เราพึ่งขึ้นม.ปลายมา
เราอยู่ม.ต้นเรามีเพื่อนสนิท 4 คน
4 คนนี้นิสัยคล้ายๆเราเข้ากับเราได้ดีมาก

พอเราขึ้นม.ปลายมาเราก็ต้อง
แยกจากเพื่อนสนิท 4 คนนี้
เพื่อนใหม่เราทุกคน พอเขารู้ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า
ไม่มีใครอยากคบกับเราเลย มีแต่คนทำตัวออกห่าง
มีแต่คนทำตัวเหมือนรังเกียจเรา บางคนแอบนินทาว่าเราว่าเราบ้า โรคจิต แต่เราเผลอไปได้ยิน
ม.ปลาย ห้องเรามีแค่ 14 คน เป็นรร.ขนาดกลาง
เพื่อน 13 คนเป็นเด็กที่จังหวัดสระบุรีกันหมด
ส่วนเรา 1 คนที่เป็นเด็กกทม. สังคมมันแตกต่างกันมากเลย จนเราปรับตัวไม่ค่อยถูก แต่เราพยายามปรับตัวอยู่ เราคุยกับเพื่อนคนไหนหรือเพื่อนคนไหนมาทักทายหรือชวนคุย เราก็ตอบเขานะ แต่เขาเหมือนไม่ค่อยพอใจในคำตอบเราเท่าไร แล้วก็ไม่มีใครคุยกับเราอีกเลย เราได้เกรดสูงสุดในห้อง คือ 3.94
แล้วครูให้เพื่อนปรบมือให้เรา มีเพื่อนคนนึงพูดขึ้นมาว่า " อีบ้าเนี้ยอะนะเรียนเก่ง "
ตอนนั้นน้ำตาเราซึมเลย
เปิดเทอมมาได้ 10 กว่าวันแล้ว
ไม่มีเพื่อนคบเพื่อนคุย
ไปไหนมาไหนก็ไปคนเดียว
กินข้าวคนเดียว นั่งเรียนคนเดียว
มันทำให้เราคิดถึงเพื่อนสนิทของเรามาก
เราหดหู่ เราท้อแท้ใจ เราเหงา เราเศร้า
เราไม่มีอารมณ์ที่จะเรียนเลย
เรากลับมาบ้านเราก็มาแอบนั่งร้องไห้คนเดียวในห้องแทบทุกวัน มันรู้สึกทรมาณกับชีวิต
เราจะเรียนจบไหม เราจะเรียนต่อไปไหวไหม
แต่ยังไงเราจะพยายามอดทน
เพื่อให้พ่อแม่เราได้สบายกับเขาบ้าง

สุดท้ายนี้ : ทำไมไม่มีใครคบกับเราเลยหรอ ?
เราไม่เคยด่าใคร เราไม่เคยนินทาใคร
เราเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยพูดอะไร
เรามีเพื่อน เรารักเพื่อนและยินดีช่วยเหลือเพื่อนทุกคน
แต่ทำไม ผลตอบแทนถึงเป็นแบบนี้หรอคะ ?
ทำไมไม่มีเพื่อนคนไหนอยากคบกับเราเลย ..??