การอยู่ตัวคนเดียว

เคยมั้ยครับ อยากมีใครซักคนไว้เล่าเรื่องราวต่างๆที่เราพบเจอมาแต่ละวัน ไม่จำเป็นต้องเป็นแฟนแต่เป็นเพื่อนก็ได้ แต่ชีวิตผมกลับไม่มีทั้งสองอย่าง จะไปเล่าให้พ่อแม่ฟังผมก็ไม่กล้าที่จะแชร์ให้พวกเค้ารู้ ชีวิตผมเหมือนอยู่ตัวคนเดียวเลย บางครั้งก็อยากร้องไห้ออกมาแล้วมีใครซักคนมาปลอบแล้วให้กำลังใจแล้วบอกผมว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไป ผมอายุ20ครับ ตอนนี้ทำงานไปและเรียนไป และจบแต่ม.3 กำลังเรียนปวช ชีวิตทำงานของผมก็ลำบากเป็นงานโรงกลึง เพราะเรียนน้อยจึงทำงานได้แค่แบบนี้ เพื่อนๆก็เคยมีน้ะ เเต่ผมไม่รู้ว่าพวกมันเห็นผมเป็นเพื่อนจริงๆมั้ย เพราะมันมักจะทักมาเฉพาะเวลาเงินเดือนใกล้ออก ผมเจอแต่เพื่อนเพื่อนกินดีๆนี่เอง ผมเลยตัดสินใจเลิกคบเพื่อน ส่วนแฟนคนล่าสุดก็ทิ้งผมไปหาแฟนเก่า บอกลืมคนเก่าไม่ได้ ทั้งๆที่คบกับผมมา1ปีได้ เพื่อนร่วมงานก็งั้น ในสังคมที่ทำงานก็เจอแต่คนอวกรวยทั้งๆที่ตัวเองจน แต่เรื่องเงินเรื่องงานผมก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร และหลังจากผ่านเหตุการณ์ต่างๆนาๆ ผมก็ตัดสินใจอยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอด ถึงจะอยากมีคนที่ไว้ใจได้จริงๆก็เถอะ แต่ผมก็ยังกลัว กลัวที่จะเจอคนไม่จริงใจ ตอนนี้ก็คิดแค่เรื่องเรียน เรื่องการใช้ชีวิตทำยังไงให้ชีวิตมันดีขึ้น เผื่อจะมีโอกาสได้ไปเจอสังคมใหม่ๆ เจอคนใหม่ๆ แต่เส้นทางของผม มันก็โดดเดียวซะจริง บางคนก็นอนร้องไห้ เพื่อนที่ช่วยบรรเทาความเหงาของผมก็มีแค่WEBTOON กับการนอนดูซีรีย์เกาหลีในวันที่ว่าง