สวัสดีค่ะ ตอนนี้เรามีปัญหาที่ทำให้อึกอัดใจมากเกี่ยวกับทางบ้านที่อยากจะปรึกษาเพื่อนๆค่ะ
คือตอนนี้เรารู้สึกว่าเราไม่มีค่อยความสุขทุกๆครั้งที่กลับบ้านค่ะ (เราเรียนมหาลัยที่อยู่ต่างจังหวัดค่ะ)
ทุกครั้งที่เรากลับบ้าน เราจะรู้สึกว่าครอบครัวเราคุยกันน้อยลง ทุกคนสนใจแต่โทรศัพท์ของตัวเอง
ความสัมพันธ์ในครอบครัวเปลี่ยนไปมากจากเมื่อก่อน
เรารู้สึกว่าคนในบ้านเราไม่ค่อยพูดจารักษาความรู้สึกกัน มีแต่จะเอาชนะกันค่ะ ชอบพูดทำร้ายความรู้สึกกัน เวลามีปัญหาชอบใช้อารมณ์คุยกัน ทำให้คุยกันไม่รู้เรื่องและผิดใจกัน แล้วสุดท้ายเรื่องก็จบที่ต่างคนต่างอยู่ไม่ได้เคลียร์กันให้ปัญหามันจบจริงๆ
แล้วเราก็รู้สึกว่าบ้านเราไม่ค่อยบอกกันเมื่อมีปัญหาส่วนตัว เพราะบอกไปก็เหมือนจะมีปัยหาเพิ่มขึ้นมาอีก ทำให้แต่ละคนเก็บปัญหาส่วนตัวไว้ ซึ่งเราไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะไม่อยากให้คนอื่นๆรู้สึกแย่ หรือไม่อยากบอกเพราะกลัวมีปัญหาเพิ่ม
บางครั้งเราก็มีคำถามว่าคนในบ้านเราเค้ารักกันไหม ทำไมต้องทำร้ายความรู้สึกกัน แต่เราก็ไม่กล้าพูดหรือถามออกไป แต่เราก็รู้อยู่ลึกๆค่ะว่ารักกัน
เรารู้สึกว่าครอบครัวเราไม่รู้จักวิธีการแสดงควาามรักที่ดีอ่ะค่ะ เราไม่ค่อยกอด หอม หรือบอกรักกันเลยนอกจากจะเป็นวันสำคัญอะไรสสักอย่าง เช่นวันแม่ วันเกิด พอทำจริงๆก็รู้สึกเก้ๆกังๆ เขินๆ พ่อกับแม่เราก็ไม่ได้ดูรักกันมากมายค่ะ ดูเหมือนอยู่กันไปงั้นๆ แต่ก็ดูออกว่ายังเป็นห่วงและรักกันอยู่
เมื่อก่อนเราไม่ได้รู้สึกแย่อะไรกขนาดนี้ค่ะ ครอบครัวเรามีความสุขดีค่ะ ทานข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน ทำกิจกรรมร่วมกันบ่อยๆ ซึ่งงเราเคยคิดว่าครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่ไม่ได้มีปัญหา
แต่มาวันนี้เรารู้สึกเลยว่าครอบครัวเรากำลังมัปํญหา ซึ่งทำให้เราหนักใจและเครียดมากค่ะ คือมันมีผลกระทบกับจิตใจเรามาก เพราะเราอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น สามารถคุยและปรึกษากันได้แบบเปิดเผย พูดจาให้กำลังใจกันและแสดงความรักกันได้อย่างไม่รู้สึกแปลก
