ตามหัวข้อเลยครับผมอายุ18 ปีนี้ครับแต่ผ่านอะไรที่ผมคิดว่าเลวร้ายมาตลอดชีวิต ตั้งแต่ ป.1-ม.3 โดนคนใน รร. แกล้งมาโดยตลอด และด้วยทางบ้านที่
ยัดเยียดให้ผมเรียนอะไรหลายๆอย่าง ผมหนีออดจากบ้าน ครั้งแรกตอน ม.1 ออกไปเป็นเดือน ไปอาศัยอยู่กับพวกที่คอยรังแกผม เนื่องจากเขาไม่ค่อยอยู่บ้านเขาเลยยอมให้ผมอยู่ ผมก็ช่วยงานแม่เขาเพราะคิดว่ามาอยู่ฟรีก็ไม่ได้ถึงผมไปอยู่ผมเองก็แทบไม่ได้กินข้าวเลยเงินติดตัวก็ไม่มีด้วยความหอวเป็นอาทิตย์ยอมรับครับว่าผมไปขโมยขนมจากร้านค้ามากินอยู่2ครั้ง ทำเอาผมรู้สึกผิดพอตัว และสุดท้ายก็ไม่ไหวเลยเดินกลับมาบ้าน ระยะทางประมาน 20กม.
และก็ทำใจยอมรับเรียนต่อ ม.2-ม.3 แต่ก็ไม่ไหวกับครูที่คอยดุด่าผม กับทางบ้าน ที่ทำอะไรผิดก็จะโดนทำโทษแปลกๆ ตีจนเลือดออก/นอนในห้องน้ำ/ยืนกางแขนทั้งคืนโดยห้ามนอน พอไป รร.ก็โดนแกล้งอีกโดนต่อยตีประจำ ม.3เลยไม่ยอมไปเรียนและโดนจับย้ายไปอยู่กับพ่อที่ ตจว.ไปงานแบกปูนแบกทรายระยะนึง และพ่อผมก็ส่งเข้าเรียน ม.3 รอบที2 แรกๆทุกอย่างดีไปหมดครับด้วยหน้าตาผิดขาวหุ่นดีตอนนั้น ผญ.ทุกคนใน รร. เขาชอบผมครับ
(เหตุผลนี้จริงๆครับไม่ได้หลงตัวเองนะ) จนพวกผช. หมั่นใส้ เลยโดนรุมกระทืบ1เดือนเต็มๆ ทุกคนเริ่มออกห่างจากผม จนผมต้องหนีออกจากบ้านอีกรอบ
อีกเหตุผลนึงที่ผมหนีอีกรอบคือ เวลาพ่อผมเมาเขาชอบตบตีผม ผมเลยหนีอีกครับ ไปอยู่กับอีกคนนึง ซึ่งตอนนั้นผมเรียกเขาว่าเพื่อนเพราะเขาช่วยผมทุกอย่างเรื่องกินเรื่องที่อยู่แต่ด้วย เกิดโรคร้ายกับผมเลยจำเป็นต้องกลับมา กรุงเทพฯ กินไม่ได้นอนไม่หลับจากหุ่นที่กำลังดีกลับผอมจนกระดูกโผล่
พอเริ่มหายจากโรคก็ได้ไปหางานทำเพราะรู้ว่าเรื่องเรียนไปต่อไม่ไหวแน่ๆดรอปไป 3 ปี พอทำงานก็โดนคนที่ทำงานเกลียดอีกเลยออกจากที่ทำงานอยู่แต่บ้าน และก็เริ่มเข้าสู่วงการนึงซึ่งวงการนี้ไปอยู่ได้แค่ครึ่งปีมีปันหาอีกทุกคนเริ่มเกลียดผมด้วยข่าวลือแปลกๆที่กลุ่มคนนึงที่ไม่ชอบผมไปเล่าให้คนอื่นฟังจนทุกคนเริ่มออกห่าง ผมเลยออกจากวงการนั้นมาจนตอนนี้ผมเป็น( นีท ) เก็บตัวอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปไหนไม่ทำงานไม่คุยกับใครอยู่แบบนี้มาเก็บปีแล้วครับ
เหตุที่มาเก็บตัวแบบนี้เพราะไม่เคยรู้สึกอยู่กับใครได้เลยไปไหน แรกๆก็ดี หลังๆมีแต่คนไม่ชอบเลยคิดว่าไม่ออกไปสู่โลกภายนอกเลยแบบนี้ดีที่สุด
จนบางครั้งก็คิดว่าตายไปเลยสะจะดีกว่าไหมไม่อยากทำให้ใครเดือดร้อนหรือต้องออกไปเจอเรื่องแย่ๆอีก..
[~ นี่เป็นเพียงส่วนนึงนะครับเล่าแค่พอประมาน จริงๆมีมากกว่านี้เรื่องแย่ๆที่ผมไม่รู้จะมีตัวตนไปทำไม ~]
ขอบคุณที่เสียเวลามาอ่านเรื่องราวชีวิตน่าเบื่อของผมครับ....
