วินาทีที่รู้ว่าเธอจะแต่งงาน ผมก็อยากได้เธอกลับมา

ผมกับแฟนเก่าเราคบกันมาตั้งแต่มัธยมครับ นับรวมๆ ก็เป็นสิบปีได้ ผมจะเรียกเธอว่า เอ นะครับ ผมกับเอเราแตกต่างกันมากแต่เรามีโอกาสได้เรียนห้องเดียวกัน เอเป็นเด็กเรียนเก่ง พื้นฐานครอบครัวดีกว่าผมมาก แต่ผมเป็นผู้ชายออกแนวบ้านๆ ติดดิน พื้นเพมาจากต่างจังหวัดครับ สมัยนั้นผมก็มีแก๊งค์ซิ่งเป็นเพื่อนๆ รุ่นเดียวกัน แต่เธอก็คบกับผมเพราะเธอบอกผมจริงใจ ดูนิสัยดีอะไรงี้ครับ แต่ความรักของเราก็ไม่ราบรื่น คือผมรู้สึกด้อยกว่าเธอตลอดเวลา แล้วเธอก็มีข้อเสียคือเป็นคนเอาแต่ใจมาก ผมก็พยายามตามใจเธอ เราทะเลาะกันบ่อยครับ เรารักๆ เลิกๆ กันมาตลอด แต่ข้อดีของเธอก็มีครับ คือเธอเป็นคนเอาใจใส่ผมมาก ดูแลผมดี เวลาผมเดือดร้อน เธอก็ให้เงินผม เลี้ยงข้าวผม ผมไม่ค่อยมีเงินหรอกครับ


พอเรียนจบมอหก เอก็เรียนต่อมหาลัยครับ แต่ด้วยฐานะของผมมันไม่เอื้อ ผมก็เลยไม่ได้เรียนต่อ ก็หางานทำเป็นเซลอะไรงี้ไปครับ คือโชคดีที่ผมมีรถ ที่บ้านออกไว้ให้ใช้เวลาพวกเรากลับต่างจังหวัด แต่ตอนนั้นผมยอมรับว่าผมไม่ค่อยจริงจังกับชีวิตเท่าไร เราก็ยังทะเลาะกันเรื่อยมาครับ รักๆ เลิกๆ ตามปกติ ผมรักเอมากนะครับ เหมือนเธอเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของผม เวลาเลิกกันแต่ละครั้งผมเสียใจมาก เคยเมาข้างถนนหมดสภาพ เคยขับรถชนเสาก็มี เป็นอย่างนี้มาตลอด เราเคยคุยเรื่องอนาคตกันนะครับ เธออยากแต่งงานกับผม ผมก็อยากแต่งงานกับเธอ แต่ติดปัญหาที่บ้านผมไม่มีเงิน ผมไม่มีอะไรเลย เรียนจบแค่มอหก งานก็ไม่มั่นคง จริงอยู่ที่ทางบ้านเธอไม่เคยเรียกร้องอะไร แต่ผมก็รู้สึกอยู่ลึกๆ ว่าผมด้อยกว่า ยอมรับครับว่าน้อยใจจนทำให้ผมไม่อยากสู้ เอเรียนจบพร้อมเกียรตินิยมครับ ผมดีใจกับเธอนะครับ แต่มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกด้อยค่า ความรักของเราดิ่งลงๆๆ และหนักมากขึ้นหลังเธอเรียนจบ



มีต่อครับ
ผิดถูกยังไงขอโทษด้วยนะครับ