เราท้อง1เดือนกว่าๆ
เราได้ไปตรวจร่างกายเพื่อจะเข้าทำงาน หมอได้ฉายรังสี ตรวจอะไรเสร็จเรียบร้อย อีกวันนึงเวียนหัวเหมือนจะอ้วก เรยไปซื้อที่ตรวจครรภ์ปรากฏว่าตั้งครรภ์ ก่อนหน้านี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองท้องเคลียดมากนอนไม่หลับกินไม่ได้กลัวลูกจะเปนอะไร เช้าอีกวันเราได้ไปหาหมอเล่าให้หมอฟัง หมอบอกอายุครรภ์อ่อนๆฉายรังสีส่งผลกระทบอาจทำให้เด็กเกิดมาพิการได้ ด้วยความกลัวเเละเสียใจ หมอให้ทำการยุติการตั้งครรภ์ ทำมาเเร้วเเทนที่จะสบายใจ เเต่ไม่เรย ทุกวันนี้ชีวิตหดหู่ไปหมด กลัวบาปกรรม กลัวเวรกรรม. ที่เราได้ฆ่าชีวิตลูกตัวเอง เราไม่ได้ตั้งใจ ไม่คิดว่าเรื่องเเบบนี้จะมาเกิดขึ้นกับชีวิตเรา อยากย้อนเวลากลับไปเเก้ไขอดีต เเต่มันทำไม่ได้ ทุกวันนี้รู้สึกผิดกับตัวเองโทดตัวเองมาตลอด
เราทำอะไรลงไป ได้เเต่ภาวนาขอให้เค้าอโหสิกรรมให้ ถ้าเรามีบุญต่อกันอีกขอให้กับมาเกิดเปนลูกเราอีกครั้ง
ยุติการตั้งครรภ์
เราได้ไปตรวจร่างกายเพื่อจะเข้าทำงาน หมอได้ฉายรังสี ตรวจอะไรเสร็จเรียบร้อย อีกวันนึงเวียนหัวเหมือนจะอ้วก เรยไปซื้อที่ตรวจครรภ์ปรากฏว่าตั้งครรภ์ ก่อนหน้านี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองท้องเคลียดมากนอนไม่หลับกินไม่ได้กลัวลูกจะเปนอะไร เช้าอีกวันเราได้ไปหาหมอเล่าให้หมอฟัง หมอบอกอายุครรภ์อ่อนๆฉายรังสีส่งผลกระทบอาจทำให้เด็กเกิดมาพิการได้ ด้วยความกลัวเเละเสียใจ หมอให้ทำการยุติการตั้งครรภ์ ทำมาเเร้วเเทนที่จะสบายใจ เเต่ไม่เรย ทุกวันนี้ชีวิตหดหู่ไปหมด กลัวบาปกรรม กลัวเวรกรรม. ที่เราได้ฆ่าชีวิตลูกตัวเอง เราไม่ได้ตั้งใจ ไม่คิดว่าเรื่องเเบบนี้จะมาเกิดขึ้นกับชีวิตเรา อยากย้อนเวลากลับไปเเก้ไขอดีต เเต่มันทำไม่ได้ ทุกวันนี้รู้สึกผิดกับตัวเองโทดตัวเองมาตลอด
เราทำอะไรลงไป ได้เเต่ภาวนาขอให้เค้าอโหสิกรรมให้ ถ้าเรามีบุญต่อกันอีกขอให้กับมาเกิดเปนลูกเราอีกครั้ง