23 กุมภาพันธ์ 05.30 น.
กรุงเทพมหานคร
ตื่นเช้ามาด้วยสายฝนที่อั้นมาแล้วหลายวัน ซึ่งเรามัวแต่พยากรณ์อากาศของญี่ปุ่น ลืมดูบ้านตัวเองซะอย่างนั้น จึงพยายามภาวนา และยื่นคำขาดต่อฟ้าดินว่า
“ข้าจะไปปักตะไคร้แล้วนะ!!จงหยุดเดี๋ยวนี้!!!”
ไม่ทันขาดคำ สายฝนก็กลัวอาถรรพ์ของเราเลยหยุดไปในเวลาประมาณ 8 นาฬิกา ออกไปสระไดร์ผมซะหน่อย พอไปถึงร้านก็ต้องรอช่างถูพื้นก่อน เราก็มองเวลาแล้วเวลาอีก
คือรีบ!! ผมเราเยอะ!! เดี๋ยวตกเครื่อง!!!
"ขื้อเลอข่ะ"
ช่างชาวพม่าเรียกเราให้นอนเตียงสระผม ทุกอย่างเหมือนจะดำเนินไปได้ด้วยดีซึ่งระหว่างที่สระผมจะขึ้นรอบที่ 2 ช่างก็ชโลมยาสระผมตามปกติ
"เดะมานะขะ"
แล้วช่างหายไป......
หายไปเข้าห้องน้ำ......
ละ..แล้ว แชมพูบนหัวหนูล่ะ!!!! มันไม่ใช่ครีมนวดนะช่าง!!! มันคันนนน!!!
หลังจากทำผมเสร็จ ก็รีบขึ้นรถแท็กซี่มาสนามบินดอนเมืองทันที กินข้าว โหลดกระเป๋า และก็ถึงเวลาขึ้นเครื่อง รอบนี้เป็นบุญตูดของเราค่ะที่ได้นั่งที่ Hot seat แบบยืดขาได้ คุณพระ!!! เยี่ยม!!
ถ้าข้าง ๆ เป็นผู้บ่าวญี่ปุ่นงานดี ๆ จะฟินไปอีก!!
ตอนเรานั่งเครื่องมาอากาศแปรปรวนบ่อยมากค่ะ กัปตันประกาศไม่ให้เข้าห้องน้ำ ให้รัดเข็มขัดอยู่บ่อยครั้ง และบางทีเครื่องสั่นเหมือนเรานั่งรถหวานเย็นตกหลุมดินลูกรัง ที่พีคสุดคือก่อนลง มีเด็กน้อยคนนึงร้องไห้โวยวายกริ๊ดอย่างต่อเนื่องถึงสามสิบนาทีว่าทำไมเครื่องไม่ลง...
หนู...หนูควรไปถามกัปตันนะลูกนะ..
เครื่องมาถึงก่อนเวลายี่สิบห้านาที เรารีบวิ่งไปที่ด่านตรวจคนเข้าเมือง(ตม.)ทันที วิ่งไปตามฝูงคนและตามป้ายเอาค่ะ แต่ไม่รู้ว่าเรารีบไปหรือเปล่า ตอนนั่งรถไฟมา terminal หลักนี่....
มีแต่คนญี่ปุ่น!! นี่ข้าพเจ้าเข้าผิดช่องป่ะเนี่ย!!!
สุดท้ายก็ได้ออกจากด้านมาประมาณสี่ทุ่ม ซึ่งถ้าต่อแถวช้ากว่านี้หน่อยจะมีทัวร์จีนลงพอดี รอดตัวไปอย่างหวุดหวิด ตอนเข้าด้านที่ต้องพบปะกับเจ้าหน้าที่ เราไม่โดนถามอะไรเลยค่ะ แต่พอมาถึงด่านกงศุลกากร เมื่อเจ้าหน้าที่รู้ว่าเรามาคนเดียวเท่านั้นแหละ...
ถามยับ!!! แต่ไม่ได้มีความกดดันใด ๆ ค่ะ เพราะเราบริสุทธิ์ใจที่จะมาเที่ยวจริง ๆ
ในที่สุดเจ้าหน้าที่ก็ผายมือเชิญให้เข้าประเทศอย่างเป็นทางการ เราแทบอยากจะเข้าเมืองไปนอนโรงแรม!!! แต่ไม่ทันแล้วค่ะ เพราะเราไม่ได้จองโรงแรมมาสำหรับคืนนี้ เลยต้องนอนสนามบินไปก่อนค่ะ....
