[ปัญหาความรัก] จะยอมวิ่งตามต่อไป หรืออยู่คนเดียวไปตลอดชีวิตดี ?

สวัสดีค่ะ วันนี้อยากจะรู้ความคิดเห็นจากคนไกลตัวบ้าง บางทีเราอยู่ใกล้เกินไปอาจจะมองอะไรไม่เห็น ขอแทนตัวเองว่า เอ้ นะคะ

ขออนุญาตยาวหน่อยนะคะ

ตั้งแต่สมัยมัธยมต้น เอ้มีเพื่อนคนนึงที่อยู่ห้องเดียวกัน เรียนด้วยกันทุกวันเจอกันแม้กระทั่งเสาร์อาทิตย์เรียนพิเศษก็เจอกัน แต่เราไม่เคยคุยกันเลยค่ะ เราสองคนทำตัวเหมือนเป็นเพื่อนกันปกติที่ไม่สนิท แต่ถ้าจะทักตอนทำงานอะไรแบบนั้นได้ แต่เล่นๆกันเกินกว่านั้นนี่ไม่เคย

มันเหมือนกับว่าเราต่างแอบชอบกันและกัน แต่ไม่มีใครกล้าเริ่มก่อน เราปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างนั้น แอบมองกัน สบตากัน แอบเดินตามกันบ้าง มันเป็นเหมือนความรู้สึกลับๆที่ไม่มีใครรู้นอกจากเรา มีความสุข และเราก็พอใจแบบนั้นทั้งสองคน จนจบมอหกก็จากกันไป ก็ยังไม่เคยได้คุยกันเลย มีเพียงการกระทำทุกๆอย่าง และความทรงจำ แต่มันก็ทำให้ผูกพันมากเหมือนกัน เพราะเราใช้ใจคุยกันมาตลอด เพิ่งเข้าใจว่าใจสื่อใจก็ตอนนั้น

พอจบมอหกก็ต่างแยกย้ายไปเรียนต่อ เอ้ไม่ได้เป็นเพื่อนเขาในเฟสค่ะ แต่เราก็ยังแอบส่องเฟสกัน 555 เหมือนโพสต์สเตตัสสื่อถึงกัน คนอื่นก็ยังไม่รู้เหมือนเดิม เอ้สัญญากับเขาว่า ขอให้เรียนจบเราสองมาเจอกันอีกได้มั้ย ขอเวลาห้าปีอยากให้เราเรียนก่อน(เอ้เรียนห้าปีค่ะ) อย่าเพิ่งมีใครน่ะ เอ้จะรักเขาคนเดียว...นั่นคือคำสัญญาที่ให้ไว้ โดยที่เขาไม่ตอบรับหรือปฏิเสธใดๆเลย

ด้วยกาลเวลา ด้วยการอยู่ไกลกัน และด้วยการไม่ได้คุยกันแบบซึ่งๆหน้า มันทำให้ทั้งเอ้และเขาต่างก็คิดว่ามันจะไม่รอดมั้ย เขาพูดตลอดว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่เขาก็รักเอ้มากน่ะ เขาแค่ไม่เชื่อว่ามันจะไปกันได้ แต่เอ้ดึงดัน ไม่อยากเสียเขาไป เอ้ให้ความมั่นใจเขามาตลอด ให้กำลังใจเขา ไม่ยอมปล่อยมือเขาเลย เอ้บอกเขาเสมอว่าให้สู้ไปด้วยกัน เชื่อว่าถ้ารักกันอะไรก็จะผ่านไปได้ทั้งนั้น อดทนหน่อยน่ะ

แต่เขาก็ยังไม่เชื่ออยู่ดีค่ะ เขาเป็นคนที่เชื่อมั่นในความคิดตัวเอง มั่นคง เปลี่ยนใจยาก ตอนนั้นเอ้เหนื่อยด้วย มันอารมณ์แบบ เราเอาความรักให้แล้วเขาไม่รับอ่ะ เหมือนเรารักเขาข้างเดียว เหมือนให้ฝ่ายเดียว เอ้วิ่งตามเขาตลอดเวลา แล้วเขาก็จะไม่หยุดหนีเลยใช่มั้ย ตอนนั้นยอมแพ้ ก็เลยคิดที่จะยุติแล้วเริ่มใหม่กับคนอื่นอาจจะดีกว่าจริงๆ มันอาจจะเป็นไปไม่ได้จริงๆก็ได้ ไม่ใช่เพราะอยากมีคนอื่น แต่เขาไม่เปิดใจ เขาไม่สู้ไปด้วยกัน

เอ้ลองคบกับคนที่คิดว่าน่าจะอยู่ด้วยกันได้ แต่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่คนมันก็จบลง ด้วยคำว่า เพราะเอ้ลืมเขาคนนั้นไม่ได้ มันผูกพัน มันยึดติด มันยังรอ แม้จะอยากเริ่มใหม่กับใครแค่ไหนแต่มันก็ยังรอ ...นั่นเป็นสิ่งที่เอ้สำนึกผิดมากๆ มี่ไม่น่าจะพาใครเข้ามาทำให้เสียใจเลย

