สัมปทานหัวใจ (กึ่งรีวิว) : หัวใจ และ คำสารภาพ

รู้ไหมอะไรที่บ้าบอ เรื่องบ้าบอ คือ เรื่องที่ว่าเราหึงสามีคนอื่นไง นาบุญคงคิดเช่นนั้น เมื่อรักแล้วสุด .... นาบุญ ยิ่งประเสริฐ สงสัยมีอีกชื่อว่า นาบุญ สุดทุกทาง รู้ทั้งรู้ว่าคนชั่วคนนั้นสารเลวแค่ไหนก็ยังปล่อยให้เข้าไปกินข้าวในบ้าน พูดอะไรรู้ไหม ? ไม่รู้ .... เห็นแค่นายคนนั้นโน้มตัวมาใกล้ เออ แค่นั้นแหละ มันจี๊ด มันปรี๊ด แค่นั้นใจก็พังเป็นแถบแล้ว นี่เองจึงเป็นที่มาของความงอน ความกวน ความรวน ความเกเร ได้แต่นั่งมองโทรศัพท์ที่เขาโทรมาแล้วก็นิ่ง หรือ คุยแต่ก็รวน ก็เหวี่ยง เหวี่ยงขนาดที่บอกว่าเหตุผล .... ไม่มี ก็เป็นงี้แหละ หงุดหงิดไปขั้นสุด แต่ความห่วง ... ขั้นสุดก็ยังไม่หลบลี้หนีหายไปไหน

ในใจที่คิดและตัดสินใจว่าไม่อยากจะเห็นหน้า แต่ก็พาตัวเองมาแอบมาซุ่มมาติดตามทุกฝีก้าว ขนาดแดด ... ก็ยังไม่อยากให้โดน คำถามที่รัวใส่ลูกน้องมาเป็นชุด ยิ่งบอกความหมายว่า "คุณนาย" คงจองตำแหน่ง "นายหญิง" แห่งเกาะถ้ำค่อนข้างแน่นอนแล้ว ถึงจะพอรู้ ถึงจะเข้าใจ ถึงจะคิดได้ ว่าไอ้เรื่องสามีเขาอื่นมาอยู่ในบ้านมันก็เรื่องปกติ แต่ ..... แต่ หมอนั่นมันตัวอันตราย นี่ก็ข้อนึง แต่อีกข้อนึง คือ ความหวั่นระแวงที่ติดตัวมาจากความสัมพันธ์คราวก่อน หัวใจของเขาไม่ได้สั่นไหวเพราะเนตรนภาอีกแล้ว แต่ความเจ็บ ความหน่วง .... ยังสะกิดใจไม่รู้วาย ถึงจะพยายามใจเย็น พูดคุยกับตัวเอง ให้เหตุผลกับตัวเอง แต่ความไม่ชอบใจมันก็ยังมีอยู่มาก



ก็เพราะเจ็บนี่ไง ปาก ... ก็เลยเสีย ประชดประชัน จนอีกฝ่าย .... น้ำตาตก ซึ่งทางนั้นก็หวานเย็นตามสภาพ แล้วก็ตามนิสัย ถึงจะเป็นผู้หญิงที่ผู้ญิ้งผู้หญิง แต่ไม่ใช่คนพิรี้พิไร แล้วก็ตรงไปตรงมาไง ถามตรงแต่ดันได้คำตอบรวน เมื่อเห็นว่าพูดไม่รู้เรื่องก็ไม่ถามต่อ เดินกลั้นน้ำตาจากไปเงียบ ๆ แล้วอีกฝั่งทำไง ทนได้ไหม ก็เปล่านะแต่ก็ยังพูดเพราะมันเจ็บ อยากให้อีกฝ่ายเขารู้ว่าความเจ็บมันเป็นยังไงแต่พอเขาเจ็บขึ้นมาจริงก็รับไม่ได้ จนกระทั่งต้องให้ลูกน้องมาเคาะกระโหลกไปรอบนึง ถึงได้รู้ว่า ..... นอกจาก "คุณนาย" จะไล่คนที่ตัวเองเกลียดเข้ากระดูกดำออกจากบ้าน ยังตบเข้าให้อีกฉาดด้วย แค่นี้เองไอ้เรื่องที่รี ๆ ขวาง ๆ โอ้โห้ .... หายหมด

