สวัสดีค่ะพี่ๆชาวพันทิป กระทู้นี้แค่อยากพูดปนระบายเฉยๆค่ะ หนูอายุ20ปี ตอนนี้เรียนมหาลัย ชีวิตรวมๆก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่หนูรู้สึกเหนื่อยและขี้เกียจ รู้ทั้งรู้แต่ก็เบื่อตัวเองที่เป็นแบบนี้ เหมือนคนขี้แพ้มากเลยค่ะ
หนูรู้สึกไม่มีความสุขทั้งๆที่ชีวิตก็ดูราบรื่นดี การเรียนก็กลางๆ หนูมักจะเซ็งและเบื่ออยู่บ่อยๆ เหมือนคนที่ไม่รู้ว่าตอนนี้เรากำลังทำอะไรอยู่ หนูไม่ชอบความวุ่นวาย แต่ก็เหงาเวลาอยู่คนเดียว รู้สึกสับสนวุ่นวายในตัวเอง
ความสัมพันธ์กับคนที่บ้านก็ไม่ได้แย่ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอบอุ่น เวลามีเรื่องอะไรไม่สบายใจ หนูไม่ค่อยพูดให้พ่อแม่ฟังเลยค่ะ เพราะหนูรู้สึกเซ็งทุกทีที่คุยกัน ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เพราะทุกครั้งที่เคยคุย พ่อแม่ไม่เคยทำให้หนูรู้สึกดีขึ้น
แต่เค้าก็พยายามให้กำลังใจหนูตลอดนะคะ พูดเสมอว่าสู้ๆนะลูก พ่อแม่ไม่มีอะไรให้นอกจากความรัก กำลังใจ สู้ต่อไป อะไรประมาณนี้ค่ะ มันควรจะต้องรู้สึกดีใช่มั้ยคะ แต่หนูไม่รู้สึกดีขึ้นเลย บางทีไม่อยากคุยด้วยเพราะไม่อยากให้อารมณ์หน่วงๆแบบนี้มันกลับมา บางทีก็คิดนะคะว่าเหมือนเราไม่สนิทกับคนในครอบครัว
หนูมักคิดกับตัวเองว่าเราเครียดเราเบื่ออะไร ทั้งที่ชีวิตมันก็ไม่ได้มีเรื่องให้เครียด คนอีกมากมายที่ชีวิตมีปัญหามากกว่าเรา แต่เค้าก็ยังดูมีพลังในการใช้ชีวิตมากกว่า ดูเราสิ ตอนนี้ไม่เห็นมีอะไรต้องรับผิดชอบเลย นอกจากเรียนหนังสือและวางแผนอนาคตตัวเอง สบายจะตาย
แต่ก็เครียดค่ะ หนูเครียดทุกครั้งเวลาคิดถึงอนาคต หนูมองอนาคตตัวเองไม่ออก ที่แย่กว่านั้นคือไม่รู้จะวางแผนยังไง ต้องเรียนอะไรต่อ ต้องเรียนอะไรเพิ่มถึงจะรู้สึกมั่นใจมั่นคง ตอนนี้หนูเรียนศิลปศาสตร์ ภาษาอังกฤษ ใครที่อ่านถึงถึงตรงนี้ อยากให้แนะนำหน่อยนะคะ ว่าควรต่อปริญญาโทอะไรดี พี่ๆอาจจะพูดในเชิง “ถ้าย้อนกลับไปได้ น่าจะเรียนคณะนี้ ต่อโทวิชานี้”
แล้วระหว่างนี้ ตอนปิดเทอมควรเรียนภาษาที่3เพิ่มดีไหมคะ หนูรู้สึกกลัวไม่มีงานทำ กลัวคนแข่งขันเยอะแล้วสู้เขาไม่ได้ ในวันที่ชีวิตไม่ราบรื่นจะทำยังไง หนูสับสนและเครียดมากๆเวลาที่นึกไม่ได้ว่าเอาไงต่อดีกับอนาคตข้างหน้า
