สัมปทานหัวใจ (กึ่งรีวิว) : หัวใจ กับ ปัญหารอบทิศ

ทำไมชีวิตมันถึงได้ยากขนาดนี้กันนะ นับแต่วันที่พ่อที่น้องตายจาก เธอโดนจับไปเกาะถ้ำ สิ่งเดียวที่ทำให้พอมีกำลังใจต่อสู้อยู่บ้าง คือ ผู้ชายแสนดีคนหนึ่ง คนที่แม้เจอไม่นานแต่เขาก็แสดงตัวว่าเป็นคนที่ใช่ เขาดูแลเธอและลูก เขารักเธอและลูก เขาพร้อมที่จะช่วยเหลือเธอทุกอย่างทุกประการและรักษาเกียรติของเธอไว้เป็นอย่างดี นี่เป็นสิ่งที่ชั่วชีวิตการแต่งงานที่ผ่านมาเธอไม่ได้เคยได้รับ รัตตวัลย์รู้ดีว่าเมื่อขึ้นฝั่ง อันตราย และ ความลำบากใจหลากหลายจะรออยู่ แต่ใครจะคิดว่ามันจะหนักหนาและสาหัสขนาดนี้

ปารเมศ ผู้ชายคนนี้ไม่นึกถึงอะไรเลยนอกจากตัวเอง ไม่มีซักครั้งที่เขาจะคิดดีกับเธอด้วยใจจริง เขาคิดที่จะเคลมเธอเพื่อหวังเงิน และ เมื่อเคลมไม่ได้ก็คิดจะห่าตามแผนเดิม ศรัทธาสิ้นไปนานแล้วกลายเป็นความว่างเปล่า และ สุดท้ายคือความขยะแขยง นี่ยังไม่นับเมียน้อยอย่างทักษิณา ผู้หญิงนิสัยหยาบ ที่ทำให้เธอต้องฝืนตัวเองลุกขึ้นแข็งกร้าวต่อศัตรูและภยันตรายรอบด้าน ความจำเป็นทั้งผลักทั้งดัน ทั้งฉุดกระชากลากทึ้งให้เธอต้องทำเช่นนั้น ทั้งที่ไม่ใช่ตัวตน และ เมื่อมันไม่ใช่น้ำเนื้ออันสงบงามที่เป็นนิสัยอันแท้จริง แต่ละวันสำหรับรัตตวัลย์จึงผ่านไปอย่างลำบากยากเย็น

แม้แต่เขา .... ที่อารมณ์ขึ้นลงเหมือนเกลียวคลื่นในทะเล ก็ยังมีความไม่เข้าใจ เธอรู้ .... รู้ทั้งหมดนั่นแหละ ว่าเขาหวังดีกับเธอเพียงไร เขาทุ่มเทกับเธอมากแค่ไหน และ นึกรู้ด้วยว่าทำไมเขาถึงได้มีอารมณ์กับเธอนักหนาเมื่อเธออ้ำอึ้งเรื่องหย่า แต่สภาพของคนเป็นแม่ คนที่มีครอบครัวที่อยู่เบื้องหลัง ยากเหลือเกินที่จะให้คำตอบหนักแน่นลงไป และ ความเป็นห่วงถึงตัวของนาบุญเอง

เขาบอกเธอว่าเรื่องทุกอย่างกำลังจะคลี่คลาย และ ขอให้เขาเป็นคนจัดการ เธอ .... อยู่เฉย ๆ ได้แล้วหากเธอก็รู้ .... คำปลอบใจไม่มีทางเป็นจริง ปัญหาไม่จบไปง่าย ๆ มีแต่เธอเท่านั้นแล้วที่จะจบเรื่องนี้ แล้วทุกอย่างก็กลับแย่ลงไปอีก กับการตายของบุหรง กับการร้องไห้งอแงของมันปูเมื่อดูละครแล้วเห็นคนแสดงเป็นพ่อถือกระเป่าหิ้วออกจากบ้านไป คนมองโลกด้วยความเป็นจริงอย่างรัตตวัลย์ มองเห็นที่มาอย่างชัดเจน ทุกอย่าง .... อยู่ที่เธอแล้วตอนนี้ หากเธอไม่ action อะไรบางอย่าง เรื่อง .... ไม่มีทางจบลงได้

คำของคุณน้องยังก้องอยู่ในหัว .... คุณห่วงลุกคุณ น้องก็ห่วงพี่ชายน้อง โทรศัพท์ในมือสั่นระรัว มันปูบอกว่าเขาคนนั้นไลน์มา และ อีกไม่นานสัญญาณโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เมื่อเห็นเธอไม่สบายใจเขาก็แบบนี้ ถึงจะงอน ถึงจะไม่พอใจแค่ไหน ไม่เคยละเลยความเป็นอยู่ของเธอ ถ้าไม่ตามดูเองก็ยังต้องมีคนอื่นช่วยดู สายตาของหญิงสาวจับต้องที่หน้าเจอโทรศัพท์ เธอไม่รับสาย ดวงหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

ตื่นมา .... สิ่งที่จับต้องเป็นอย่างแรกคือโทรศัพท์ ใจเอ๋ยใจ ใครจะนึกว่านายหัวนาบุญจะเป็นได้ถึงเพียงนี้ เมื่อไม่เห็นสัญญาณตอบกลับใด ๆ ก็ได้แต่ถอนใจ หากเมื่อเปิดห้องส่วนตัวออกไปเจ้าตัวก็ต้องยิ้มค้าง ยิ่งคนที่สงวนนวลราวกับอยู่บนหอคอยงาช้างเสนอตัวจะป้อนข้าว ตาที่อ่อนเชื่อมก็โตเท่าไข่ห่านไปในทันใด ที่ว่าสำลักความสุข ... ไม่ได้ล้อเล่น จริงในจริง จริงยิ่งกว่าจริง อยู่ ๆ ก็ว่าง่าย ไม่แสนงอนเหมือนเคย ซึ่งเอาจริง ๆ ก็ง้อง่ายอยู่แล้ว แต่เที่ยวนี้ไม่ต้องอธิบายอะไรเลย แถมเนื้อตัวที่ชิดใกล้ ลาดไหล่ขาวนวล และ ผิวนุ่มลื่นใต้ฝ่ามือ เป็นความหวานชื่นในหัวใจที่คงหาอะไรเปรียบไม่ได้แล้ว เธอบอกว่าอะไรนะ ... จะอยู่ทั้งวัน เท่านี้เองโลกของนาบุญก็กลายเป็นสีชมพูหวานใส เมื่อคิดว่าคงได้หยอดคงได้อ้อนแบบนี้อยู่จนนาน ... ในบ้านตัวเองเสียด้วย