ส่วนเขาเอง เขาก็ลองคบคนอื่นเหมือนกันค่ะ การโพสต์เฟสสื่อกันก็เลยน้อยลงไป แต่เขาก็คบอยู่หลายคน รักๆเลิกๆ จนไม่นานมานี้เราเพิ่งจะรู้ว่า เขาก็เป็นเหมือนเอ้ ที่ลืมกันไม่ได้ ไม่ว่าจะคบใครหรือพยายามยังไง เราก็จะมีกันอยู่ในใจตลอดเวลา มันตัดกันไม่ขาดจริงๆ

เราสองคนเลยเอาใหม่อีกครั้งช่วงประมาณเรียนมหาลัยปีสามลากยาวถึงปีสี่ เริ่มต้นกันใหม่ด้วยกันดีกว่ามั้ย ไม่มีใครละ จะรอกันก็ได้ เขายอมรอแล้ว แต่ไม่นานจากนั้นมันก็เกิดเรื่ิองขึ้นมาซะก่อน

อันนี้เป็นความผิดของเอ้เองค่ะ เอ้ยอมรับและสำนึกผิดอย่างถึงที่สุด ตอนนั้นเอ้สงสารเขา เพราะสังคมที่เขาอยู่เป็นสังคมออกแนวสังสรรค์ เขาก็จะมีเพื่อนเยอะ เพื่อนเขาก็จะมีแฟนมาอวดกัน สวยๆทั้งนั้น ด้วยตอนนั้นเอ้คิดว่า บางทีการปล่อยให้คนที่เรารักไปมีความสุขมันดีกว่ามั้ย เอ้เห็นเขาทุกข์มากกับการรอ ก็ยังมีนิดนึงที่เขายังปักใจว่ามันเป็นไปไม่ได้ กับความสัมพันธ์ของเรา ทุกข์ขนาดที่เขาเอ่ยปากว่า แม้เขาจะยอมรอแต่มันจะเจ็บน่ะ ยิ่งเรียนสูงขึ้นสังคมเรายิ่งต่างกัน นิสัยเราก็ไม่เหมือนกัน ที่สุดเอ้เลยก็ตัดสินใจ บอกว่าเอ้จะปล่อยเขาก็ได้ ให้เขาไปมีชีวิตใหม่ที่ดีๆน่ะ และเอ้ขอโทษที่ผิดสัญญา

แต่กลับกลายเป็นว่าเขาเข้าใจผิดว่าเอ้มีคนอื่นอีก ที่ยอมปล่อยเพราะมีคนอื่นจะลืมเขาแล้วใช่มั้ย เขาไม่เข้าใจคำที่เอ้บอกว่าอยากให้เขาไปเจอคนดีๆ เขาไม่เชื่อ แต่ตอนนั้นเอ้รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ มันอธิบายไม่ถูกค่ะ รักมากจนทนเห็นเขาร้องไห้เพราะเอ้อีกไม่ได้ ยอมเจ็บเองจะดีกว่า
แล้วเขาก็กลายเป็นคนทีใช้คำพูดรุนแรงมากๆ หน้าเฟสเขามีแต่คำพูดแรงๆ แนวเกลียดเลยก็ว่าได้ เกลียดคนเจ้าชู้ เกลียดคนโกหก ...นั่นเป็นเรื่องที่เอ้คิดว่า ไม่น่าบอกว่าปล่อยเลย แต่ถ้ารั้งเหมือนเดิมก็เจ็บกันไม่จบสิ้นสักที

พักใหญ่ผ่านไป เอ้ก็ติดตามเขาอยู่ว่าเขาจะเป็นยังไงบ้าง เขาก็ยังคบคนอื่นอีกนะคะ จริงจังกว่าเดิม แต่มันก็ยังไปไม่รอดอยู่ดี เอ้รู้ว่าเขาโดนบอกเลิกมาตลอด คราวนี้ไม่ใช่เขาที่ทิ้งคนอื่น แต่เป็นคนอื่นที่ทิ้งเขาแทน เอ้ไม่ทราบเหมือนว่าเพราะอะไร ก็เห็นเขาเพ้อๆบ้าง แต่สเตตัสทุกอย่างถึงคนเหล่านั้นไม่ใช่เอ้ แล้วจู่ๆเขาก็เงียบหายไปเลย

เขากลายเป็นคนปิดกั้นตัวเอง ไม่เชื่อในความรัก จริงๆเขาไม่เชื่อตั้งแต่แรกที่น่าจะรักเอ้แล้วค่ะ เขาไม่เชื่อว่านั่นคือความรัก แต่เอ้กลับสัมผัสได้มาตลอด ตั้งแต่สมัยมัธยมต้นนั้นแล้ว มันไม่ใช่รักแบบเด็กๆแล้ว ลากยาวนานจนเกือบสิบปี ก็ยังไม่ลืมกัน