เวลาพูดกับที่บ้านเรื่องนี้ พ่อกับแม่จะบอกเสมอว่าอย่าคิดมาก ตอนนี้ตั้งใจเรียนให้จบก็พอ เดี๋ยวชีวิตจะมีทางไปเองลูก อย่าเครียด มันฟังดูสบายใจใช่มั้ยคะ แต่หนูไม่รู้สึกดีเลยค่ะเวลาได้ยินคำตอบนี้ มันกลับทำให้เซ็ง
มาถึงตรงนี้หนูก็ไม่รู้ว่าทำไม หนูเซ็งอะไรชีวิตขนาดนั้น แต่ละวันมันไม่มีพลัง หนูอยากให้ตัวเองมีเป้าหมายกว่านี้ พี่ๆมีอะไรอยากแนะนำมั้ยคะ
มีหลายอย่างที่คิดว่าหนูควรทำคือ อ่านหนังสือให้มากกว่านี้ หมายถึงพวกหนังสือวรรณกรรม หนังสือพัฒนาตัวเอง หนังสือที่เปิดสมองเราให้นึกอะไรออก มีแรงบันดาลใจ ใครมีหนังสือเล่มไหนอยากแนะนำให้อ่าน รบกวนด้วยนะคะ
แล้วก็หนูควรไปทำกิจกรรมอะไรมั้ยคะ เช่นลองทำพาร์ทไทม์ ไปเข้าค่าย เรียนฝึกใช้โปรแกรมพื้นฐานให้คล่อง โปรแกรมอะไรดีคะที่ควรไปเรียนสุดๆ หรือทำอะไรดีที่พี่ๆคิดว่าอยากแนะนำให้คนอายุ20ลองทำ
ตอนนี้เหมือนคนนึกอะไรไม่ออกเลยค่ะ มันเซ็งๆ เป็นแบบนี้มานานแล้ว บางทีก็แว้บมาในหัวว่าชีวิตมันก็แบบนี้หรอ ต้องโตไปแล้วมีเรื่องให้คิดอีกกี่แสนเรื่อง ผู้ใหญ่เค้าอยู่กันไหวได้ยังไง
สุดท้ายแล้ว มีอะไรอยากบอกกับหนู บอกได้นะคะอยากฟังมากๆ คิดเสียว่าถ้าลูกมีปัญหาแบบนี้จะพูดว่าอะไร ถ้าน้องมีปัญหาแบบนี้จะพูดยังไง พูดมายาวมาก ขอบคุณล่วงหน้านะคะ อย่างน้อยก็รู้สึกดีที่ได้ระบาย
มีอะไรอยากแนะนำให้คนเซ็งชีวิตฟังมั้ยคะ
หนูรู้สึกไม่มีความสุขทั้งๆที่ชีวิตก็ดูราบรื่นดี การเรียนก็กลางๆ หนูมักจะเซ็งและเบื่ออยู่บ่อยๆ เหมือนคนที่ไม่รู้ว่าตอนนี้เรากำลังทำอะไรอยู่ หนูไม่ชอบความวุ่นวาย แต่ก็เหงาเวลาอยู่คนเดียว รู้สึกสับสนวุ่นวายในตัวเอง
ความสัมพันธ์กับคนที่บ้านก็ไม่ได้แย่ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอบอุ่น เวลามีเรื่องอะไรไม่สบายใจ หนูไม่ค่อยพูดให้พ่อแม่ฟังเลยค่ะ เพราะหนูรู้สึกเซ็งทุกทีที่คุยกัน ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เพราะทุกครั้งที่เคยคุย พ่อแม่ไม่เคยทำให้หนูรู้สึกดีขึ้น
แต่เค้าก็พยายามให้กำลังใจหนูตลอดนะคะ พูดเสมอว่าสู้ๆนะลูก พ่อแม่ไม่มีอะไรให้นอกจากความรัก กำลังใจ สู้ต่อไป อะไรประมาณนี้ค่ะ มันควรจะต้องรู้สึกดีใช่มั้ยคะ แต่หนูไม่รู้สึกดีขึ้นเลย บางทีไม่อยากคุยด้วยเพราะไม่อยากให้อารมณ์หน่วงๆแบบนี้มันกลับมา บางทีก็คิดนะคะว่าเหมือนเราไม่สนิทกับคนในครอบครัว
