาดหนัก ก็เลยลองเช็คโทรศัพท์เค้าดู ก็เจอเค้าทั้งสั่งของออนไลน์ โน้นนี่นั่น พอเจอก็พ่อเค้าก็อบรมสั่งสอนจากนั้นก็ปล่อยไปนานเลยคิดว่าเค้าคงจะเชื่อฟังพ่อแม่จนกระทั่ง..เจ้านายสามีบอกว่าเงินหาย(ปกติเลิกเรียนแล้วเค้าจะไปเลี้ยงลูกให้เจ้านายพ่อ เค้าก็จะได้ตังค์พิเศษ)ตอนแรกถามบอกไม่ได้เอา แต่ถามอีกยอมรับเพราะบอกเค้าว่ามีวงจรปิด ก็เลยเช็คโรศัพท์อีกรอบ เจอหนักกว่าเดิมทั้งเรื่องผู้ชายขอคนโน้นคนนี้เป็นแฟนซึ่งมีหลายคนมาก(เพิ่งอายุ13ปีเองค่ะ) สั่งของ เยอะแยะสารพัดโพสต์ด่าเพื่อน  ยิ้ม สัส คือเวลาอยู่กับเราพูดเพราะมากบอกอะไรก็ ค่ะ จ่ะ ตลอด(จนใครๆก็บอกลูกสาวนิสัยดีเชื่อฟังพ่อแม่เป็นเด็กเรียบร้อย) ก็อบรมกันอีกรอบ บอกทุกอย่างเรื่องใหนดีไม่ดีก็รับปากจะไม่ทำอีก ก็เลยยึดโทรศัพท์ไม่ให้ใช้ แต่ผ่านไปไม่กี่วันก็เป็นเหมือนเดิมเรื่องผู้ชายค่ะ ไปยืมโทรศัพท์คนอื่นโพสต์ ดิฉันเห็นเพราะโทรศัพท์เค้าอยู่กับดิฉัน จะเห็นตลอดเวลาเค้าโพสต์ เล่นไลน์กลุ่ม ก็เลยคุยกับเค้าว่ายังไม่เลิกอีกเหรอเรื่องผุ้ชายหรือจะต้องให้บอกพ่อ เค้าบอกไม่ต้อง แต่ต่อมาเค้าก็ยังทำอีก ดิฉันก็เลยคิดว่า สิ่งที่เราพร่ำบอกพร่ำสอนเค้าเนี่ยมันไม่ได้ทำให้เค้ารู้สึกสำนึกผิดชอบชั่วดีบ้างเลยหรือทำได้แค่รับปาก บอกตามตรงนะคะคนเป็นแม่เลี้ยงจะพูดจะทำอะไรมากมายมันก็ไม่ได้ คนอื่นเค้าจะมองไม่ดีเดี๋ยวหาว่ารังแกลูกเลี้ยง ดิฉันก็ให้พ่อเค้าบอกลูก เค้านะ เค้าบอกเค้าไม่อยากพูดเดี๋ยวจะคุมอารมณ์ไม่อยู่กลัวจะพลั้งมือไปทำร้ายลูก พ่อเค้าจะบอกให้ดิฉันพูด พอดิฉันพูดหรือบอกก็หาว่าพูดกระโชกโฮกฮาก อาจจะด้วยเพราะดิฉันพูดเสียงดังและพูดแรงแต่ไม่ได้หยาบคายนะคะ ก็เลยบอกสามีว่า"ถ้าฉันพูดไม่ดีหรือพูดไม่เพราะทำไมเธอถึงไม่พูดเอง" สามีก็โกรธอีกเวรกรรม หรือว่าเด็กจะมีปัญหากับตัวดิฉัน ที่ผ่านมายอมรับค่ะว่าอาจมีดุด่าว่ากล่าวตักเตือน แต่ที่ทำก็เพื่อตัวเค้าทั้งนั้นคงไม่มีพ่อแม่คนใหนที่อยากเห็นลูกโดนคนอื่นตำหนิทั้งต่อหน้าและลับหลัง ก็อยากบอกสอนให้เค้าเป็นคนดีของสังคม แต่เค้าคงไม่เข้าใจคิดว่าดิฉันไปเจ้ากี้เจ้าการมากเกินไป เพราะเค้าไปบอกกับคนอื่นว่า เค้าไม่ใช่เด็กเค้าเป็นวัยรุ่นแล้วไม่ต้องมีใครมาบอกอะไรเค้า ดิฉันได้ยินก็คิดสิคะ หรือเราจะเป็นคนสร้างปัญหาให้เค้า ทุกวันนี้ดิฉันก็เลยเฉยๆ อยากทำอะไรก็แล้วแต่เธอแล้วกัน นี่แหละสามีก็เลยต่อว่าดิฉันว่าทำตัวห่างเหิน ถ้าเป็นคุณๆจะทำอย่างไรคะ หรือดิฉันคงต้องยอมถอยเพื่ออนาคตที่ดีของเด็ก ไม่ใช่นางเอกนะคะแต่คิดแบบนั้นจริงๆ  ถ้าเค้าไม่ยอมรับมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะอยู่ต่อ    ขอบคุณค่ะที่ทนอ่านจนจบ