ทุกวันนี้เรารู้สึกเหงามาก เหมือนอยู่ตัวคนเดียว เวลาที่กลับบ้านมักจะมีปัญหาที่ทำให้เราร้องไห้บ่อยๆมาก ซึ่งมักจะเกิดจากการพูดจาที่ทำร้ายจิตใจกันของคนในครอบครัว(ไม่ใช่หยาบคายนะคะ แต่เหมือนกับพูดจาจิกกัดกัน) ทุกครั้งที่เรากลับบ้านเราจะรู้สึกได้ของรังสีด้านลบๆในบ้านค่ะ แม่กับพี่เราไม่ค่อยพูดกัน แต่ถ้าพูดกันเมื่อไหร่มักจะทะเลาะกันค่ะ แม่เราอารมณ์แปรปรวนบ่อยมากๆค่ะ เวลาดีก็ดีมาก แต่เวลาโมโหไม่อยากอยู่ใกล้เลยค่ะ ซึ่งเราพอเข้าใจอยู่ว่าเป็นเพราะท่านอาจจะอายุมากขึ้น และยังต้องทำงานหาเลี้ยงลูกๆอยู่ กลับบ้านไปน้องที่เมื่อก่อนเคยเล่นด้วยกันก็ไม่ค่อยอยู่บ้านเพราะติดเพื่อน และน้องก็เคยบอกว่าอยู่บ้านมีแต่ปัญหา น่าเบื่อ ถ้าน้องอยู่บ้านน้องก็ติดโทรศัพท์มากๆทุกครั้งที่เรากลับบ้านเราก็รู้สึกเหงามากๆ บางทีเหงากว่าอยู่หอคนเดียวอีก
การที่เราเจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อยๆทำให้เราไม่อยากจะกลับบ้านค่ะ เพราะมันส่งผลกระทบกับเรามากๆ ทำให้เราเศร้า เครียด ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร ทั้งๆที่ก่อนกลับบ้านเรามีความสุขดี ใช้ชีวิตแบบคนคิดบวก แต่ทุกครั้งที่กลับบ้านและกลับมามหาลัยเราก็จะรู้สึกแย่ไปพักใหญ่ๆเลยค่ะ กว่าจะกลับมาคิดบวกได้ก็นานมาก ซึ่งมันส่งผลเสียกับชีวิตเราทั้งด้านการเรียนและสุขภาพเลยค่ะ
เราคิดว่าปัญหาที่เกิดขึ้นในครอบครัวเรามันอาจเกิดจากหลายๆปัจจัย คือ
- Social Media ที่ทำให้คนสมัยนี้คุยกันน้อยลง และสนใจแต่เรื่องที่อยู่ในจอ ถึงแม้ว่าจะทำให้ง่ายต่อการติดต่อกันมากขึ้น แต่ก็ดูจะไม่ได้มีประโยชน์เท่าไหร่
- การย้ายบ้าน คือครอบครัวเราย้ายบ้านมาได้ประมาณ 2 ปี จากภาคจังหวัดหนึ่งทางภาคอีสานซึ่งมีความเจริญอยู่พอตัวมาอยู่ในจังหวัดทางภาคเหนือตอนกลางที่ไม่ค่อยเจริญเท่ากับจังหวัดเดิม ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวก ห้าง และสถานที่บันเทิงมากมายเท่ากับที่เดิม และก็มีเพื่อนบ้านที่แย่มากๆ คอยก่อกวนตลอดเวลา รวมกระทั้งทำร้ายข้าวของและด่าทอหยาบคาย เราเลยคิดว่านี่ก็เป็นสาเหตุหลักๆที่ทำให้ครอบครัวเราเปลี่ยนไป เพราะต้องปรับตัวหลายๆอย่าง จากที่เคยเที่ยวบ่อยๆ(เช่น การทานข้าวนอกบ้าน เดินห้าง) และไม่มีเพื่อนบ้านที่คุ้นเคยเหมือนเมื่อก่อน
- การอยู่ห่างกัน เรากับพ่อเราไม่ได้อยู่ที่บ้านค่ะ เราเรียนมหาลัยที่ต่างจังหวัด และพ่อเราต้องทำงานอระจำอยู่ที่ต่างจังหวัด ซึ่งจะได้กลับบ้านเฉพาะช่วงวัดหยุดยาว