หนูมักคิดกับตัวเองว่าเราเครียดเราเบื่ออะไร ทั้งที่ชีวิตมันก็ไม่ได้มีเรื่องให้เครียด คนอีกมากมายที่ชีวิตมีปัญหามากกว่าเรา แต่เค้าก็ยังดูมีพลังในการใช้ชีวิตมากกว่า ดูเราสิ ตอนนี้ไม่เห็นมีอะไรต้องรับผิดชอบเลย นอกจากเรียนหนังสือและวางแผนอนาคตตัวเอง สบายจะตาย
แต่ก็เครียดค่ะ หนูเครียดทุกครั้งเวลาคิดถึงอนาคต หนูมองอนาคตตัวเองไม่ออก ที่แย่กว่านั้นคือไม่รู้จะวางแผนยังไง ต้องเรียนอะไรต่อ ต้องเรียนอะไรเพิ่มถึงจะรู้สึกมั่นใจมั่นคง ตอนนี้หนูเรียนศิลปศาสตร์ ภาษาอังกฤษ ใครที่อ่านถึงถึงตรงนี้ อยากให้แนะนำหน่อยนะคะ ว่าควรต่อปริญญาโทอะไรดี พี่ๆอาจจะพูดในเชิง “ถ้าย้อนกลับไปได้ น่าจะเรียนคณะนี้ ต่อโทวิชานี้”
แล้วระหว่างนี้ ตอนปิดเทอมควรเรียนภาษาที่3เพิ่มดีไหมคะ หนูรู้สึกกลัวไม่มีงานทำ กลัวคนแข่งขันเยอะแล้วสู้เขาไม่ได้ ในวันที่ชีวิตไม่ราบรื่นจะทำยังไง หนูสับสนและเครียดมากๆเวลาที่นึกไม่ได้ว่าเอาไงต่อดีกับอนาคตข้างหน้า
เวลาพูดกับที่บ้านเรื่องนี้ พ่อกับแม่จะบอกเสมอว่าอย่าคิดมาก ตอนนี้ตั้งใจเรียนให้จบก็พอ เดี๋ยวชีวิตจะมีทางไปเองลูก อย่าเครียด มันฟังดูสบายใจใช่มั้ยคะ แต่หนูไม่รู้สึกดีเลยค่ะเวลาได้ยินคำตอบนี้ มันกลับทำให้เซ็ง
มาถึงตรงนี้หนูก็ไม่รู้ว่าทำไม หนูเซ็งอะไรชีวิตขนาดนั้น แต่ละวันมันไม่มีพลัง หนูอยากให้ตัวเองมีเป้าหมายกว่านี้ พี่ๆมีอะไรอยากแนะนำมั้ยคะ
มีหลายอย่างที่คิดว่าหนูควรทำคือ อ่านหนังสือให้มากกว่านี้ หมายถึงพวกหนังสือวรรณกรรม หนังสือพัฒนาตัวเอง หนังสือที่เปิดสมองเราให้นึกอะไรออก มีแรงบันดาลใจ ใครมีหนังสือเล่มไหนอยากแนะนำให้อ่าน รบกวนด้วยนะคะ
แล้วก็หนูควรไปทำกิจกรรมอะไรมั้ยคะ เช่นลองทำพาร์ทไทม์ ไปเข้าค่าย เรียนฝึกใช้โปรแกรมพื้นฐานให้คล่อง โปรแกรมอะไรดีคะที่ควรไปเรียนสุดๆ หรือทำอะไรดีที่พี่ๆคิดว่าอยากแนะนำให้คนอายุ20ลองทำ
ตอนนี้เหมือนคนนึกอะไรไม่ออกเลยค่ะ มันเซ็งๆ เป็นแบบนี้มานานแล้ว บางทีก็แว้บมาในหัวว่าชีวิตมันก็แบบนี้หรอ ต้องโตไปแล้วมีเรื่องให้คิดอีกกี่แสนเรื่อง ผู้ใหญ่เค้าอยู่กันไหวได้ยังไง
สุดท้ายแล้ว มีอะไรอยากบอกกับหนู บอกได้นะคะอยากฟังมากๆ คิดเสียว่าถ้าลูกมีปัญหาแบบนี้จะพูดว่าอะไร ถ้าน้องมีปัญหาแบบนี้จะพูดยังไง พูดมายาวมาก ขอบคุณล่วงหน้านะคะ อย่างน้อยก็รู้สึกดีที่ได้ระบาย