พ่อกับแม่เราหย่ากันตั้งแต่ป.4ค่ะ และแม่เป็นคนขอหย่าด้วย เราคิดว่าเพราะแม่มีแฟนใหม่ค่ะ ซึ่งแฟนใหม่แม่ก็เป็นคนที่ใกล้ตัวเรามากกว่าที่เราคิดมากๆ เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมแม่เลือกเขา เลือกที่จะหย่ากับพ่อเพื่อไปคบกับผู้ชายที่ไม่ได้มีอะไรดีไปกว่าพ่อเลย หลังจากนั้นพ่อเราก็มีแฟนใหม่เหมือนกันค่ะ ช็อคมากค่ะ แต่คบกันได้ไม่นานก็เลิกกันไป ผ่านไปสักพักพ่อก็มีแฟนใหม่อีก พ่อบอกว่าคนนี้ยังไงก็ไม่เลิกแล้ว พ่ออยากให้มีคนดูแลพ่อบ้าง แล้วพ่อก็มั่นใจว่านางผู้นี้ดูแลเราได้ ตอนแรกเราก็ไม่ยอมค่ะ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นั้นแหละ ก็ปล่อยๆไป แต่ในใจก็คงยังสาปแช่งตลอดเวลา จนมาถึงตอนนี้เราย้ายโรงเรียนค่ะ ก็ย้ายมาเรียนที่กทม. ซึ่งพ่อก็ฝากให้นางดูแลเราค่ะ ตอนแรกก็คิดว่าอยู่ได้ แต่ไปๆมาๆก็ไม่ใช่ เราก็ชอบแอบหงุดหงิด แอบเหวี่ยงนางอยู่บ่อยๆ แล้วนางก็จะไปบอกพ่อเราทุกครั้ง จนบางทีเราก็รำคาญ แต่เราก็รู้ค่ะว่าเราผิดเอง แต่มันก็อดไม่ได้ แต่บางครั้งนางก็ว่าเราฟ้องพ่อเราทั้งที่เรายังไม่ได้ทำอะไรเหมือนกัน บางทีก็งงว่าผิดอะไร จนมาวันนี้เหมือนมันจะไม่ไหวแล้ว พ่อก็ทักมาบอกเราอีกตามเคยว่าให้ทำตัวดีๆ แต่เราเหมือนความอดทนทั้งหมดที่มีมันหายไปหมดแล้ว เราปรี๊ดแตกมาก เราบอกพ่อไปว่าเหนื่อยเหมือนกันที่ต้องมาอยู่กับแฟนใหม่พ่อ พ่อก็เลยบอกให้กลับไปอยู่กลับพ่อแต่ถ้าไม่กลับก็ต้องคุยกันให้ได้ เราก็ไม่อยากกลับอยู่แล้วค่ะ ค่าเทอมก็จ่ายไปแล้ว ไหนจะชุดนักเรียน ไหนจะเปิดเทอมผ่านไปแล้วหนึ่งอาทิตย์อีก กว่าจะสอบเข้าที่นี่ได้ก็เหนื่อยค่ะ เราก็เลยอยากถามว่าเราควรทำยังไง เอาจริงๆที่เขียนมาทั้งหมดดูเหมือนว่าจะอยากระบายมากกว่าค่ะ ตลกดีใช่ไหมล่ะคะ เราเองก็ยังเกลียดตัวเองอยู่บ่อยๆเลยค่ะ
จะอยู่กับแฟนใหม่พ่อให้ได้ยังไงคะ