- ความเครียด เนื่องจากบริษัทที่พ่อแม่เราต้องทำงานหาเงินเลี้ยงลูกสามคน และส่งเรียนให้จบ แต่ฐานะทางบ้านเราไม่ได้แย่ พอมีพอใช้ บ้านเรามีทุกอย่างที่ต้องการและจำเป็น แต่เนื่องด้วยแม่เราหันมาทำธุรกิจส่วนตัวเพราะบริษัทที่เคยทำล้มละลาย เลยทำให้บางครั้งมีขัดสนเล็กน้อยบ้าง แต่พ่อเราก็รับราชการ ซึ่งเงินเดือนพ่อก้เยอะพอสมควร แต่จากที่เราฟังแม่พุดมาเหมือนกับว่ามันก็ไม่พอดีอยู่ดี เหมือนกับว่ามีใช้แต่ไม่มีเก็บ
และคงมีอีกเยอะซึ่งเราอาจนึกไม่ออก
การที่เราอยู่มหาลัย เรามีเพื่อนสนิทแต่ก็ไม่ได้สนิทมากขนาดที่จะเล่าปัญหาทุกอย่างให้ฟังได้ และเราเพิ่งเลิกกับแฟนที่เคยรับฟังปัญหาเราและปลอบใจเราอยู่บ่อยได้สักพัก เราเลยไม่รู้จะขอคำปรึกษาและระบายกับใครดี เราเลยอยากขอคำปรึกษากับเพื่อนๆในนี้วาเราควรจะยังไงดี
ใจนึงเราก็อยากกลับบ้าน แต่เราก้ไม่อยากไปเจอเหตุการณ์ที่ทำให้เรารู้สึกแย่อีก แต่เราก็ยังรักครอบครัวเรานะคะ แต่มันเหมือนกับว่าการอยู่ห่างๆกันมันอาจดีกว่า แต่เราก็อยากมีครอบครัวที่อบอุ่นค่ะ หลายครั้งเราพยายามทำให้อะไรมันดีขึ้น แต่มันก็เหมือนจะไม่ค่อยได้ผลค่ะ
เพื่อนๆคนไหนมีประสบการณ์คล้ายๆกันมาแชร์กันได้นะคะ
และเพื่อนๆคนไหนสามารถให้คำแนะนำได้ว่าควรทำยังไงดี ขอบคุณไว้ล่วงหน้าเลยค่า
ทำยังไง เมื่อบ้านไม่ใช่บ้าน
คือตอนนี้เรารู้สึกว่าเราไม่มีค่อยความสุขทุกๆครั้งที่กลับบ้านค่ะ (เราเรียนมหาลัยที่อยู่ต่างจังหวัดค่ะ)
ทุกครั้งที่เรากลับบ้าน เราจะรู้สึกว่าครอบครัวเราคุยกันน้อยลง ทุกคนสนใจแต่โทรศัพท์ของตัวเอง
ความสัมพันธ์ในครอบครัวเปลี่ยนไปมากจากเมื่อก่อน
เรารู้สึกว่าคนในบ้านเราไม่ค่อยพูดจารักษาความรู้สึกกัน มีแต่จะเอาชนะกันค่ะ ชอบพูดทำร้ายความรู้สึกกัน เวลามีปัญหาชอบใช้อารมณ์คุยกัน ทำให้คุยกันไม่รู้เรื่องและผิดใจกัน แล้วสุดท้ายเรื่องก็จบที่ต่างคนต่างอยู่ไม่ได้เคลียร์กันให้ปัญหามันจบจริงๆ
แล้วเราก็รู้สึกว่าบ้านเราไม่ค่อยบอกกันเมื่อมีปัญหาส่วนตัว เพราะบอกไปก็เหมือนจะมีปัยหาเพิ่มขึ้นมาอีก ทำให้แต่ละคนเก็บปัญหาส่วนตัวไว้ ซึ่งเราไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะไม่อยากให้คนอื่นๆรู้สึกแย่ หรือไม่อยากบอกเพราะกลัวมีปัญหาเพิ่ม
บางครั้งเราก็มีคำถามว่าคนในบ้านเราเค้ารักกันไหม ทำไมต้องทำร้ายความรู้สึกกัน แต่เราก็ไม่กล้าพูดหรือถามออกไป แต่เราก็รู้อยู่ลึกๆค่ะว่ารักกัน
