มาถึงจุดนี้ได้ยังไง 4

ทุกครั้งที่เข้าไปแผนกจิตเวช จะจบลงด้วยการนั่งร้องไห้บนรถแท็กซี่
มันเศร้า มันโดดเดี่ยว มันหดหู่ และก็แอบสมเพชตัวเอง
ได้แต่คิดว่า เราพลาดอะไรตรงไหนนะ ทำไมถึงมีวันนี้
ในใจลึกๆก็คือเราไม่ยอมรับว่าเราป่วย
เราไม่รังเกียจคนที่เขาป่วย แต่พอเป็นเราเอง มันยากมากเลย 555

วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ร้องไห้บนรถแท็กซี่
แต่เป็นวันแรกที่รู้สึกว่ากำลังจะทำให้คนอื่นลำบาก
เพราะอยู่ๆก็คิดว่าสะพานนี้สวยจัง อยากกระโดดลงไป
เราไม่ได้อยากตาย แค่อยากโดดลงไป แต่ก็รู้ว่าลงไปก็ตายแหละ
ก็ได้แค่คิดนะ พอพ้นสะพานก็ร้องไห้ต่อ 555

และก็เป็นวันแรกที่อยากได้กอดจากใครก็ได้
พี่พยาบาลเดินผ่าน ในใจอยากเรียกมาก พี่หนูขอกอดหน่อย 555