สัมปทานหัวใจ (กึ่งรีวิว) : หัวใจ และ ความ "สุด"

สถานการณ์ที่บีบเข้ามาหลาย ๆ ฝั่งทำให้รัตตวัลย์แทบจะล้มครืนลงไป โลกบังคับให้ต้องร้าย เธอจึงต้องทำอะไรที่ขัดกับนิสัยจริงของตัวเองหลายอย่าง การทำอะไรที่ฝืนเหนื่อยขนาดไหน คนที่เคยอยู่ในสภาพนั้นคงรู้ดี ส่วนเขา .... การกลับมาของคนเก่า และ ความทรงจำเก่า ๆ อาจไม่ได้มีความหมายกระไรหนักหนา เพราะรับความทรงจำใหม่ ๆ เข้ามาเต็มหัวใจแล้ว แต่มันก็ยังคงความแสบระคาย .... รอยเปื้อนบนผืนพรมความสัมพันธ์ นำพามาซึ่งอะไร ๆ ที่ไม่โสภากับความคิดนัก

หากในความเลวร้าย ทั้งคนตามฆ่า คดีรังนกที่ยังยืดเยื้อ น้องสาวของเพื่อนที่หายไปไหนไม่รู้จะชะตากรรม ก็มีสิ่งเล็ก ๆ ที่พอจะชื่นชูใจคนที่กำลังวิ่งวนเวียนหาทางออกจากปัญหา คือ ความรุดหน้าของความสัมพันธ์ที่บัดนี้ เจ้าตัวก็ชักจะลืม ๆ การห้ามใจไปบ้างตามเวลาที่ผ่านเลย และ ตามธาตุแท้ของคนที่ได้ชื่อว่าสามี รัตตวัลย์เพิ่งเข้าใจถ่องแท้ในตัวปารเมศก็วันนี้เอง เขาไม่แคร์ด้วยซ้ำว่าเธอจะเป็นยังไง ทุกครั้งที่พูดคือความทุกข์ร้อนของตัวเขา และ ยังพูดได้หน้าตาเฉยเกี่ยวกับผู้หญิงอีกคน ความเชื่อถือศรัทธามันหายไปก่อนหน้านี้นานแล้ว หากบัดนี้ความขยะแขยงได้เพิ่มขึ้นอีกเป็นเงาตามตัว จริง ๆ มันพังมานานมากแล้วแต่เธอก็ยังทน เธอที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างปราณีต งดงามในกรอบประเพณีกับลูกชายของเพื่อนสนิทของพ่อและแม่ ผู้ชายสำอางค์ทรงเสน่ห์กับเด็กสาวอ่อนต่อโลก แล้วบัดนี้เป็นยังไง .... น้ำตาที่ไหลนับไม่ถ้วนแล้วด้วยว่ากี่ครั้งกี่หนกัน

อาจเป็นเพราะแบบนั้น เพราะใจที่ยิ่งออกห่าง ยิ่งรังเกียจ แต่ก็ต้องอยู่ แต่ก็ต้องเห็นหน้า ยังต้องทำงานด้วยกัน ยังต้องล้วงความลับ และ ปิดบังความกลัวร่วมกับความหวั่นระแวง ทำให้การพูดคุยหยอกล้อกับนาบุญ แทบจะเป็นสิ่งเดียวในตอนนี้ที่พาเธอออกจากความเหนื่อยล้า และ อัปยศอดสูในวันนี้ ได้ต่อล้อต่อเถียงบ้าง งอน .... ให้เขาง้อบ้าง เหวี่ยง ... จนขำตัวเองบ้าง จนผ่านไปได้อีกวัน

ส่วนเขา .... ยิ่งเวลาผ่านไป ความเป็นห่วงก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นตามตัว เมื่อได้เห็นเธอในมาดนายหญิง ได้ต่อล้อต่อเถียงยั่วเย้า จนยิ้มค้างไปหลายครั้ง สายตารื่นรมณ์ที่จับใบหน้าเรียว ๆ ของคนที่ก้มหน้าก้มตาอ่านบัญชีนั้นอ่อนหวานเหลือแสน แสดงให้เห็นว่าอะไรที่อยู่ในใจก็ยิ่งเข้มข้นมากขึ้น เข้มข้นจนทำลืม ๆ ไปด้วยซ้ำว่าทางนั้นก็ยัง .... ยุ่ง ๆ อยู่กับใคร และ พร้อมที่จะเปิด war กับ "สามี" ของคนข้างตัวเสมอ

เขารักคนยาก แต่เมื่อรักแล้วก็สุดตัว เพราะนิสัยที่เป็นแบบนั้น ทุกอย่างที่เกี่ยวกับรัตตวัลย์ จึงได้สุดไปหมดทุกทาง เมื่อห่วงก็ห่วงที่สุด และ เมื่อห่วงที่สุดการดูแลจึงถึงขั้นสุด ลูกน้องที่ไว้ใจ เพื่อนที่ไว้ใจ ถูกส่งไปดูแลรอบกาย เดินตามกันเป็นขบวนไว้แทนตัว หากอย่างที่บอก ... เมื่อไปก็หมายถึงสุดทาง และ สุดเส้นทางนั้นก็คือตัวนายหัวเอง เส้นทางจากภูเก็ตไปหาดใหญ่ยาวเพียงไหน ใช้เวลานานเพียงใด สำหรับนาบุญ 6 ชั่วโมงก็เท่ากับครู่เดียว เตียงที่บ้านนุ่มแค่ไหน อุ่นแค่ไหน ก็ไม่เท่าที่นอนในรถพร้อมผ้าห่มที่ใครบางคนหยิบยื่นให้ ตกลงใจจะอยู่ให้เห็นหลังคาบ้าน มากกว่ากระวนกระวายอยู่ที่ห้องนอนใหญ่โตของตัวเอง

จึงไม่น่าแปลกใจ .... ว่าเมื่อหึง ก็ขั้นสุดเช่นเดียวกัน เวลาเพียงแค่เสี้ยววินาทีที่เห็นเขาคนนั้นอยู่กับรัตตวัลย์ ยังไม่ต้องรู้ว่าพูดอะไรกัน ยังไม่ต้องทำอะไรกัน ทั้ง ๆ ที่ก็รู้ว่าคนของตัวอยู่เต็มบ้าน ทั้ง ๆ ที่ก็น่าจะเดาได้ว่า "คุณนาย" ไม่น่าจะชอบใจนัก ก็ทำให้นายหัว .... หัวร้อนถึงขั้นล้มโต๊ะ ไม่ต้องกล่าวถึงเหตุผล ไม่พร้อมที่ฟังเสียงอะไรใด ๆ อาการปากไม่ตรงกับใจเริ่มทันที ถามว่าห่วงไหม ยังห่วงมาก ยังคิดช่วยและไต่ถาม แต่แววตาความน้อยใจ ความไม่พอใจ โถมลงในสีหน้าและแววตาจนสิ้น .... เรียกว่าเมื่อมีความรัก ..... ดูแล้วแทบจะกลายเป็นคนละคนกับนายหัวคนคูลแห่งเกาะถ้ำ