คุณเคยคิดว่าตัวเองอยู่ที่ไหนบนโลกนี้ไม่ได้เลยหรือเปล่าครับ
ยัดเยียดให้ผมเรียนอะไรหลายๆอย่าง ผมหนีออดจากบ้าน ครั้งแรกตอน ม.1 ออกไปเป็นเดือน ไปอาศัยอยู่กับพวกที่คอยรังแกผม เนื่องจากเขาไม่ค่อยอยู่บ้านเขาเลยยอมให้ผมอยู่ ผมก็ช่วยงานแม่เขาเพราะคิดว่ามาอยู่ฟรีก็ไม่ได้ถึงผมไปอยู่ผมเองก็แทบไม่ได้กินข้าวเลยเงินติดตัวก็ไม่มีด้วยความหอวเป็นอาทิตย์ยอมรับครับว่าผมไปขโมยขนมจากร้านค้ามากินอยู่2ครั้ง ทำเอาผมรู้สึกผิดพอตัว และสุดท้ายก็ไม่ไหวเลยเดินกลับมาบ้าน ระยะทางประมาน 20กม.
และก็ทำใจยอมรับเรียนต่อ ม.2-ม.3 แต่ก็ไม่ไหวกับครูที่คอยดุด่าผม กับทางบ้าน ที่ทำอะไรผิดก็จะโดนทำโทษแปลกๆ ตีจนเลือดออก/นอนในห้องน้ำ/ยืนกางแขนทั้งคืนโดยห้ามนอน พอไป รร.ก็โดนแกล้งอีกโดนต่อยตีประจำ ม.3เลยไม่ยอมไปเรียนและโดนจับย้ายไปอยู่กับพ่อที่ ตจว.ไปงานแบกปูนแบกทรายระยะนึง และพ่อผมก็ส่งเข้าเรียน ม.3 รอบที2 แรกๆทุกอย่างดีไปหมดครับด้วยหน้าตาผิดขาวหุ่นดีตอนนั้น ผญ.ทุกคนใน รร. เขาชอบผมครับ
(เหตุผลนี้จริงๆครับไม่ได้หลงตัวเองนะ) จนพวกผช. หมั่นใส้ เลยโดนรุมกระทืบ1เดือนเต็มๆ ทุกคนเริ่มออกห่างจากผม จนผมต้องหนีออกจากบ้านอีกรอบ
อีกเหตุผลนึงที่ผมหนีอีกรอบคือ เวลาพ่อผมเมาเขาชอบตบตีผม ผมเลยหนีอีกครับ ไปอยู่กับอีกคนนึง ซึ่งตอนนั้นผมเรียกเขาว่าเพื่อนเพราะเขาช่วยผมทุกอย่างเรื่องกินเรื่องที่อยู่แต่ด้วย เกิดโรคร้ายกับผมเลยจำเป็นต้องกลับมา กรุงเทพฯ กินไม่ได้นอนไม่หลับจากหุ่นที่กำลังดีกลับผอมจนกระดูกโผล่
พอเริ่มหายจากโรคก็ได้ไปหางานทำเพราะรู้ว่าเรื่องเรียนไปต่อไม่ไหวแน่ๆดรอปไป 3 ปี พอทำงานก็โดนคนที่ทำงานเกลียดอีกเลยออกจากที่ทำงานอยู่แต่บ้าน และก็เริ่มเข้าสู่วงการนึงซึ่งวงการนี้ไปอยู่ได้แค่ครึ่งปีมีปันหาอีกทุกคนเริ่มเกลียดผมด้วยข่าวลือแปลกๆที่กลุ่มคนนึงที่ไม่ชอบผมไปเล่าให้คนอื่นฟังจนทุกคนเริ่มออกห่าง ผมเลยออกจากวงการนั้นมาจนตอนนี้ผมเป็น( นีท ) เก็บตัวอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปไหนไม่ทำงานไม่คุยกับใครอยู่แบบนี้มาเก็บปีแล้วครับ
เหตุที่มาเก็บตัวแบบนี้เพราะไม่เคยรู้สึกอยู่กับใครได้เลยไปไหน แรกๆก็ดี หลังๆมีแต่คนไม่ชอบเลยคิดว่าไม่ออกไปสู่โลกภายนอกเลยแบบนี้ดีที่สุด
จนบางครั้งก็คิดว่าตายไปเลยสะจะดีกว่าไหมไม่อยากทำให้ใครเดือดร้อนหรือต้องออกไปเจอเรื่องแย่ๆอีก..
[~ นี่เป็นเพียงส่วนนึงนะครับเล่าแค่พอประมาน จริงๆมีมากกว่านี้เรื่องแย่ๆที่ผมไม่รู้จะมีตัวตนไปทำไม ~]
ขอบคุณที่เสียเวลามาอ่านเรื่องราวชีวิตน่าเบื่อของผมครับ....