ขอสอบถามหน่อยครับ พอดีผมปฎิบัติธรรมอยู่ ผมอยากทราบว่าพระโสดาบัน ต้องผ่านญาณ 16 ครบ 1 รอบจริงๆหรือครับ ?
เพราะผมได้ขัดเกลาตัวเองมาระยะหนึ่งแล้ว พบว่า โลภะ ราคะ โทสะ โมหะ เบาบางลงอย่างมาก แต่ก็ยังมีนะครับ มันยังไม่หมด
ผมไม่ค่อยเสพกาม ผมเลือกที่จะครองโสด ไม่ใช่เพราะบังคับหรือฝืนตัวเองนะครับ แต่เพราะผมเบื่อหน่ายกามราคะ และผมเห็นร่างกายเป็นของไม่งาม ผมไม่อยากเอาตัวผมไปยุ่งเกี่ยวกับของไม่สะอาดครับ แต่ก็ ดูหนัง ฟังเพลง เล่นเกมบ้าง แต่ถ้าออกบวชก็ละตรงนี้ได้ครับ
ผมเป็นคนสันโดษ โลภน้อย ไม่หลงไหลหรืออยากได้อะไร ผมเอาเท่าที่ผมมี ไม่ทะยานอยากไขว่คว้าอะไร ก็แค่กินๆ นอนๆ ปฎิบัติธรรม ผมไม่เคยอยากได้อะไรเลย มันเลยทำให้ผมมีความสุขมากๆครับ
เรื่องโกรธ โมโห ผมไม่เคยโกรธใครจนระเบิดอารมณ์ออกมา แต่กระทบกระทั่งในใจน่ะมีครับ แต่ก็ไม่ได้มาก แค่รู้สึกว่า ทำไมเขาเป็นคนแบบนี้ ทำไมเขาต้องมาทำแย่ๆกับเราด้วย แต่ถามว่าโกรธไหม ก็ไม่นะครับ แต่มันจะกระทบกระทั่งในใจนิดนึง คือรู้สึกไม่ดีน่ะคับ
ผมเห็นว่า ขันธ์ 5 ของคนเรา รูปและนาม ไม่ใช่สิ่งเดียวกัน รูปเกิดจาก เนื้อเยื่อ กระดูก เอ็น หลอดเลือด ขน ผม หนัง ฟัน ประกอบกันเป็นตัวบุคคลขึ้นมา เราต่างหากที่ไปสมมุติว่านี่คือพ่อเรา นี่คือแม่เรา นี่คือหมา นี่คือแมว ทั้งๆที่จริงแล้ว รูปมันเป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตนตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เราแค่บัญญัติขึ้นมาเองเฉยๆ ว่าเป็นนั่นเป็นนี่
ผมศรัทธา เลื่อมใสใน พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ผมคิดว่าพระสงฆ์ทุกท่านนั้น ปฎิบัติดี มีของดีอยู่กับตัวทุกคน ผมเลยกราบไหว้นอบน้อมต่อทุกคน แม้จะมีเรื่องเสียๆหายๆ ในวงการพระสงฆ์ แต่ผมก็กราบไหว้หมดทุกคน เพราะผมถือว่าพวกท่านคือหลักฐานของการมีอยู่ของพระพุทธศาสนา
ผมไม่เชื่อเรื่องพิธีกรรม ไม่เชื่อพระเจ้า ผมเชื่อพระพุทธเจ้าอย่างเดียวครับ ผมเห็นว่าการถือศีล ไม่ใช่สิ่งที่ดีเท่าไหร่ แต่ศีลมันต้องฝังเข้าไปในใจ ไม่ใช่แค่เพียงถือเอาใว้แล้วจะหลุดพ้นได้ การทำตัวเองให้ดีมีศีลมีวัตรที่งดงาม เพื่อเรียกลาภ สรรเสริญ เป็นสิ่งที่ผิด ผมปฎิเสธแนวคิดแบบนี้ไม่มีอยู่ในใจเลย
ปัจจุบันผมมีศีล 5 เป็นปกติ แต่ผมมีอดีตที่แย่มากๆครับ
จากอารมณ์ของผมประมานนี้ ไม่ทราบว่า ผมพอที่จะปิดอบายภูมิให้ตัวเองได้หรือยังครับ ช่วยชี้แนะด้วยครับ
ผมถามพวกท่าน ผมไม่มีเจตนาจะอวดดี หรือโอ้อวดอะไรนะครับ คือผมเรียนรู้เองปฎิบัติเอง ไม่มีใครสอนครับ ผมคุยเรื่องนี้กับใครไม่ได้ เพราะเขาจะหาว่าผมบ้าน่ะครับ
การเป็นพระโสดาบัน ต้องบรรลุญาณ 16 จริงหรือครับ ?