เรารู้สึกว่าครอบครัวเราไม่รู้จักวิธีการแสดงควาามรักที่ดีอ่ะค่ะ เราไม่ค่อยกอด หอม หรือบอกรักกันเลยนอกจากจะเป็นวันสำคัญอะไรสสักอย่าง เช่นวันแม่ วันเกิด พอทำจริงๆก็รู้สึกเก้ๆกังๆ เขินๆ พ่อกับแม่เราก็ไม่ได้ดูรักกันมากมายค่ะ ดูเหมือนอยู่กันไปงั้นๆ แต่ก็ดูออกว่ายังเป็นห่วงและรักกันอยู่
เมื่อก่อนเราไม่ได้รู้สึกแย่อะไรกขนาดนี้ค่ะ ครอบครัวเรามีความสุขดีค่ะ ทานข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน ทำกิจกรรมร่วมกันบ่อยๆ ซึ่งงเราเคยคิดว่าครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่ไม่ได้มีปัญหา
แต่มาวันนี้เรารู้สึกเลยว่าครอบครัวเรากำลังมัปํญหา ซึ่งทำให้เราหนักใจและเครียดมากค่ะ คือมันมีผลกระทบกับจิตใจเรามาก เพราะเราอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น สามารถคุยและปรึกษากันได้แบบเปิดเผย พูดจาให้กำลังใจกันและแสดงความรักกันได้อย่างไม่รู้สึกแปลก
ทุกวันนี้เรารู้สึกเหงามาก เหมือนอยู่ตัวคนเดียว เวลาที่กลับบ้านมักจะมีปัญหาที่ทำให้เราร้องไห้บ่อยๆมาก ซึ่งมักจะเกิดจากการพูดจาที่ทำร้ายจิตใจกันของคนในครอบครัว(ไม่ใช่หยาบคายนะคะ แต่เหมือนกับพูดจาจิกกัดกัน) ทุกครั้งที่เรากลับบ้านเราจะรู้สึกได้ของรังสีด้านลบๆในบ้านค่ะ แม่กับพี่เราไม่ค่อยพูดกัน แต่ถ้าพูดกันเมื่อไหร่มักจะทะเลาะกันค่ะ แม่เราอารมณ์แปรปรวนบ่อยมากๆค่ะ เวลาดีก็ดีมาก แต่เวลาโมโหไม่อยากอยู่ใกล้เลยค่ะ ซึ่งเราพอเข้าใจอยู่ว่าเป็นเพราะท่านอาจจะอายุมากขึ้น และยังต้องทำงานหาเลี้ยงลูกๆอยู่ กลับบ้านไปน้องที่เมื่อก่อนเคยเล่นด้วยกันก็ไม่ค่อยอยู่บ้านเพราะติดเพื่อน และน้องก็เคยบอกว่าอยู่บ้านมีแต่ปัญหา น่าเบื่อ ถ้าน้องอยู่บ้านน้องก็ติดโทรศัพท์มากๆทุกครั้งที่เรากลับบ้านเราก็รู้สึกเหงามากๆ บางทีเหงากว่าอยู่หอคนเดียวอีก
การที่เราเจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อยๆทำให้เราไม่อยากจะกลับบ้านค่ะ เพราะมันส่งผลกระทบกับเรามากๆ ทำให้เราเศร้า เครียด ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร ทั้งๆที่ก่อนกลับบ้านเรามีความสุขดี ใช้ชีวิตแบบคนคิดบวก แต่ทุกครั้งที่กลับบ้านและกลับมามหาลัยเราก็จะรู้สึกแย่ไปพักใหญ่ๆเลยค่ะ กว่าจะกลับมาคิดบวกได้ก็นานมาก ซึ่งมันส่งผลเสียกับชีวิตเราทั้งด้านการเรียนและสุขภาพเลยค่ะ
เราคิดว่าปัญหาที่เกิดขึ้นในครอบครัวเรามันอาจเกิดจากหลายๆปัจจัย คือ
