The Phantom ( Maxim de Winter at Manderley ภาค 3 ) บทที่ 3
เมื่อหมอเห็นหล่อนชะงัก หมอจึงถามขึ้น
“คุณเป็นอะไรไป”
หล่อนยังคงมองแมรี่ แมรี่เองหน้าตาบูดเบี้ยว เธอพยายามตะโกนร้องอย่างน่ากลัว
แต่ไม่มีเสียงใด ๆ เล็ดลอดออกมา
หล่อนหันมามองหมอ แล้วตัดสินใจหมุนพวงมาลัยรถจนรถเสียหลักแล่นลงข้างทางจนไปชนกับต้นไม้
หล่อนไม่รู้ว่าหมอเป็นอย่างไร แต่หล่อนเองปวดหัวมาก ไม่นานหล่อนก็สลบไปอย่างไร้สติ
หล่อนค่อย ๆ มีสติกลับคืนมาอีกครั้ง ขณะกำลังงง ๆ อยู่ ชานนท์ก็เข้ามาถามหล่อน
“คุณเป็นยังไงบ้าง”
หล่อนหันไปมองหน้าเขา
“ชานนท์”
หล่อนตกใจระคนดีใจ ความรู้สึกหลายอย่างประดังเข้าโดยที่หล่อนไม่ได้คาดคิด
“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไง”
ชานนท์ยิ้มให้หล่อน “ผมช่วยคุณไว้นะ”
หล่อนอดสงสัยไม่ได้ “แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าฉัน ...”
“ยิหวากับวิษณุติดต่อผมมา”
สีหน้าของหล่อนยิ่งงงหนัก
“คุณพักผ่อนก่อนดีกว่า อย่าเพิ่งคิดอะไรเลย ตอนนี้คุณอยู่ที่โรงพยาบาลนะ ผมรับรองว่าคุณจะไม่เป็นไร”
หล่อนไม่ยอมพัก “ตกลงคุณอยู่ในขบวนการที่พยายามจะทำให้ฉันเป็นบ้าใช่ไหม”
หล่อนขึ้นเสียงนิดนึงทำให้ชานนท์ก้มหน้าลง
“ใช่ไหมคะ”
ชานนท์ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น
“ผมขอโทษนะลิเดีย ตอนนั้นผมจำเป็นจริง ๆ”
หล่อนถอนหายใจแล้วนอนลงไปโดยหันหลังให้เขา ชานนท์ลากเก้าอี้มานั่ง
“ผมผิดไปแล้ว ผมตัดสินใจผิดเอง แต่เมื่อผมพบคุณ ผมก็ ... เปลี่ยนใจ”
หล่อนยังเงียบอยู่
ชานนท์มองหล่อนด้วยความสำนึกผิด
“คุณยังไม่ต้องยกโทษให้ผมก็ได้ เพราะสิ่งที่ผมทำมันเกินไปจริง ๆ”
“ฉันขอนอนพักค่ะ”
หล่อนพูดโดยที่ไม่ได้หันมามองเขา
ชานนท์เข้าใจว่าตอนนี้หล่อนรู้สึกยังไง
“ตอนนี้คุณพักให้เต็มที่เถอะครับ ไม่ต้องกังวลอะไร”
หล่อนยังคงหันหลังให้เขา หล่อนหลับตา น้ำตาไหลอาบแก้มโดยที่หล่อนก็ไม่ได้คาดคิด
The Phantom ( Maxim de Winter at Manderley ภาค 3 ) บทที่ 3 – 5
เมื่อหมอเห็นหล่อนชะงัก หมอจึงถามขึ้น
“คุณเป็นอะไรไป”
หล่อนยังคงมองแมรี่ แมรี่เองหน้าตาบูดเบี้ยว เธอพยายามตะโกนร้องอย่างน่ากลัว
แต่ไม่มีเสียงใด ๆ เล็ดลอดออกมา
หล่อนหันมามองหมอ แล้วตัดสินใจหมุนพวงมาลัยรถจนรถเสียหลักแล่นลงข้างทางจนไปชนกับต้นไม้
หล่อนไม่รู้ว่าหมอเป็นอย่างไร แต่หล่อนเองปวดหัวมาก ไม่นานหล่อนก็สลบไปอย่างไร้สติ
หล่อนค่อย ๆ มีสติกลับคืนมาอีกครั้ง ขณะกำลังงง ๆ อยู่ ชานนท์ก็เข้ามาถามหล่อน
“คุณเป็นยังไงบ้าง”
หล่อนหันไปมองหน้าเขา
“ชานนท์”
หล่อนตกใจระคนดีใจ ความรู้สึกหลายอย่างประดังเข้าโดยที่หล่อนไม่ได้คาดคิด
“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไง”
ชานนท์ยิ้มให้หล่อน “ผมช่วยคุณไว้นะ”
หล่อนอดสงสัยไม่ได้ “แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าฉัน ...”
“ยิหวากับวิษณุติดต่อผมมา”
สีหน้าของหล่อนยิ่งงงหนัก
“คุณพักผ่อนก่อนดีกว่า อย่าเพิ่งคิดอะไรเลย ตอนนี้คุณอยู่ที่โรงพยาบาลนะ ผมรับรองว่าคุณจะไม่เป็นไร”
หล่อนไม่ยอมพัก “ตกลงคุณอยู่ในขบวนการที่พยายามจะทำให้ฉันเป็นบ้าใช่ไหม”
หล่อนขึ้นเสียงนิดนึงทำให้ชานนท์ก้มหน้าลง
“ใช่ไหมคะ”
ชานนท์ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น
“ผมขอโทษนะลิเดีย ตอนนั้นผมจำเป็นจริง ๆ”
หล่อนถอนหายใจแล้วนอนลงไปโดยหันหลังให้เขา ชานนท์ลากเก้าอี้มานั่ง
“ผมผิดไปแล้ว ผมตัดสินใจผิดเอง แต่เมื่อผมพบคุณ ผมก็ ... เปลี่ยนใจ”
หล่อนยังเงียบอยู่
ชานนท์มองหล่อนด้วยความสำนึกผิด
“คุณยังไม่ต้องยกโทษให้ผมก็ได้ เพราะสิ่งที่ผมทำมันเกินไปจริง ๆ”
“ฉันขอนอนพักค่ะ”
หล่อนพูดโดยที่ไม่ได้หันมามองเขา
ชานนท์เข้าใจว่าตอนนี้หล่อนรู้สึกยังไง
“ตอนนี้คุณพักให้เต็มที่เถอะครับ ไม่ต้องกังวลอะไร”
หล่อนยังคงหันหลังให้เขา หล่อนหลับตา น้ำตาไหลอาบแก้มโดยที่หล่อนก็ไม่ได้คาดคิด