เพราะผมได้ขัดเกลาตัวเองมาระยะหนึ่งแล้ว พบว่า โลภะ ราคะ โทสะ โมหะ เบาบางลงอย่างมาก แต่ก็ยังมีนะครับ มันยังไม่หมด
ผมไม่ค่อยเสพกาม ผมเลือกที่จะครองโสด ไม่ใช่เพราะบังคับหรือฝืนตัวเองนะครับ แต่เพราะผมเบื่อหน่ายกามราคะ และผมเห็นร่างกายเป็นของไม่งาม ผมไม่อยากเอาตัวผมไปยุ่งเกี่ยวกับของไม่สะอาดครับ แต่ก็ ดูหนัง ฟังเพลง เล่นเกมบ้าง แต่ถ้าออกบวชก็ละตรงนี้ได้ครับ
ผมเป็นคนสันโดษ โลภน้อย ไม่หลงไหลหรืออยากได้อะไร ผมเอาเท่าที่ผมมี ไม่ทะยานอยากไขว่คว้าอะไร ก็แค่กินๆ นอนๆ ปฎิบัติธรรม ผมไม่เคยอยากได้อะไรเลย มันเลยทำให้ผมมีความสุขมากๆครับ
เรื่องโกรธ โมโห ผมไม่เคยโกรธใครจนระเบิดอารมณ์ออกมา แต่กระทบกระทั่งในใจน่ะมีครับ แต่ก็ไม่ได้มาก แค่รู้สึกว่า ทำไมเขาเป็นคนแบบนี้ ทำไมเขาต้องมาทำแย่ๆกับเราด้วย แต่ถามว่าโกรธไหม ก็ไม่นะครับ แต่มันจะกระทบกระทั่งในใจนิดนึง คือรู้สึกไม่ดีน่ะคับ
ผมเห็นว่า ขันธ์ 5 ของคนเรา รูปและนาม ไม่ใช่สิ่งเดียวกัน รูปเกิดจาก เนื้อเยื่อ กระดูก เอ็น หลอดเลือด ขน ผม หนัง ฟัน ประกอบกันเป็นตัวบุคคลขึ้นมา เราต่างหากที่ไปสมมุติว่านี่คือพ่อเรา นี่คือแม่เรา นี่คือหมา นี่คือแมว ทั้งๆที่จริงแล้ว รูปมันเป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตนตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เราแค่บัญญัติขึ้นมาเองเฉยๆ ว่าเป็นนั่นเป็นนี่
ผมศรัทธา เลื่อมใสใน พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ผมคิดว่าพระสงฆ์ทุกท่านนั้น ปฎิบัติดี มีของดีอยู่กับตัวทุกคน ผมเลยกราบไหว้นอบน้อมต่อทุกคน แม้จะมีเรื่องเสียๆหายๆ ในวงการพระสงฆ์ แต่ผมก็กราบไหว้หมดทุกคน เพราะผมถือว่าพวกท่านคือหลักฐานของการมีอยู่ของพระพุทธศาสนา
ผมไม่เชื่อเรื่องพิธีกรรม ไม่เชื่อพระเจ้า ผมเชื่อพระพุทธเจ้าอย่างเดียวครับ ผมเห็นว่าการถือศีล ไม่ใช่สิ่งที่ดีเท่าไหร่ แต่ศีลมันต้องฝังเข้าไปในใจ ไม่ใช่แค่เพียงถือเอาใว้แล้วจะหลุดพ้นได้ การทำตัวเองให้ดีมีศีลมีวัตรที่งดงาม เพื่อเรียกลาภ สรรเสริญ เป็นสิ่งที่ผิด ผมปฎิเสธแนวคิดแบบนี้ไม่มีอยู่ในใจเลย
ปัจจุบันผมมีศีล 5 เป็นปกติ แต่ผมมีอดีตที่แย่มากๆครับ
จากอารมณ์ของผมประมานนี้ ไม่ทราบว่า ผมพอที่จะปิดอบายภูมิให้ตัวเองได้หรือยังครับ ช่วยชี้แนะด้วยครับ
ผมถามพวกท่าน ผมไม่มีเจตนาจะอวดดี หรือโอ้อวดอะไรนะครับ คือผมเรียนรู้เองปฎิบัติเอง ไม่มีใครสอนครับ ผมคุยเรื่องนี้กับใครไม่ได้ เพราะเขาจะหาว่าผมบ้าน่ะครับ