- Social Media ที่ทำให้คนสมัยนี้คุยกันน้อยลง และสนใจแต่เรื่องที่อยู่ในจอ ถึงแม้ว่าจะทำให้ง่ายต่อการติดต่อกันมากขึ้น แต่ก็ดูจะไม่ได้มีประโยชน์เท่าไหร่
- การย้ายบ้าน คือครอบครัวเราย้ายบ้านมาได้ประมาณ 2 ปี จากภาคจังหวัดหนึ่งทางภาคอีสานซึ่งมีความเจริญอยู่พอตัวมาอยู่ในจังหวัดทางภาคเหนือตอนกลางที่ไม่ค่อยเจริญเท่ากับจังหวัดเดิม ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวก ห้าง และสถานที่บันเทิงมากมายเท่ากับที่เดิม และก็มีเพื่อนบ้านที่แย่มากๆ คอยก่อกวนตลอดเวลา รวมกระทั้งทำร้ายข้าวของและด่าทอหยาบคาย เราเลยคิดว่านี่ก็เป็นสาเหตุหลักๆที่ทำให้ครอบครัวเราเปลี่ยนไป เพราะต้องปรับตัวหลายๆอย่าง จากที่เคยเที่ยวบ่อยๆ(เช่น การทานข้าวนอกบ้าน เดินห้าง) และไม่มีเพื่อนบ้านที่คุ้นเคยเหมือนเมื่อก่อน
- การอยู่ห่างกัน เรากับพ่อเราไม่ได้อยู่ที่บ้านค่ะ เราเรียนมหาลัยที่ต่างจังหวัด และพ่อเราต้องทำงานอระจำอยู่ที่ต่างจังหวัด ซึ่งจะได้กลับบ้านเฉพาะช่วงวัดหยุดยาว
- ความเครียด เนื่องจากบริษัทที่พ่อแม่เราต้องทำงานหาเงินเลี้ยงลูกสามคน และส่งเรียนให้จบ แต่ฐานะทางบ้านเราไม่ได้แย่ พอมีพอใช้ บ้านเรามีทุกอย่างที่ต้องการและจำเป็น แต่เนื่องด้วยแม่เราหันมาทำธุรกิจส่วนตัวเพราะบริษัทที่เคยทำล้มละลาย เลยทำให้บางครั้งมีขัดสนเล็กน้อยบ้าง แต่พ่อเราก็รับราชการ ซึ่งเงินเดือนพ่อก้เยอะพอสมควร แต่จากที่เราฟังแม่พุดมาเหมือนกับว่ามันก็ไม่พอดีอยู่ดี เหมือนกับว่ามีใช้แต่ไม่มีเก็บ
และคงมีอีกเยอะซึ่งเราอาจนึกไม่ออก
การที่เราอยู่มหาลัย เรามีเพื่อนสนิทแต่ก็ไม่ได้สนิทมากขนาดที่จะเล่าปัญหาทุกอย่างให้ฟังได้ และเราเพิ่งเลิกกับแฟนที่เคยรับฟังปัญหาเราและปลอบใจเราอยู่บ่อยได้สักพัก เราเลยไม่รู้จะขอคำปรึกษาและระบายกับใครดี เราเลยอยากขอคำปรึกษากับเพื่อนๆในนี้วาเราควรจะยังไงดี
ใจนึงเราก็อยากกลับบ้าน แต่เราก้ไม่อยากไปเจอเหตุการณ์ที่ทำให้เรารู้สึกแย่อีก แต่เราก็ยังรักครอบครัวเรานะคะ แต่มันเหมือนกับว่าการอยู่ห่างๆกันมันอาจดีกว่า แต่เราก็อยากมีครอบครัวที่อบอุ่นค่ะ หลายครั้งเราพยายามทำให้อะไรมันดีขึ้น แต่มันก็เหมือนจะไม่ค่อยได้ผลค่ะ
เพื่อนๆคนไหนมีประสบการณ์คล้ายๆกันมาแชร์กันได้นะคะ
และเพื่อนๆคนไหนสามารถให้คำแนะนำได้ว่าควรทำยังไงดี ขอบคุณไว้ล่วงหน้าเลยค่า