ถ้าสมมติว่า กลุ่มเรามีกันอยู่สามคน แล้วเราเหมือนเป็นตัวเศษ(ระบายล้วนๆ ใครพอจะรู้วิธีตอบเราหน่อย ปัญหามันเยอะมากเลย)

เราเหมือนโดนเมินมาตั้งแต่ม.1เทอมสองแล้วค่ะ จนตอนนี้จะขึ้นม.3แล้ว วันนี้มันเป็นวันเปิดเรียน เพื่อนก็จองโต๊ะกันในกลุ่มตามปกติเรียบร้อยแล้ว เราสามคนก็จองที่เดิม แต่ทีนี้พอมาถึงโรงเรียน เรามาช้าหน่อยเพราะเราไม่รู้ว่าเพื่อนจองโต๊ะกัน ทำไมถึงไม่รู้ เพราะเพื่อนน่าจะตั้งใจจองกันตอนที่เราส่งข้อความไปบอกว่าฝรรดีล่วงหน้าทุกคน แล้วเราก็ไม่ได้เข้าแชทอีก กลายเป็นว่าเรามาไม่ทัน เพื่อนมากันเยอะแล้ว เพื่อนในกลุ่มเราก็บอกว่ามันไม่มีที่นั่งเพราะเพื่อนอีกกลุ่มจองหมดเลย เราก็เข้าใจแล้ว ไม่น่าจะใช่แค่เพื่อนในกลุ่มที่ไม่ค่อยโอเคกับเรา คือก่อนหน้านี้ในแชท*ก่อนวันเปิดเรียน เราก็บอกในกลุ่มว่า เออ เราตั้งใจจะนั่งกันสามคนที่เดิมนะ แต่ว่าเราก็พยายามอธิบาย ไม่อยากให้เพื่อนคิดว่ากลุ่มเราเห็นแก่ตัวนั่งที่เดิมอีกแล้วเราก็พูดไม่ค่อยเก่งเลยพูดประมาณว่า ถ้าใครมาก่อนแล้วจองก่อนเราก็ไม่ได้ไม่โอเคนะ ยอมได้อยู่ แต่คือเราก็ตั้งใจบอกว่า*จะนั่งที่เดิมกันสามคน* แล้วเราก็ปิดคอม*ไม่มีเมสเสจในทรศค่ะเรื่องนี้เพื่อนให้ห้องรู้กันดี แล้วทำไมเราถึงบอกว่าไม่น่าจะแค่เพื่อนในกลุ่ม เพราะคนนึงในกลุ่มอื่นมาก่อน *เราใช้ชื่อย่อ บ.นะ คิดว่าคงไม่มีใครรู้ แล้วบ.ก็มาจองโต๊ะ คือที่นั่งที่เราจองไว้สามคนบิวตี้เอากระเป๋าจองไว้ให้กลุ่มตัวเองทั้งสามที่เลยค่ะ เราก็งง ตอนแรกที่เปิดประตูเข้ามาก็หน้าเสียนิดหน่อย เพราะเราก็ตั้งใจบอกแล้ว ไม่คิดว่าคนอื่นจะจองจริงๆ ตอนแรกก็คิดว่าทำใจได้ ถึงเพื่อนมาก่อนก็ไม่เห็นไร พอเปิดมานั่งอยู่เต็มห้องแล้วไม่มีใครคิดจะเว้นที่ไว้สามคนเลย ทำไมเป็นคนอย่างนี้กันวะ มันก็แสดงถึงความเป็นเพื่อนจุดเล็กๆ ลึกๆในใจของห้องเราได้เลยนะ แต่ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าเพื่อนจองกันอีกทีก็เลยไม่ได้อะไร มารุ้ตอนเพื่อนในกลุ่มเรามาโรงเรียนแล้ว แล้วก็พูดกันว่าเออ ไหนว่าจองกันแล้วไงแล้วพวกมันจะจองจองกันทำไม ถ้าจะมาแลเวก็นั่งใครนั่งมันแบบนี้ เราได้ยินเราก็เสียใจสิคะ รอบแรกก็บอกไปแล้วว่าอยากนั่งด้วยกันสามคน แล้วประเด็นคือในห้องมันไม่เหลือที่นั่งสามคน* บ.