[CR] บันทึกการเดินทาง : Mini Kansai ฉบับหญิงเดี่ยว..กราบ กรี๊ด กินบรรยากาศ
23 กุมภาพันธ์ 05.30 น.
กรุงเทพมหานคร
ตื่นเช้ามาด้วยสายฝนที่อั้นมาแล้วหลายวัน ซึ่งเรามัวแต่พยากรณ์อากาศของญี่ปุ่น ลืมดูบ้านตัวเองซะอย่างนั้น จึงพยายามภาวนา และยื่นคำขาดต่อฟ้าดินว่า
ไม่ทันขาดคำ สายฝนก็กลัวอาถรรพ์ของเราเลยหยุดไปในเวลาประมาณ 8 นาฬิกา ออกไปสระไดร์ผมซะหน่อย พอไปถึงร้านก็ต้องรอช่างถูพื้นก่อน เราก็มองเวลาแล้วเวลาอีก
"ขื้อเลอข่ะ"
ช่างชาวพม่าเรียกเราให้นอนเตียงสระผม ทุกอย่างเหมือนจะดำเนินไปได้ด้วยดีซึ่งระหว่างที่สระผมจะขึ้นรอบที่ 2 ช่างก็ชโลมยาสระผมตามปกติ
"เดะมานะขะ"
แล้วช่างหายไป......
หายไปเข้าห้องน้ำ......
ละ..แล้ว แชมพูบนหัวหนูล่ะ!!!! มันไม่ใช่ครีมนวดนะช่าง!!! มันคันนนน!!!
หลังจากทำผมเสร็จ ก็รีบขึ้นรถแท็กซี่มาสนามบินดอนเมืองทันที กินข้าว โหลดกระเป๋า และก็ถึงเวลาขึ้นเครื่อง รอบนี้เป็นบุญตูดของเราค่ะที่ได้นั่งที่ Hot seat แบบยืดขาได้ คุณพระ!!! เยี่ยม!!
ถ้าข้าง ๆ เป็นผู้บ่าวญี่ปุ่นงานดี ๆ จะฟินไปอีก!!
ตอนเรานั่งเครื่องมาอากาศแปรปรวนบ่อยมากค่ะ กัปตันประกาศไม่ให้เข้าห้องน้ำ ให้รัดเข็มขัดอยู่บ่อยครั้ง และบางทีเครื่องสั่นเหมือนเรานั่งรถหวานเย็นตกหลุมดินลูกรัง ที่พีคสุดคือก่อนลง มีเด็กน้อยคนนึงร้องไห้โวยวายกริ๊ดอย่างต่อเนื่องถึงสามสิบนาทีว่าทำไมเครื่องไม่ลง...
หนู...หนูควรไปถามกัปตันนะลูกนะ..
เครื่องมาถึงก่อนเวลายี่สิบห้านาที เรารีบวิ่งไปที่ด่านตรวจคนเข้าเมือง(ตม.)ทันที วิ่งไปตามฝูงคนและตามป้ายเอาค่ะ แต่ไม่รู้ว่าเรารีบไปหรือเปล่า ตอนนั่งรถไฟมา terminal หลักนี่....
มีแต่คนญี่ปุ่น!! นี่ข้าพเจ้าเข้าผิดช่องป่ะเนี่ย!!!
สุดท้ายก็ได้ออกจากด้านมาประมาณสี่ทุ่ม ซึ่งถ้าต่อแถวช้ากว่านี้หน่อยจะมีทัวร์จีนลงพอดี รอดตัวไปอย่างหวุดหวิด ตอนเข้าด้านที่ต้องพบปะกับเจ้าหน้าที่ เราไม่โดนถามอะไรเลยค่ะ แต่พอมาถึงด่านกงศุลกากร เมื่อเจ้าหน้าที่รู้ว่าเรามาคนเดียวเท่านั้นแหละ...ถามยับ!!! แต่ไม่ได้มีความกดดันใด ๆ ค่ะ เพราะเราบริสุทธิ์ใจที่จะมาเที่ยวจริง ๆ
ในที่สุดเจ้าหน้าที่ก็ผายมือเชิญให้เข้าประเทศอย่างเป็นทางการ เราแทบอยากจะเข้าเมืองไปนอนโรงแรม!!! แต่ไม่ทันแล้วค่ะ เพราะเราไม่ได้จองโรงแรมมาสำหรับคืนนี้ เลยต้องนอนสนามบินไปก่อนค่ะ....