ทำไมไม่บอก ... นั่นแหละ เสียงสองสามสี่ห้าก็ลงประทับ สายตาก็อ่อนเชื่อมลงเรื่อย ๆ ยิ่งเมื่อเห็นคนตรงหน้าปาดน้ำตาแบบไร้มารยา โถ่ .... หัวใจ หลอมละลายกลายเป็นน้ำแล้วกระมัง แค่นั้นเอง .... ทุกความอดกลั้นจึงจบลงด้วยคำสารภาพ เขาไม่เคยใช้คำว่าหึงพร่ำเพรื่อ ไม่ใช้คำว่ารักพร่ำเพรื่อ ทั้งยังหักห้ามใจมาตลอดว่าจะไม่เอ่ยจนกว่าจะถึงเวลาอันสมควร แต่บัดนี้ .... มันเกินที่ใจจะอดทนแล้วจริง ๆ มันทั้งห่วงทั้งหวงจนกระทั่งทนไม่ไหว รอบตัวของคนตรงหน้ามีแต่สิ่งน่าหวั่นเกรง

รัตตวัลย์ สมควรจะได้รับคำ ๆ นี้ ผู้หญิงคนนี้อดทนมานาน พยายามยืนหยัดด้วยสองขาของตัวเอง ตั้งแต่วันนั้นที่เกาะจนกระทั่งถึงวันนี้บนฝั่ง มีวันไหนที่เธอยิ้มได้บ้าง แต่ถึงอย่างนั้น .... ความเป็นห่วงเป็นใย ปัญญาความคิดอ่านเป็นขั้นตอนและเฉียบคม อารมณ์ขำขัน รวมถึงความอ่อนหวานเยือกเย็นแบบผู้หญิงแท้ กลายเป็นน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจที่ด้านชาของเขาจนมันกลับมามีชีวิตอีกครั้ง



หากการรอคอย .... ก็ดูเหมือนจะขมขื่นขึ้นมาอีกแล้ว เมื่อเขาพูดถึงการฟ้องหย่า .... ทำไมเธอถึงละล้าละลัง ความใจร้อนและความสุดของอารมณ์ พัดพาความสัมพันธ์เข้าสู่จุดเปราะบางอีกครั้ง เขารอได้แต่มันต้องมีหวัง ... ทำไมถึงไม่ทำอะไรให้เด็ดขาดลงไปล่ะ เด็กน้อยคนนั้นไม่ใช่ปัญหา เธอควรรู้ว่าเขาเต็มใจ เรื่องราวจึงกลับไปอยู่จุดเดิมที่ยังคิดระแวง ... หรือ จะโดนเทอย่างที่แล้วมา อีกครั้งที่ความงอนระคนเสียใจและผิดหวังเข้าครอบงำ จึงกลายเป็นอีกครั้งที่รัตตวัลย์น้ำตาตก

เธอรู้ดีทีเดียว .... หย่าไม่ใช่เรื่องง่าย ข้อแรกคือเรื่องลูก ที่ไม่รู้เลยว่าระหว่างพ่อกับแม่เกิดอะไรขึ้น ข้อต่อมาการขึ้นศาลไม่ใช่เพียงความอื้อฉาวแต่การขุดค้นทุกอย่างย่อมเกิดขึ้น ท้ายที่สุดความยืดเยื้อยาวนานไม่รู้จะจบลงเมื่อไหร่ และ ระหว่างนั้นเธอจะตกเป็นเป้านิ่งอีกหรือไม่ ผู้ชายคนนั้นไม่คิดถึงอะไรเลยนอกจากตัวเอง แบบนี้แล้วจะให้ฟ้องหย่าเดี๋ยวนั้น คงไม่ใช่เรื่องที่จะตัดสินใจฉับลงไปตามเวลาที่เขาถาม ซึ่งมันก็ยากสำหรับคนที่ "ยัง" ไม่เป็นพ่อเป็นแม่คนจะมีความเข้าใจ