คงคิดว่าเราไม่รู้มากมั้ง ก็เลยยังยิ้มให้ เราไม่ใช่คนโลกสวย เราไม่ใช่คนโง่ และเราจับความรู้สึกเก่ง อีกอย่างที่เราคิดว่าบ.คงไม่ชอบเราคือ ปกติเราค่อนข้างโง่ค่ะ แล้วเวลาสอบก็จะได้ที่ท้ายๆ ไล่เลี่ยกัน เราก็ไม่รู้ว่าบ.คิดอะไรอยู่ แต่มีหลายรอบมากที่บ.โกหกเรา ตอนแรกๆ ม.1เราก็ไม่ได้อะไรกันทั้งสองคน เป็นเพื่อนร่วมห้องที่ดีต่อกันอะไรอย่างนี้ เวลาสอบเก็บคะแนนคณิตศาสตร์ส่วนใหญ่บ.ก็จะถามเราว่าเราได้คะแนนเท่าไหร่ เราก็คะแนนไม่ดีเหมือนกันทั้งคู่ พอบ.เริ่มถามเราก่อนเรื่อยๆ เราก็ไม่ได้คิดอะไร ก็ถามกลับบ้างนู่นนี่ ปลอบใจกันบ่อยๆ ว่าไม่เป็นไรหรอกเน้อะ ครั้งหน้าค่อยเอาใหม่เน้อะ มันก็โอเคนะ ตั้งแต่ที่รู้จักกันมาจากโรงเรียนเก่า เราคิดว่าบิวเป็นคนนิสัยดีคนนึงเลยแหละ เราคิดว่าดีมากๆ ด้วย เป็นคนที่ดีมากคนนึง และคิดว่าดีกว่าเราเยอะเลย แต่พอตอนม.2 มา บ.ก็เริ้มโกหกเรา พอถามว่า บ.ได้คะแนนเท่าไหร่ บ.ก็บอกว่า "ไม่ได้เลยอ่ะ" เราก็ปลอบประมาณ "ไม่ได้เลยหรอ ไม่เป็นไรหรอกเน้อะ" *เราก็ได้น้อยเหมือนกัน แต่พอตอนบอกคะแนน บิวก็บอกว่า


เราจะให้เราไม่คิดอะไรในแง่ลบได้ไง เราถามหน่อยว่าทำแบบนี้เคยใส่ใจความรู้สึกเพื่อนคนอื่นกันบ้างไหม เราไม่พิมพ์แล้ว อี พิมพ์เท่าไหร่ก็ยังคับแน่นอยู่เต็มอก ยิ่งพิมพ์ก็ยิ่งทำให้นึกถึงเรื่องมากมายที่เป็นเหตุผลให้คิด ไม่ได้เบาบางลงเลยแม้แต่นิดเดียว เหตุผลมากมายที่ยกมาเขียนให้เข้าใจถึงเหตุผลที่ทำให้คิดเมื่อไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกแย่มากเท่านั้น มีมากมายเหลือเกิน มากมายจนต่อมห้พิมพ์ออกมาก็ยังคงมีเพื่อนสามaอีกหลายคนไม่เขเาใจ มันไม่ใช่มุมมองของเราเลย จะนึกโทษความโชคร้ายที่ไม่เคยเจอเพื่อนดีจริงๆ หรือจะโทษตัวเองที่ต้องมากลัวการเข้าสังคมแบบนี้ หรือว่าต้องโทผาตัวเองที่พยายามปล่อยผ่านไปไม่ใส่ใจ ถ้าตอนนั้นกล้าเข้าหามากกว่านี้ก็คงดี ถ้าตอนนั้นไม่โดนแกล้งก็คงดี ถ้าลองกล้สขอเล่นกับใครบ้างมันก็คงดีกว่านี้ ต้องทำยังไงให้ไม่โดนเข้าใจผิด ต้องทำยังไงถึงจะมีคนเข้าใจทันจริงๆ ต้องทำยังไง เด็กตัวเล็กๆ ที่แม้แต่มองตายังสื่อความหมายออกมาไม่เป็น พูดอะไรก็ไม่มีใครเข้าใจ บอกว่าโดนแกล้ง บอกว่ามันไม่ใช่ พยายามบอก พยายามพูด พยายามขอให้หยุด แต่ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ ไม่อยากอยผุ่มัธยมแล้ว ความสุขคิดออะไร อึกอัด อึดแด ถ้าตอนจบภาคเรียนแล้วส่งข้อความนี้ให้ดพื่อนได้รับรุ้มันจะเป็นอะไรมะย ถ้าพยายามให้อ่านตะโดนเกลียดมัน จะกลายเป็นความทรงจพแย่ๆ มั้ย อยากได้เำอนที่จาองใจซักคน จริงใจกับใตรก็ไม่เคยได้รับมันกับ พยายามทำดีก็แล้ว พยายามเข้าหาก็แล้ว พยายามเกรงใจก็แล้ว ไม่เคย ได้รับมะนกลับมาเลย

ตอนนี้ยังต้องพยายามเลย พบายามพิใพ์ให้ถูก อยากให้รับรู้ ไม่อยากเก็บไว้คนเดียวอีกแล้ว พยายามให้ดขเาใจ ทำยังไงดี


ทำไมมันเหมือนระบายเท่าไหร่ก็ไม่พอ ไม่พอเลย ลดไม่ได้แม้แต่เสี้ยว สะบายใจก็จริง แต่สิ่งที่ยังไม่ได้รับคำตอบก็อยังอัดแน่นอยู่ในอก หรือเราควรไล่ถามเพื่อนทีละคน แต่ถ้สเพื่อนเอาไปยอกกันเราก็กลัวนะ ดราอยากรู้มาก เราก็กลัวมาก กลัสมากๆ เหมือนกัน เราไม่อยากมานั่งคิดเล็กคิดน้อย แต่เราก็เคยเห็นตอนที่ห้องเราไม่ชอบใครคนนึง โคตรน่ากลัว โดนเกลียดโดนแกล้งฌดนนินมา ภ้าเราถามออกไปจะเป็นยะงไงนะ นี่ก็ปีาดท้านแล้ว ถ้าเรื่องมันแย่มันอาจจะเป็นความทรงจำที่ไม่ดี เราอยากให้เพื่อนเรารักรัก หรือเราควรแกล้งทำเป็นไม่รู้ ตีเนียนเป็นเพื่อนที่ดี มองผ่านอะไรที่ดูเหมือนเค้าจะไม่ชอบ พยายามทำดีๆ เผื่อเค้าจะเปลี่ยนใจบ้าง แต่เราก็ไม่รู้อยู่ดีว่าเราทำดีไปแล้วตะมีใครเห็นความจริงใจมั้ย เวลาไม่ชอบใครซักคนมันก็คือไม่ชอบ และแม้แต่พูดออกมาแค่คำเดียวเค้าก็ไม่ชอบ เราเคยอยูาในตุดที่โดนไม่ชอบ เพื่อนในกลุ่มเราเอง เราก็ไม่เค้าอะไรนักหนา กลุ่มก็มีกันแค่สามคน แยกไปสอง โดนเมิน ก็เราอีกแล้วที่ต้องเหมือนโดทิ้ง ไม่ใส่ใจไม่แคร์ไม่สน ไม่คิดว่าถ้าเรารู้เราจะเสียใจ เราออกความคิดเห็นเค้าก็แสดงอาการออกมาซะชัด ขัดได้ก็ขัด ไม่เคยเห็นด้วนเรื่องอะไรเลย เป็นคุณ คุณจะน้อยใจมั้ย เราจะยกตัวอย่างนะ สมมติว่าวันนี้เป็นวันเกิดเพื่อนอีกคนในกลุ่ม เราก็กินเค้กกันสามคน เราก็ต้องออกเงินไง เลยคิดว่าหยิบช็อคโกแลตในเค้กให้เพื่อนซักชิ้นเล็กๆ (ให้เพื่อนที่ไม่ได้ออกค่าเค้ก แค่คนเดียว) แต่พอหะนมา อะไรคือการที่อีกคนไปทำหน้าเหม็นเบื่อใก้อีกคนหรอ เรายังไม่เจ้าใจด้วยซ้ำเราทำอะไรผืด ซึ่งทันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ม.1 เทอมสอง จนตอนนี่เปิดเทอมม.3 เราจะกล้าทำอะไร คือเค้าไม่รู้ว่าเรารู้ แค่เราเห็น และเราก็เห็นบ่อยจนมันแกล้งทำเป็นชินได้แล้ว เราเห็นแบบนั้นแม่แต่อดไรนิดๆ หน่อยๆ เราก็ไม่กล้าทำเลย เรากละวการกระทำทุกอย่างที่จะแสดงออก กละวว่าดค้าจะไม่ชอบ กละวว่าเค้าจะหันไปนินทาเราอีก กลัวว่าจะต้องมาเห็นเค้าอกล้งทำเป็นดี เราเสียใจ ทุกคนใจร้าย เราไม่ชอบคนใจร้าบ ไม่อบากเห๋ย ถามว่าอะไรที่มำให้อีกคนไม่ชอบเราจนพาลให้อีกคนไม่ชอบไปด้วย คือตอนก่อนเข้าม.1 เรารู้จักกันกับ ช. ก่อน แล้วพอเข้ามารผุ้ว่าอยู่ห้องด้วนกันก็เล่นด้วยกัน แล้วย.ก็มาขอเข้ากลุ่มด้วย ด้วยความที่เราสนิทกับชมพู่มากกว่าเราก็คุยกับชมพู่บ่อยกว่า คือย.จอช.เข้ากลุ่มไง ย.ก็คงจะชอบช.มากกว่า เราไม่รู้จะเข้าหายังไง เพราะย.ก็ไม่มีท่าทีส่าจะเข้าหาเราดลย เราดลยคิดว่า ไม่ต่อแล้ว เราระบายไปก็ไม่น่าจะมีใครดมนท์หรือมาให้ตำแนะนำ เพราะฉะนั้นถึงทุกคนจะบอกว่าระบายแล้วมันจะดีขึ้น แล้วปัญหาในใจเราล่ะ มันก็ยังอยู่ที่เดิม ถ้าปัญหามันเกิดจากสิ่งที่เราต้องเจออยู่ทุกวัน เราต้องทำอะไรบ้างแล้ว แต่เราก็กลัวนะ ขนาดว่าจะภาม ยะงไม่รู้จะเริ้มถามใครก่อนเลย


เราขอบคุณมากสำหรับคนที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ เราดีใจนะ แต่ว่าปัญหา มันต้องแก้ยังไง เราโชคร้ายจังเลยนะ ต้องเจอแต่เรื่องแบบนี้มาตั้งแต่ตัวเล็กๆ ตัเงแต่ยังเป็นแค่ด็กอนุบาลไม่รู้อีโหน่อีเหน่ เราจะเป็นประสาทมั้ย ปกติเป็นคนนอนหลับง่ายมาก ตอนนี้จะข่มตาให้หละบยังทำไม่ได้ มันคอยคิดแต่เรื่องพวกนี้ ซึ้งเรากลัวมาก เราไม่เคยเป็นแบบนี้มากก่อน กว่าจะหลับได้มันยากขึ้นกว่าเดิมมาก เรากลัวนะนอนไม่หลับ กลัวจะฝรรร้ายㅠㅅㅠ