ตอนนี้ปัจจุบัน ทั้งเอ้และเขาต่างก็ไม่มีใคร แต่เราไม่เชื่อใจกันแล้ว เอ้แน่ใจน่ะว่าเขายังรักเอ้ แต่เขาก็เจ็บมากๆ เขาสร้างกำแพงขึ้นปิดกั้นทุกๆคนออกจากโลกของเขา ปากร้าย และไม่สนใจอะไรทั้งนั้น นิสัยเขาเหมือนกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน และเอ้อยากขอโทษเขาและบอกว่าเสียใจ

ที่เอ้รู้สึกตอนนี้คือ เอ้จะไม่มีวันได้เขาคนเดิมกลับมา ไม่ว่าเขาจะรักเอ้อยู่แต่เขาจะไม่มีวันเปิดใจอีก คำพูดที่เขาจะให้จะมีแต่คำร้ายๆและความไม่เชื่อใจ ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นเราจะอยู่กันได้ยังไง เขาจะอยู่กับเอ้อย่างมีความสุขได้ยังไงถึงแม้ว่าจะกลับมาเจอกันอีกก็ตาม เอ้ก็คงจะต้องเป็นคนวิ่งตามเขาเหมือนเดิม เอาความรักไปยื่นให้เขาไม่เอาเหมือนเดิม มันเหนื่อยน่ะเอ้จะไหวไปตลอดมั้ย

เอ้รู้ว่าตอนนี้เขายังรักเอ้น่ะ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็เจ็บปวดมากๆเกินกว่าจะยอมเปิดใจ เขาเลือกที่จะเงียบไปเลย ทั้งๆที่เขาก็ยังไม่ลืมนั่นแหละ
ส่วนเอ้ตอนนี้อยากจะขอโทษเขา แต่มันไม่มีโอกาสนั้นแล้วค่ะ เขาเงียบมากๆ ยังร้องไห้ จากที่เคยวิ่งตามตอนนี้ยิ่งเหมือนยอมลดคุณค่าตัวเองลงเพราะอยากได้เขาคนเดิมกลับมา เอ้ยอมทุกๆอย่างเลย แต่ก็ไม่ทัน

เอ้ก็เลยลองมาอยู่เงียบๆแบบที่เขาอยู่บ้างอาจจะดีขึ้น ตัดขาดทุกอย่าง แล้วเอ้กลับรู้สึกว่า ถ้าเขาไม่กลับมาเอ้คงจะขออยู่คนเดียวได้มั้ย ไม่เอาใครอีกเลย ต้องเป็นเขาเท่านั้นเอ้จึงจะยอมมีชีวิตคู่ เพราะปกติเอ้โลกส่วนตัวสูงพอสมควรค่ะ ไม่รับใครขามา เคยมีแค่เขาเข้ามาได้คนเดียว

มีคนบอกเอ้ว่าให้เคลียร์ซ่ะ ที่ยังตัดกันไม่ขาดก็เพราะว่ามันจากกันด้วยความไม่เข้าใจ จบด้วยความไม่เข้าใจ และไม่อยากจบด้วยกันทั้งคู่
แต่เอ้เหนื่อยมากเลยค่ะ ถ้าเอ้ต้องพยายามอยู่ฝ่ายเดียวอีก ไม่มีทางแล้ว เหมือนทุกอย่างสูญเปล่าแล้ว

เอ้ควรจะทำยังไงดีคะ อยากรู้ความคิดเห็นคนอื่นว่าเป็นยังไง เอ้ไม่อยากเคลียร์้เพราะเขาไม่มีการตอบกลับใดๆ มันน่าเสียใจมากเลยค่ะที่เรายังรักกันอยู่แต่เจ็บกันเกินกว่าจะเดินหน้าต่อได้อีกแล้ว

ส่วนเอ้ยังสับสน บางทีคนเดียวมันสบายใจดีน่ะ ไม่ต้องมาคอยห่วงนั้นห่วงนี่ และเสียใจอะไรต่างๆนานา ทำไงได้ก็ไม่มีเขาแล้ว เพียงแต่บางครั้งมันก็มีความรู้สึกว่า อยากให้เขามาอยู่ตรงนี้ด้วยจังเลยเนอะ สู้ต่อดีมั้ย ตื้อดีมั้ย มันคงจะมีความสุขมากกว่าอยู่คนเดียวมากๆ จะยอมอยู่อย่างไม่สบายใจก็ได้ถ้ามันทำให้ได้เขามา วุ่นวายแค่ไหนเราก็คงยอม...

ที่เล่ามาทั้งหมดเอ้แค่อยากรู้ความเห็นคนอื่น ว่าเอ้ควรจะทำยังไงต่อไปดีคะ แต่เหมือนจะเป็นการระบายมากกว่า 555 ขอบคุณมากๆที่อ่านจนจบค่ะ